Οσα φάμε κι όσα βάλουμε... (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

Εντάξει. Ο Ολυμπιακός νίκησε την Παρτίζαν. Συνεπώς σιωπή. Η καταστροφή δεν ήρθε (αυτό δεν έλεγε ο Γκέρσον σε περίπτωση ήττας;), οπότε όλα καλά. Ετσι είναι, αν έτσι νομίζετε. Σίγουρα, στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό. Για να κριθεί αντικειμενικά και όχι εν θερμώ τόσο η ομάδα του Πειραιά όσο και κάθε άλλη στον κόσμο, πρέπει να έρθει το τέλος της περιόδου. Ποιον όμως πείθει ο Ολυμπιακός με το στυλ που παίζει; Αν μπουν τα σουτ, καλώς. Αν δεν μπουν, καληνύχτα. Αυτή η ομάδα χτίσθηκε πάνω στους σουτέρ της και θα πεθάνει με τους σούτερ της. Ακόμα κι όταν γυρίσει ο Μασιγιάουσκας, ποιος είναι σίγουρος ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα λύσουν τα προβλήματά τους; Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Ενα καλό ματς και δύο (κακ)άσχημα προδίδουν ομάδα ασταθή. Ομάδα όχι συμπαγή, δίχως σχέδιο που να βασίζεται στη λογική, αλλά στην καλή βραδιά των σουτέρ, το πάθος και τον ενθουσιασμό όλων των παικτών. Ο Ολυμπιακός αρκείται στο να νικήσει την Μπανταλόνα με +3 για να περάσει στους «8». Εκεί ακριβώς ήταν και πέρυσι. Το όνειρο του φάιναλ φορ περνάει από την Τάου. Ποιος δεν τρομάζει απέναντι στους Βάσκους; Στο μπάσκετ και γενικότερα στον αθλητισμό είναι όλα πιθανά. Ενα σουτ και γίνεσαι από ήρωας, μοιραίος και το ανάποδο. Οι «κόκκινοι», όμως, δεν δείχνουν να μπήκαν στον ίσιο δρόμο. Δεν κρατούν σταθερή την απόδοσή τους. «Διπλά» σε Βελιγράδι και ΟΑΚΑ και μετά στο «ζερό». Η ανισορροπία δεν είναι σήμα σοβαρής και αξιόπιστης ομάδας. Το «υπομονή» είναι σύνηθες. Καταντάει βαρετό. Οι συγκρίσεις με το «τριπλ κράουν» του 1997 είναι όμορφες αναμνήσεις. Αν ζεις με τις αναμνήσεις (ακόμα και της περσινής φορτσάτης χρονιάς), τότε δεν θα ζήσεις ποτέ το παρόν. Το «όσα φάμε κι όσα βάλουμε» (η λογική του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού) οδηγεί είτε στον απόλυτο θρίαμβο (π.χ. με Τάου στην πρεμιέρα της Ευρωλίγκας) είτε στον απόλυτο διασυρμό (π.χ. Εφές και ΤΣΣΚΑ στο ΣΕΦ). Μακάρι για τους Πειραιώτες να μπαίνουν όλα τα σουτ. Ετσι είναι στη ρουλέτα. Αν σου κάτσει η μπίλια, σώθηκες...