Παίζεις (μόνο) με τα μούτρα, πέφτεις (καμιά φορά) με τα μούτρα (SportDay / Σπυρόπουλος)

Εάν υπάρχει... κακός τρόπος να βγει κανείς πρωταθλητής, ο Ολυμπιακός βρήκε τον χειρότερο. Εάν, πάλι, υπάρχει καλός τρόπος να βγει κανείς δευτεραθλητής, ο Παναθηναϊκός το κάνει με τον καλύτερο. Ο Ολυμπιακός είναι τυχερός, που τα ντέρμπι δεν έκριναν εφέτος τον τίτλο. Ο Παναθηναϊκός είναι τυχερός, που τα ντέρμπι φαίνεται να κρίνουν τη δεύτερη θέση. Η «πράσινη» επιστροφή στο Τσάμπιονς Λιγκ, ύστερα από διάλειμμα μιας περιόδου, έρχεται «απ' τη μεγάλη πόρτα». Σφραγισμένη με το 4-1 επί της ΑΕΚ και το 1-0 στο Νέο Φάληρο.

Ο Ολυμπιακός πράγματι, προχθές, δεν άξιζε να ηττηθεί. Εκείνο που άξιζε να ηττηθεί, για την ακρίβεια να υποστεί το στραπατσάρισμα που αρμόζει, είναι η συστηματική (οργανωμένη και συγκροτημένη) αντίσταση του Ολυμπιακού στον «ποδοσφαιρικό πολιτισμό». Οι κόκκινοι, δυόμισι χρόνια απ' την είσοδο στο νέο Καραϊσκάκη, κάνουν ακριβώς αυτό: Αντιστέκονται στη... δηλητηριώδη αύρα του πολιτισμού! Κι όχι στο Καραϊσκάκη, μονάχα. Αλλ' απ' τα παιγνίδια των Νέων ως εκείνα του βόλεϊ Γυναικών! Με ασήμαντο, ενώπιον του μεγέθους του καφρισμού, κόστος.

Δεν υπάρχει Σούπερ Λίγκα, δεν υπάρχει Κόκκαλης, δεν υπάρχουν παρατηρητές και διαιτητές και σεκιούριτι, δεν υπάρχει (τίποτα κοντινό στο) «πνεύμα του παιγνιδιού». Υπάρχει μόνον ο νόμος της ζούγκλας. Απαντες σ' αυτόν υπόκεινται. Είτε πρόθυμοι είτε -ασήμαντη διαφορά- όμηροι. Το πολυπροβεβλημένο χειροκρότημα στον Νίνη ήταν όσο μία σταγόνα ωραιότητας σε ωκεανό ασχήμιας. Το καυσαέριο της ασχήμιας, στο Καραϊσκάκη, προστατεύεται... θεσμικά. Σαν κόρη οφθαλμού!

Ο Παναθηναϊκός νίκησε, με τον τρόπο του. Ο τρόπος του λειτούργησε σαν καταλύτης των εξελίξεων, στη χρονιά. Ετούτα τα 1-0 και τα 0-1, εάν δεν απατώμαι ήδη οκτώ τον αριθμόν. Και τα οκτώ συνέβησαν, ενώ το 0-0 θα 'ταν από ορθή απεικόνιση του ματς έως... άδικο για τον αντίπαλο. Αυτά τα 1-0 και τα 0-1 είναι που κράτησαν το «τριφύλλι» τις δύσκολες ημέρες. Και τα ίδια 1-0 ή 0-1 είναι που έβγαλαν το «τριφύλλι» στον αφρό τις φωτεινές ημέρες. Ν' αρπάζεις παιγνίδια που δεν τ' αξίζεις, αυτό είναι (κοινό) μυστικό πρωταθλητισμού. Ο πρωταθλητισμός είναι, πριν απ' οτιδήποτε άλλο, άθροισμα πόντων.

Ο Ολυμπιακός έχει περίσσευμα πόντων. Αφθονο. Στη θεωρία, δηλαδή, θα μπορούσε να διαχειριστεί το ντέρμπι δίχως να το ανεβάσει (στη ροή του build up) τόσο εξωφρενικά. Με μίσος, με... ζωή και θάνατο, με επιβεβαίωση μαγκιάς, με ενέργειες ή εκδηλώσεις που υποκρύπτουν σεξουαλική υστέρηση. Οταν τέτοια είν' η επένδυση, τότε και το κόστος της ήττας έρχεται δυσανάλογα βαρύ σε σχέση με τις κρατούσες βαθμολογικές συνθήκες. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν το διαχειρίστηκε, ακουμπώντας στο +11, πιο άνετα;

Η απλή απάντηση είναι διότι δεν ξέρει να παίζει (και να χαίρεται το) ποδόσφαιρο... αλλιώς. Είν' ο δικός του τρόπος. Μόνο «με τα μούτρα», που είναι και ο αγαπημένος πρωτοσέλιδος τίτλος του κυρ-Θόδωρου. Συνέβη και, προ καιρού, στο build up της ρεβάνς Κυπέλλου με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Με τα μούτρα. Οπότε (κόντρα σε κάθε λογική) ο Ριβάλντο πρέπει να παίξει με μισή προπόνηση και ο Τζόρτζεβιτς με μισό πόδι, η μαγκιά πρέπει να επιβληθεί αδιαφόρως του τρόπου, η ήττα απαγορεύεται ρητώς, ο φιλοξενούμενος έχει δύο επιλογές, ή να ηττηθεί... ή να ηττηθεί, κι αν πρόκειται να μην ηττηθεί, οπωσδήποτε είναι «ζήτημα τιμής» να μη βάλει γκολ ο Νίνης! Γιατί; Διότι ο Ολυμπιακός δεν έχει Νίνη. Συνεπώς, αφού δεν έχει ο Ολυμπιακός, ουδείς δικαιούται να έχει.

Παίζεις με τα μούτρα, κάποιες φορές θα συμβεί να πέσεις με τα μούτρα. Η νίκη του Παναθηναϊκού την Κυριακή, όπως και η πρόκριση του ΠΑΣ τον Ιανουάριο, ήταν (περισσότερο από αθλητικά αποτελέσματα) ανέλπιστοι θρίαμβοι ενάντια στις παγιωμένες, στον Πειραιά, συνθήκες.