Βάζοντας γκολ, διαβάζοντας Kozol... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Στον σημερινό Παναθηναϊκό ταιριάζει «γάντι» η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα, Jonathan Kozol: «Διάλεξε μάχες αρκετά μεγάλες για να αξίζουν κι αρκετά μικρές, ώστε να νικήσεις». Αυτό ακριβώς συμβαίνει τούτη την περίοδο με τους «πράσινους». Η μόνη διαφορά είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις τα πεδία και τα είδη των μαχών δεν τα επέλεξε ο Παναθηναϊκός, αλλά η ίδια η ροή των γεγονότων.
Η μικρή -για τα μέτρα του ΠΑΟ- μάχη της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα δεν ήταν, φυσικά, επιλογή των «πρασίνων». Είναι «το μη χείρον βέλτιστον» μιας σεζόν που ξεκίνησε εφιαλτικά και η οποία πιθανότατα θα λήξει με αρκετή «θετική αύρα». Αντιθέτως, η τακτική του «όλοι πίσω», η οποία τηρήθηκε με θρησκευτική ευλάβεια στο Καραϊσκάκη, ήταν συνειδητή επιλογή του Μουνιόθ. Σε αυτή τη μάχη ο ορθολογιστής Ισπανός προέταξε το έλασσον, τον ένα βαθμό και τελικά κέρδισε το μάξιμουμ.

Με άλλα λόγια, ο σημερινός ΠΑΟ δεν μαθαίνει απλώς να ρίχνεται ολόψυχα και στις «μικρές» μάχες - π.χ. για τη δεύτερη θέση. Εμπεδώνει, επιπλέον, τη νοοτροπία του κινούμαστε «step by step». Δεν υποτιμάμε τις σημερινές δυνατότητές μας: αν υποπίπταμε σε αυτό το λάθος, δεν θα είχαμε «φορτώσει» τέσσερα γκολ στις πλάτες της ΑΕΚ, «μέχρι να πεις κύμινο». Δεν τις υπερτιμάμε: αν το κάναμε, δεν θα παρατασσόμασταν στο Καραϊσκάκη, έτσι «σεμνά και ταπεινά».

Δεν με βρίσκει σύμφωνο η αιτίαση ότι, κάπως έτσι, ο ΠΑΟ «μικραίνει». Νομίζω ότι, με την καταλυτική συνδρομή του Μουνιόθ, ο Παναθηναϊκός μαθαίνει να «μεγαλώνει», δίχως άλματα στο κενό, φθηνές δικαιολογίες και υπερφίαλες «κορόνες». Ο ΠΑΟ δείχνει, επιτέλους, ήρεμος και με αυτογνωσία: αμφότερα, μεγάλα κέρδη.

Ανακαλέστε στη μνήμη σας την «πράσινη» περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατά το πρόσφατο παρελθόν: για όλα έφταιγαν οι διαιτητές, οι παίκτες που έφυγαν γκρινιάζοντας, ο (καταγγελθείς από τον Γκούμα) Τύπος, τα κόκκινα παπούτσια του Λεοντίου. Ο Εκι ισοδυναμούσε «με δύο Ριβάλντο». Το περσινό ντέρμπι - πρεμιέρα με τον Ολυμπιακό θα ήταν «εύκολο». Οπαδοί, διοίκηση και παίκτες σε μία δίνη, που ανακάτευε τη φιλοδοξία με τη σπασμωδικότητα και την αισιοδοξία (;) με τη φανφάρα.

Τώρα, ο ΠΑΟ δείχνει να τα έχει προσπεράσει όλα αυτά. Προσπερνώντας τα, απέκτησε μεγάλο προβάδισμα για την πολυπόθητη -ελλείψει άλλου εφικτού στόχου- δεύτερη θέση. Αυτήν που -προσέξτε- πέρυσι έχασε. Αυτήν που πρόπερσι κέρδισε στο «τσακ», χρωστώντας χάρη στον Βασσάρα. Λέτε να είναι τυχαίο; Δεν νομίζω.