Φτωχαδάκια και λαχεία (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Ο κερδισμένος δεν είναι υποχρεωμένος να κυκλοφορεί ονόματα και ο Παναθηναϊκός -αντίθετα με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ- ειδησεογραφικά βολεύτηκε με τις φράσεις που έλεγαν οι παίκτες στα αποδυτήρια, το γλέντι στον Κουρκούλη και τις προοπτικές του Μουνιόθ στην Παιανία. Τώρα, να έχεις κερδίσει με 1-0 σε ένα ματς που ο προπονητής σου δεν είπε ότι ήσουν καλύτερος, να έχει κάνει δήλωση ο Ρεχάγκελ ότι ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα και να βρίσκεσαι οκτώ βαθμούς πίσω από την ομάδα που κέρδισες θυμίζει όχι ΠΑΟ, αλλά ΠΑΟΚ της δεκαετίας '70 και του '80, που όταν νικούσε τον Ολυμπιακό η χρονιά ήταν επιτυχημένη. Μία νίκη ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι λογικό να πανηγυρίζεται, αλλά τέτοια υστερία δείχνει περισσότερο την αγωνία από πλευράς Παναθηναϊκού να τελειώσει η ομάδα του Ολυμπιακού που πήρε τα 10 πρωταθλήματα, παρά ικανοποίηση για τη δική του.

Στον Ολυμπιακό όμως είναι η τρίτη χρονιά που κλέβουν πρωτάθλημα αντί να το πάρουν. Κάτι οι αδυναμίες της ΑΕΚ, κάτι οι αλλαγές των προπονητών, κάτι η αποδυνάμωση των ομάδων του μεσαίου χώρου και ο Ολυμπιακός με μόνες προσθήκες τον Ριβάλντο, που τον είχε βρει στα αζήτητα, και τους Νικοπολίδη και Κωνσταντίνου, που τους άφησε ο Παναθηναϊκός να φύγουν, παίρνει τρίτο τίτλο. Ο Ολυμπιακός είναι η πιο γερασμένη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά και του Τσάμπιονς Λιγκ. Για να απαλύνουν λοιπόν τις εντυπώσεις από την ήττα από τον Παναθηναϊκό και να δώσουν ελπίδες στους οπαδούς που καταλαβαίνουν ότι η σημερινή ομάδα έχει κάψει τα λάδια κυκλοφόρησαν τρία ονόματα υποψηφίων για μεταγραφές. Από διαίσθηση, το πιο σοβαρό από τα τρία που ακούστηκε είναι αυτό του Ντούντου και ακολουθεί του Μάξι Λόπεζ.

Η μεταγραφή του Φάνη Γκέκα μού μοιάζει απίθανο να γίνει, αφού το παλικάρι δεν δείχνει διάθεση να ξαναμπλεχτεί στην ελληνική πραγματικότητα. Πάντως, αυτό που λείπει από τον Ολυμπιακό είναι αυτό που έχει ο Παναθηναϊκός σε αφθονία. Παίκτες τύπου Τζιόλη, Μπόβιο, Λεοντίου, Νίλσον. Παίκτες του μεσαίου χώρου που δεν περιμένεις να σου καθαρίσουν το ματς, αλλά να πλαισιώσουν τους σταρ που πρωταγωνιστούν. Ο Μάριτς είναι λίγος, ο Ταραλίδης χρειάζεται να πάει στον μάγο του Ουαντού για να του πει ότι δεν είναι η μετενσάρκωση του Μπεκενμπάουερ και ο Στολτίδης μοιάζει να άργησε να κάνει αλλαγή λαδιών την περσινή χρονιά και το μοτέρ να άρπαξε, γεγονός που φαίνεται στην εκρηκτικότητα φέτος.

Στην ΑΕΚ θέλουν να φορτώσουν ακόμα περισσότερους ρολίστες ένα σκαλί κάτω από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού. Γιατί ο Ενσαλίβα είναι καλός, εκρηκτικός για να καλύπτει χώρους, λογική λύση για να αντικαταστήσει τον Εμερσον, αλλά χωρίς τη μεγάλη κλάση που θα κάνει τη διαφορά. Εκτός του ότι κάθε εμπόρευμα δείχνει ωραίο στη βιτρίνα, αλλά λιγότερο στο σπίτι. Και αν ο Ενσαλίβα δείχνει καλή λύση, ο Κυριακίδης έμοιαζε σούπερ όταν έπαιζε στον Ιωνικό. Επίσης η νοοτροπία του ό,τι είναι φτηνό, το αγοράζουμε φαίνεται και στις φήμες για τον Παπαζαχαρία. Καλός, αλλά για 18δάτος στον Ηρακλή, όχι ακριβώς την ομάδα που διεκδικεί το πρωτάθλημα. Η νοοτροπία του κελεπουριού συνεχίζεται, αλλά αυτοί που ψάχνουν την τύχη τους στα λαχεία δεν είναι αυτοί που τα έχουν, αλλά τα φτωχαδάκια.

Εκτός από τους παίκτες, αυτό που τραβάει στις δύσκολες τούτες μέρες είναι «το γήπεδο». Στον Ολυμπιακό είναι κομμάτι δύσκολο να ανακοινώσουν ότι χτίζουν γήπεδο, στον Παναθηναϊκό η υπόθεση έχει κολλήσει στους κακούς του Δήμου Αθηναίων, αλλά στην ΑΕΚ υπάρχει χώρος για να κινηθούν άνετα. Μετά την επιτυχημένη συνεργασία με την Τσέλσι, που είχε αρχίσει πριν από μια διετία και, όπως φαίνεται, ολοκληρώθηκε, η ΑΕΚ, πάλι με τον Θανόπουλο να συνοδεύει τον Νικολαΐδη, ξεκινάει συνεργασία με την Αρσεναλ, με την οποία υπάρχουν πολλά κοινά. Πρώτον, είναι και οι δύο ομάδες που βασίζονται στην ανακάλυψη ταλέντων. Δεύτερον, και οι δύο ομάδες αποφάσισαν να κάνουν γήπεδα εκτός αστικού ιστού. Η Αρσεναλ κοντά στο παλιό της στο Χάιμπουρι, η ΑΕΚ κοντά στη Φιλαδέλφεια, στην Αμυγδαλέζα. Επίσης και στις δύο περιοχές θα κατασκευαστούν συγκροτήματα κατοικιών. Η μόνη διαφορά είναι ότι κοντά στο Χάιμπουρι δεν έχει χωματερή, αλλά κανείς δεν μπορεί να τα έχει όλα...

Στην ημερίδα του British Council για την καταπολέμηση της βίας, ο Γιώργος Λιάνης στην ομιλία του συμπαραστάθηκε στον Νικολαΐδη. «Είναι δυνατόν να του λέμε ότι επειδή προέρχεται από την "Original" δεν μπορεί να τα βάλει με αυτή;», έθεσε το ερώτημα ο Λιάνης, ο οποίος ερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ ξέρει από τέτοιες καταστάσεις. Το εντυπωσιακό όμως στοιχείο του αγώνα κατά της βίας το έδωσε ο Γουγουά Σταύρος Δουβής. «Το 70% της κοινωνίας, σύμφωνα με έρευνα που έχει γίνει, δεν θέλει τη βία», είπε ο Δουβής, αποκαλύπτοντας ότι το 30% του ελληνικού πληθυσμού γουστάρει βία.

Την ίδια στιγμή, στην εύστοχα ονομαζόμενη εκδήλωση «Το σινεμά στη σέντρα» ο Γιώργος Ορφανός εξηγούσε τα μυστικά χτυπήματα που έχει δώσει στον χουλιγκανισμό. Μίλησε για το θρυλικό ηλεκτρονικό εισιτήριο, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, όπως λέγανε οι αγωνιστές του '21 «και του χρόνου λευτεριά», οι υφυπουργοί λένε «και του χρόνου με το ηλεκτρονικό», είπε ότι τα εισιτήρια έχουν τριπλασιαστεί από τη σεζόν 2003-04, «ξεχνώντας» να προσθέσει ότι εκείνη τη χρονιά η ΑΕΚ έπαιζε στα Λιόσια, ο Παναθηναϊκός στη Λεωφόρο και ο Ολυμπιακός στη Ριζούπολη και, εκτός των άλλων, υπήρχε και η ποινή των αγώνων κεκλεισμένων των θυρών και ανακοίνωσε τη δημιουργία του Εθνικού Γραφείου Πρόληψης της Οργανωμένης Βίας, που ελπίζω όσοι δεν βολεύτηκαν στον ΟΠΑΠ να βρουν εκεί το αποκούμπι. Στο μόνο σημείο που έχω σοβαρή αντίρρηση με την ομιλία του Ορφανού είναι στο σημείο που είπε: «Στο ερώτημα θέαμα ή βία, η απάντηση είναι αυτονόητη». Οχι. Τουλάχιστον όχι για το 30% της έρευνας του Δουβή.

Από την άλλη, υπάρχουν άνθρωποι που καθημερινά αγωνίζονται όχι μόνο για το καλό του αθλητισμού, αλλά και για την πνευματική υγεία των συνανθρώπων τους, κάνοντας αυτό που ο Κούπερ και ο Λενγκ ονομάζουν ψυχανάλυση, ενώ ο Χελάκης το λέει «γραμμή στους ακροατές». Ηταν το βράδυ μετά το ντέρμπι, όταν στις δύο η ώρα στο μικρόφωνο του SuperΣΠΟΡ FM ακουγόταν κουρασμένη η φωνή του Κώστα Μιαούλη. Και όταν χρειάζεται να γραφτεί «κουρασμένη» για τη φωνή του Μιαούλη, σημαίνει κούραση που δεν είχε τραβήξει ο Λαυρέντης Διανέλος στον κήπο του Τσαγανέα. Η φωνή ενός Τσαγανέα ακούστηκε στο ραδιόφωνο. «Εγώ είμαι που μιλάω, Κώστα;». Ο Κώστας συγκρατήθηκε από το να απαντήσει: «Οχι, κάποιος άλλος, αλλά επειδή οι φωνές σας μοιάζουνε, δεν πειράζει, συνέχισε» και είπε ένα απέριττο: «Ελα, φίλε, λέγε».

Ο «φίλος» δεν ήταν καθόλου φίλος. Ανήκε στην κατηγορία των εγκυκλοπαιδιστών διαιτησίας. «Κώστα, θέλω να σου μιλήσω για τη φάση του πέναλτι που δεν έδωσε ο Κασναφέρης. Θυμάσαι τι είχε συμβεί πριν από τρία χρόνια;». Ο Κώστας δεν θυμόταν. «Λέγε, φίλε, εσύ. Συνέχισε». Για τα επόμενα πέντε λεπτά η ιστορία της ελληνικής διαιτησίας κατά τον «φίλο» ακουγόταν στη συχνότητα του σταθμού. Κάποια στιγμή ο «φίλος» ένιωσε ανασφάλεια. Η σιωπή από πλευράς Κώστα άφηνε περιθώρια να πιστέψεις ότι ο ακάματος αγωνιστής των ερτζιανών τα είχε τινάξει τη στιγμή της εκτέλεσης του καθήκοντος. «Κώστα, συμφωνείς με όσα είπα;». Η πηγαδίσια φωνή του Μιαούλη ακούστηκε ξανά: «Τελείωσες, φίλε;». Ο κυνισμός στον τόνο και το συνοπτικό στη φράση, που μόνο πόρνη στρατοπέδου εκπαίδευσης και βετεράνος των ραδιοφώνου μπορεί να πετύχει, κλόνισε τον ακροατή. «Θέλω να ακούσω τη γνώμη σου, Κώστα». Η φωνή του Κώστα πήρε τους τόνους της φωνής του Μωυσή, όταν κατέβηκε από το βουνό με τις εντολές και είδε τους Ιουδαίους να το έχουν γυρίσει στην ειδωλολατρεία. «Θέλεις να τα ακούσεις, φίλε; Θέλεις; Θέλεις να σου πω τι πιστεύω; Οτι αν μπορούσα να κάνω αλλιώς δεν θα βρισκόμουν εδώ, να πρέπει να κάτσω μέχρι τις 6 το πρωί και να ακούω αυτά που λέτε». Τιμή στον ήρωα που πρώτη φορά τόλμησε να πει αυτό που κανένας δεν είπε ακόμα, που τραγουδάει και η Μούσχουρη.

Οποιος βγάζει γραμμές στον αέρα έχει αναπτύξει τις άμυνές του για να μπορέσει να επιζήσει. Και η άμυνα του Διονύση Ελευθεράτου όταν ξεκινούν να λένε: «Διονύση, θέλω να σου μιλήσω για κάτι που έγραφε ο Πανούτσος» ή «Διονύση, θέλω να μου πεις τη γνώμη σου γι' αυτά που έγραφε ο Χριστόγλου στη "SportDay"» είναι το «Γιατί, φίλε μου, να μιλήσουμε για τις γνώμες άλλων, που ο κόσμος τις έχει διαβάσει και να μη μας πεις τη δική σου γνώμη;». Η φωνή του ακροατή ακούστηκε με τη συγκρατημένη οργή που έχουν όσοι βγαίνουν για να ξεχέσουν δημοσιογράφο. «Εγώ είμαι που μιλάω, Διονύση;». Ο Διονύσης με την έκτη αίσθηση του ζώου έπιασε την ατμόσφαιρα. «Ελα, φίλε. Θέλεις να μιλήσουμε για το ματς;». «Οχι, για κάτι που έγραψε ο Καρπετόπουλος». «Γιατί να μιλήσουμε για κάτι που έγραψε ο Καρπετόπουλος και να μη μας πεις τη δική σου γνώμη;». «Ναι, Διονύση. Τη δική μου γνώμη θέλω να πω». Στεναγμός ανακούφισης. «Λέγε, λοιπόν, φίλε». «Τη γνώμη μου. Γι' αυτό που έγραψε ο Καρπετόπουλος».