Ο «άγιος» Ακερ και το αρχοντικό «Βασιλόπουλο» (Νίκος Ζέρβας)

Το δεδομένο είναι ένα. Κανείς από τους έξι χιλιάδες φίλους του Ολυμπιακού που παρά τη πίκρα των τελευταίων ημερών κατηφόρισαν στο ΣΕΦ για να παρακολουθήσουν τον αγώνα «σταθμό» για το μέλλον των ερυθρόλευκων στην Ευρωλίγκα με την Παρτιζάν δεν περίμενε τέτοιο δραματικό φινάλε. Η εξαιρετική παρουσία της ομάδας του Γκέρσον στη «Hala Pioneer» τρεις εβδομάδες πριν και η μεγάλη διαφορά που υπάρχει στο ρόστερ των δυο ομάδων προϊδέαζε για μια εύκολη επικράτηση. Και όμως δεν ήταν καθόλου έτσι. Με τον φετινό «ροκ εν ρολ» Ολυμπιακό ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτε. Είναι χιλιοειπωμένο, αλλά όπως φαίνεται, όχι καλά εμπεδωμένο. Αυτή η ομάδα είναι ικανή για το χειρότερο –π.χ. να κάνει ντέρμπι τα ματς με Λε Μαν και Πρόκομ στον Πειραιά- αλλά και για το καλύτερο -διπλό μες το ΟΑΚΑ-. Έτσι έγινε και απόψε. Οι Σέρβοι ήρθαν στην Ελλάδα για να παίξουν όσες σοβαρές πιθανότητες τους είχαν απομείνει για πρόκριση στα προημιτελικά, κατέβασαν ταχύτητα, έλεγξαν τον ρυθμό, κράτησαν το σκορ σε χαμηλά επίπεδα και παραλίγο να κάνουν τη ζημιά. Χωρίς πολύ ταλέντο, χωρίς «κορμιά» και φαντασία στο παιχνίδι της η Παρτιζάν λίγο έλειψε να πάρει τα δώρα του Πίνι Γκέρσον και κάποιων παικτών του Ολυμπιακού, που -ευτυχώς- είχαν δυο συμπαίκτες που ήταν στο παρκέ, ήξεραν τι πρέπει να κάνουν και προφανώς δε φοβήθηκαν να το κάνουν.

Και αναφέρομαι αρχικά στον Παναγιώτη Βασιλόπουλο, που κοιτάζοντας το στατιστικό του αγώνα κάποιος που δεν έχει δει το ματς, θα τον βαθμολογήσει το πολύ με «5» ενώ η προσφορά του είναι τουλάχιστον για «9». Ο διεθνής φόργουορντ τα είχε σχεδόν όλα. Πάθος, μυαλό και θέληση. Η αμυντική του παρουσία σου έδινε την εντύπωση ότι μπορούσε να κρατήσει μόνος του όλη την Παρτιζάν, παίζοντας εκπληκτικό man to man σε παίκτες κοντύτερους του -βλέπε Κάμινγκς- αλλά και σε ψηλότερούς και δυνατότερούς όπως ο Ντρόμπνιακ. Οι βοήθειες που έδωσε ο Βασιλόπουλος σε πολλές περιπτώσεις αμυντικά, έβγαζαν τον Ολυμπιακό από πολύ δύσκολες καταστάσεις Ως επιστέγασμα της παρουσίας του –αποβλήθηκε άδικα με 5ο φάουλ στο 36’- ήταν το τρίποντο που έκανε το 64-64 και έβαλε πραγματικά «φωτιά» στην εξέδρα.

Συμπαραστάτης του και ίσως πιο καθοριστικός στην εξέλιξη του αγώνα ήταν ο Άλεξ Ακερ. Ό νεαρός γκαρντ θύμισε τις αρχικές του εμφανίσεις φέτος με μια σημαντική διαφορά. Δεν φοβήθηκε στη κρίσιμη φάση. Πήρε τη μπάλα όταν αυτή ζύγιζε πολλά κιλά και την πέρασε από το δυχτάκι. Νομίζω πως αν κάτι κέρδισε ο Ολυμπιακός εκτός από τη μισή πρόκριση στους «8» μετά από αυτό το ματς, ήταν ο παίκτης που στην αρχή της σεζόν τον είχε πάρει από το «χεράκι» μαζί με τον Ζίζιτς και τον οδηγούσε με ασφάλεια σε επιτυχίες. Ο Ακερ το «έχει», πρέπει να το πιστέψει περισσότερο και ,ουσιαστικά, νικητήρια καλάθια σαν και αυτό με την Παρτιζάν θα τον γεμίσουν αυτοπεποίθηση. Για να κλείσουμε με τα θετικά –επαναλαμβάνω η νίκη από μόνη της είναι τεράστια- θα προσθέσω την εμφάνιση του Χόσκιν που αν και ακόμα εκτός κλίματος έχει μπασκετική παρουσία και μπορεί να βοηθήσει καθώς και την διαφαινόμενη αναγέννηση (;;;) του Χένρι Ντόμερκαντ που όταν χρειάστηκε ήταν «ζεστός» και προπάντων ώριμος.

Πάμε τώρα στο γιατί θα πρέπει να γίνουν όλα αυτά που έγιναν στο παρκέ του ΣΕΦ για να νικήσει έτσι δύσκολα ο Ολυμπιακός τη κατώτερή του Παρτιζάν. Οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές. Αρχικά το άγχος του αγώνα «ζωής ή θανάτου» είναι μια καλή δικαιολογία, αλλά οι εμφανίσεις των ερυθρόλευκων και τα σκαμπανεβάσματά τους δεν την καλύπτουν πλήρως. Πιο ορθολογική απάντηση-συμπέρασμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι έλλειψη ενός καθαρού αγωνιστικού πλάνου. Η άμυνα -παραδόξως- έδωσε τις λύσεις σε κάποιες περιπτώσεις -όσο της επέτρεψαν τα φάουλ που είχαν φορτωθεί οι ψηλοί σχετικά νωρίς- που χρειάστηκε η ομάδα ηρεμία, αλλά «μπροστά» τα πράγματα ήταν περίεργα και «γόρδιος δεσμός» για ένα ακόμη βράδυ. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με, αλλά ώρες-ώρες αυτή η ομάδα φαίνεται πως δεν έχει ούτε ένα σύστημα για να πάρει κάποιος τη μπάλα υπό σωστές προϋποθέσεις και να δώσει τη λύση. Είναι πολύ διαφορετικά όταν έχεις σε κάθε παιχνίδι 10-15 «σκοτωμένες» επιθέσεις και άλλο να εκτελείς ισάριθμα σουτ υπό καλές συνθήκες και…ας τα χάσεις. Για pick en roll ούτε λόγος, καθώς για μια ακόμη φορά ο Πεν δε μπορούσε τις περισσότερες φορές να συνεννοηθεί με κανέναν –ίσως να έχει παίξει ρόλο και το ντεφορμάρισμα του Ζίζιτς σε αυτό- με αποτέλεσμα να γίνουν, λίγα, αλλά εύκολα λάθη. Μέσα σε όλα αυτά, ο Πίνι Γκέρσον, αγχωμένος όσο ποτέ δείχνει να μη μπορεί να κάνει ορθολογική χρήση του υλικού του, αδικεί παίκτες -ο Μπάρλος έβαλε 20 πόντους τη Κυριακή και έπαιξε 1 λεπτό και 15 δευτερόλεπτα-«ξεχνάει» τον Ζίζιτς στον πάγκο για αρκετή ώρα και αφήνει σχεδόν εκτός αγώνα τον Παπαμακάριο που μπορεί να μην είναι ο Κόμπε Μπράιαντ αλλά παίζει άμυνα και έχει και ψυχολογία εξέδρας. Όλα αυτά μαζί –και ίσως και πολλά περισσότερα- απαντούν σε σημαντικό μέρος των «γιατί» του κόσμου.

Από εκεί και έπειτα και επειδή πάγια άποψή μου είναι πως επειδή μεσούσης της περιόδου δε μπορείς παρά να «σκύβεις το κεφάλι» και να δουλεύεις διορθώνοντας τις ατέλειές σου, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να κρατήσει αρχικά τα θετικά της νίκης και στη συνέχεια να δουλέψει. Χρόνος υπάρχει. Η επικράτηση επί της Παρτιζάν σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η ΤΣΣΚΑ έκανε το χρέος της στη Βαρκελώνη, σημαίνει πως ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί απλά νίκη κόντρα στη Μπανταλόνα τη τελευταία αγωνιστική του Top-16 στο ΣΕΦ για να περάσει. Και με δεδομένο ότι η ομάδα είναι ικανή για το καλύτερο μπορεί να ελπίζει στο «θαύμα» της «Βιτόρια» που ισούται με μία τουλάχιστον νίκη εκτός έδρας επί της Ταουγκρές στους «8». Ως τότε υπάρχει ο αγώνας με τους Ισπανούς σε δυο εβδομάδες. Όσο για τα χειρότερα που δεν ήρθαν απόψε; ας είναι καλά ο «Άγιος» Άκερ και το…«Βασιλόπουλο».

Απορίες, παρατηρήσεις και ερωτήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com