Oταν ο Ολυμπιακός ταξίδευε για το Βελιγράδι, όπου τον περίμενε (πριν από τρεις εβδομάδες αυτά) η Παρτίζαν, οι πιο παλιοί θυμήθηκαν την περιπέτεια του 1997. Στα πλέι οφ εκείνης της χρονιάς, οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν την πρωταθλήτρια Σερβίας χωρίς πλεονέκτημα έδρας σε σειρά τριών αγώνων και την απέκλεισαν με τον πιο παράξενο τρόπο: νίκη εκτός, ήττα εντός, δεύτερη νίκη εκτός!
Εάν απόψε θυμηθούμε ξανά το 1997, ο ουρανός πάνω από το Φάληρο θα γεμίσει μαύρα σύννεφα.
«Τυχόν ήττα από την Παρτίζαν ισοδυναμεί με καταστροφή», τόνισε χθες ο Πίνι Γκέρσον. Mετά τη νίκη του στη «Χάλα Πιονίρ» (και την ήττα της Μπανταλόνα στο ίδιο γήπεδο) ο Ολυμπιακός βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τις δύο ομάδες με τις οποίες ισοβαθμεί. Εφόσον τις κερδίσει στο ΣΕΦ, η συμμετοχή του στα πλέι οφ θα θεωρηθεί περίπου εξασφαλισμένη. Το μόνο που μπορεί να του προξενήσει πρόβλημα σε αυτή την περίπτωση είναι να ηττηθεί η ΤΣΣΚΑ σε κάποιο από τα δικά της ταξίδια. Ακόμα και τότε, όμως, οι ισοβαθμίες γίνονται θεμέλιο πρόκρισης. Απέναντι στην Παρτίζαν ο Ολυμπιακός θα έχει δύο νίκες. Τη Γιουβεντούτ αρκεί να τη νικήσει με διαφορά 3 πόντων, για να καλύψει τα νώτα του.
Κι αν ηττηθεί απόψε; Τότε θα έχει τις 2 νίκες για ταβάνι (εκτός αν βγάλει «διπλό» στη Μόσχα, λέμε καμιά ανοησία για να περνάει η ώρα...) και θα προσεύχεται να μείνουν εκεί τόσο η Παρτίζαν όσο και η Γιουβεντούτ. Αυτό μπορεί να συμβεί ως εξής: Γιουβεντούτ-ΤΣΣΚΑ «διπλό», Ολυμπιακός-Γιουβεντούτ «άσος», Παρτίζαν-ΤΣΣΚΑ «διπλό», Γιουβεντούτ-Παρτίζαν «άσος». Εύκολο; Πιθανό, αλλά όχι βέβαιο. Ακόμα κι αν προκύψει αυτός ο συνδυασμός, η δεύτερη θέση θα κριθεί στις ισοβαθμίες.
Συμπέρασμα: εάν στραβώσει το πράγμα απόψε στο Φάληρο, καλά θα κάνει ο Ολυμπιακός να προστατεύσει τo +8 του πρώτου αγώνα ως κόρη οφθαλμού. Κάθε πόντος, κάθε σουτ, μπορεί να κάνει τη διαφορά ανάμεσα στην πρόκριση και τον αποκλεισμό. Εφόσον είχε βρει ένα τριποντάκι στην τελευταία επίθεση του αγώνα με τους Καταλανούς στη Μπανταλόνα, θα καμάρωνε τώρα καβάλα στο άλογο. Αντ' αυτού, έχει μπροστά του δύο δύσκολους εντός έδρας αγώνες δίχως περιθώριο στραβοπατήματος.
Το θέμα με τον Ολυμπιακό είναι ότι προχωράει αγκομαχώντας. Σε μια ομάδα με πολλά ισχυρά «εγώ» και έκδηλα προβλήματα χημείας, κάθε αναποδιά βγάζει στην επιφάνεια κόντρες, παρεξηγήσεις και λοξά βλέμματα. Εκτός του Πεν, του Ζίζιτς και του Ακερ, συμπαθάτε με αν ξεχνάω κανέναν, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του έχουν πρωταγωνιστήσει σε τέτοιες καταστάσεις μέσα στη σεζόν, με κοινό παρονομαστή τη συμπεριφορά ή τη μεθοδολογία του αψίκορου Γκέρσον.
Στον Ολυμπιακό του 1997 δεν θυμάμαι να παρατηρήθηκαν τέτοια φαινόμενα εκτός ίσως από τον αθεράπευτο φραξιονισμό, που προέκυπτε από την ύπαρξη πανίσχυρου σερβικού λόμπι. Η τότε ομάδα ξεπέρασε τα όποια προβλήματά της και έφτασε περήφανη έως την κατάκτηση του ευρωπαϊκού θρόνου και του νταμπλ στην Ελλάδα. Δέκα χρόνια αργότερα, η ανάμνησή της μάλλον μελαγχολία προξενεί στο λιμάνι, παρά οιστρηλατεί.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
