Πρόβλημα σε ψυχολογία, προπονητή ή παίκτες; (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Παναθηναϊκός απέδειξε αυτό που ολόκληρη τη χρονιά αποδεικνύει. Οταν δεν είναι φαβορί, δεν επιβάλλεται να πάρει το ματς και μπορεί να περιμένει με δύο αμυντικά χαφ πίσω, πιθανότατα έχει το μηδέν και πάει για το γκολ που θα του δώσει τη νίκη. Οταν όμως χρειάζεται να κάνει ο ίδιος παιχνίδι, όταν πάνω από πέντε παίκτες πρέπει να βγαίνουν μπροστά, το επιτελικό χαφ που μπορεί να βγάζει την κάθετη μπαλιά κάνει αποθεραπεία στο Μπουένος Αϊρες και η άμυνά του είναι αρκετά αργή για να ταλαιπωρείται στις αντεπιθέσεις.

Ο Παναθηναϊκός δεν έγινε υπερομάδα επειδή νίκησε τον Ολυμπιακό στο 90ό λεπτό από λάθος του Ανατολάκη, ούτε είναι σήμερα για πέταμα επειδή έχασε από τον Εργοτέλη με ένα γκολ διαφορά. Δεν είναι θύμα της τύχης, αφού δεν έχασε πέραν των δύο-τριών προβλεπόμενων για μεγάλη ομάδα ευκαιριών, ούτε θύμα ανικανότητας, αφού τις φάσεις του τις έκανε. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα μετριοτήτων, όπως οι αντίπαλοί του θα γούσταραν. Τα τρία φορ του είναι καλύτερα από το καλύτερο ενεργό φορ και των δύο αντιπάλων του. Ο Παναθηναϊκός όμως δεν είναι ομάδα που έχει βρει τον κορμό της επόμενης πενταετίας, όπως οι παρατρεχάμενοι της διοίκησης θα ήθελαν να είναι. Μια ομάδα που για ένα ημίχρονο βρίσκει δύο τρόπους να πιέσει, είτε με τους δύο πλάγιους σε σόλο μπούκες είτε με βαθιές μπαλιές για να χοροπηδάνε τα φορ, με τον αντίπαλο να παίζει με 10 παίκτες, σημαίνει ότι έχει πρόβλημα σε ψυχολογία, προπονητή ή παίκτες. Το ψυχολογιόμετρο ύστερα από δύο νίκες σε ντέρμπι είχε χτυπήσει κόκκινα. Ο προπονητής είναι συμπαθής στους παίκτες και στην απελπισία του να βρει κάτι που δουλεύει έκανε περισσότερες αλλαγές από 40άρα στην Ερμού την πρώτη μέρα των εκπτώσεων. Το πρόβλημα βρίσκεται στους παίκτες και σε συγκεκριμένες θέσεις. Τα κεντρικά του χαφ είναι από αξιοπρεπή έως αναλώσιμα και οι ακραίοι αμυντικοί της σειράς. Και εάν ακουστεί το βολικό επιχείρημα «δεν είναι αρκετοί οι παίκτες αυτού του Παναθηναϊκού για να νικήσουν τον Εργοτέλη;»-βολικό γιατί το «είναι» σημαίνει κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ οικονομία στις μεταγραφές μπορεί και να μην είναι. Τουλάχιστον δεν είναι αρκετοί για να πάρουν τη σίγουρη νίκη, όπως πρακτικά αποδείχτηκε χθες. «I shot the sheriff but I didn't shoot the deputy», που τραγούδαγε και ο μακαρίτης, ο Μάρλεϊ. «Πυροβόλησα τον σερίφη, αλλά δεν πυροβόλησα τον βοηθό του». Αν όπως οι λάτρες της συνωμοσιολογίας έλεγαν ο Ολυμπιακός έχασε από τον Παναθηναϊκό για να πάει ο δεύτερος αντί της ΑΕΚ στο Τσάμπιονς Λιγκ, είναι διασκεδαστικό ότι όλη η συνωμοσία πήγε χαμένη λόγω του Εργοτέλη. Είναι και το μοναδικό διασκεδαστικό της χθεσινή μέρας που περιλαμβάνει τον Ολυμπιακό. Γιατί το ματς με την Καλαμαριά ήταν μια άσκηση στη θλίψη.

Ο,τι μπορεί να ισχύει για μια ομάδα που χάνει, να χρειάζεται παίκτες στις μεταγραφές, μπορεί να χρειάζεται εις διπλούν για μια ομάδα που κερδίζει. Σε ένα από τα χειρότερα ματς της χρονιάς, ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να ανατρέψει το σκορ. Δεν κατόρθωσε να ανατρέψει την εντύπωση ότι αυτή η ομάδα σέρνεται. Μέχρι και ο Νικοπολίδης, που για τα δύο τρίτα της σεζόν ήταν αλάνθαστος, προσαρμόστηκε στα στάνταρ του φετινού Ολυμπιακού, που «υπάρχω» σημαίνει «γκελάρω». Η γκέλα όμως έχει κι ένα μεγαλείο. Πάει να πει ότι πήρες ρίσκα πάνω από τις δυνατότητές σου. Το να μην γκελάρεις επειδή δεν παίρνεις κανένα ρίσκο, μαρκάροντας τους γίγαντες επιθετικούς της Καλαμαριάς από τα πέντε μέτρα, όπως έκανε όσο έπαιζε ο Ντομί, είναι μιζέρια. Επίσης, ο Ολυμπιακός δεν τρέχει. Ορισμένες φορές ούτε καν περπατάει. Και κάποιες αξέχαστες στιγμές παίζει το σύστημα «Συνεργείο της ΔΕΗ».

Ο ένας τρέχει και οι υπόλοιποι τον κοιτάνε. Οσο για την Καλαμαριά, το να πεις ότι είναι οργανωμένη, έπαιξε ρεαλιστικά και όλες τις παπαριές που μάθαμε να γράφουμε για να δικαιολογούμε ομάδες που παίζουν αντιποδόσφαιρο, είναι πρόσκληση να το επαναλάβει. Και έτσι όπως παρουσιάστηκαν Ολυμπιακός και Καλαμαριά, άλλη μια φορά δεν αντέχονται. Η Μητρόπολις ποτέ δεν έμαθε ότι Σούπερμαν και Κλαρκ Κεντ ήταν το ίδιο πρόσωπο, αλλά στη Σούπερ Λίγκα από χθες ξέρουμε ότι Φερνάντο Σάντος και Λορένσο Φερέρ είναι δύο πρόσωπα σε ένα σώμα. Οταν τα πράγματα σοβαρεύουν, ο Σάντος αναλαμβάνει, στήνει την ομάδα φουλ άμυνα και παίρνει τη νίκη σε ένα ματς στα τελευταία 40 λεπτά του οποίου οι καλύτερές του στιγμές ήταν οι αλλαγές. Βαρετό, αλλά το καλοκαίρι, την εποχή που το καρπούζι του Εστορίλ θα είναι στο δεκάρικο, τέτοιες τακτικές σε βάζουν στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ.