Τί είδους διαιτησία θέλουμε; (Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Ίσως να κάνω λάθος αλλά έχω την εντύπωση ότι φέτος ασχολούμαστε με την διαιτησία περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Νομίζω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η αγωνιστική ποιότητα των δύο μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου, του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, είναι πολύ χαμηλότερη από άλλες χρονιές. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι να κερδίζουν δυσκολότερα. Όσο η αγωνιστική απόσταση των δύο με τους υπολοίπους μειώνεται, τόσο μεγαλύτερη αντίδραση προκαλούν οι διαιτητικές αποφάσεις που είτε τους ευνοούν είτε στρέφονται εναντίον τους. Αυτή η κατάσταση φέρνει την ποιότητα της διαιτησίας σε πρώτο πλάνο. Αν υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κάποιο οργανωμένο παρασκήνιο στο χώρο της ελληνικής διαιτησίας που διαμορφώνει τα αποτελέσματα κατά το δοκούν, τότε πολύ εύκολα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι η ποιότητα των ελλήνων διαιτητών είναι από μέτρια έως κακή. (ένας αισιόδοξος θα την χαρακτήριζε απαράδεκτη). Ακόμη και ένας καλός διαιτητής –σπανιότατη παρουσία στο ελληνικό ποδόσφαιρο- πιέζεται τόσο πολύ από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα (μία ατμόσφαιρα καχυποψίας και παραγοντικών πιέσεων) που καταλήγει να προστατέψει τον εαυτό του, αντί για το παιχνίδι. Εδώ και καιρό, τόσο η ΕΠΟ όσο και η ΚΕΔ θα έπρεπε να είχαν προβληματιστεί για το είδος της διαιτησίας που θέλουμε και που έχει ανάγκη το παιχνίδι σήμερα. Ένα παιχνίδι όπου το αποτέλεσμα εκτός από το γόητρο έχει και προφανή οικονομική σημασία. Και η οικονομική σημασία του αποτελέσματος έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το γόητρο. Η διαχείριση του παιχνιδιού έχει γίνει πολύ απαιτητική. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από διαιτητές με περιορισμένη παιδεία οι οποίοι επιλέγονται με ξεπερασμένα κριτήρια να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Ούτε μπορούμε να απαιτούμε την σωστή διαχείριση του διαιτητικού δυναμικού από ανθρώπους που αποτελούν παραγοντικά απολιθώματα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χρησιμοποιούμε διαιτητές πρώτης εθνικής που δεν έχουν ένα πτυχίο ανώτατης σχολής ή που δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο. Θα ήταν ευχής έργο οι διαιτητές να ήταν απόφοιτοι των ΤΕΦΑΑ, των οποίων το πρόγραμμα σπουδών θα μπορούσε να εμπλουτιστεί με τέτοιο τρόπο που να οδηγεί και σε ειδίκευση σε θέματα διαιτησίας. (εδώ, θα μπορούσαμε να δούμε και μία ευκαιρία καταπολέμησης της ανεργίας των αποφοίτων των ΤΕΦΑΑ). Θα μπορούσαμε να δώσουμε έναν «επαγγελματικό» χαρακτήρα στην διαιτησία (και να συζητήσουμε το περιεχόμενο αυτού του επαγγελματισμού) ώστε να πάψει να αποτελεί μία «παράλληλη» απασχόληση. Θα μπορούσαμε να κάνουμε και άλλα πράγματα, αν το θέλαμε πραγματικά. Η άλλη, η εύκολη λύση, είναι οι ομάδες που θεωρούν ότι αδικούνται να κάνουν αυτό που κάναμε πιτσιρικάδες όταν δεν μέτραγε το γκολ ή νιώθαμε ότι αδικούμασταν. Να παίρνουν την μπάλα τους και να φεύγουν από το γήπεδο.