Επιστροφή στη σκληρή, ελληνική πραγματικότητα (SportDay / Δημήτρης Μπαλής)

Έχω γυρίσει μόλις από ένα ακόμη ταξίδι επαγγελματικής φύσεως. Στο κεντρικό θέμα της σελίδας, θα διαβάσετε περισσότερα για το σκοπό του ταξιδιού στη Σαλαμάνκα. Από αυτή εδώ τη στήλη, θα προσπαθήσω να σας προβληματίσω, όπως άλλωστε ένιωσα κι εγώ στις δύο ημέρες που βρέθηκα στην ισπανική πόλη, που βρίσκεται περίπου 200 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Μαδρίτης, κοντά στα σύνορα με την Πορτογαλία. Μια πόλη σχετικά μικρή, μόλις 39η σε πληθυσμό στην Ισπανία, με περίπου 160.000 κατοίκους. Εξ’ αυτών, κοντά στις 40.000 είναι φοιτητές. Μια κανονική πανεπιστημιούπολη δηλαδή, με ζωντάνια αλλά και σεβασμό στην ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά της. Ο,τι δηλαδή δεν γίνεται στις αντίστοιχες ελληνικές πόλεις. Η χρονική στιγμή που επέλεξα να γράψω αυτές τις λέξεις, μπορεί να είναι τυχαία λόγω του ταξιδιού, αλλά και επίκαιρη συνάμα. Με τα γεγονότα που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών, μπορείς εύκολα να κάνεις παραλληλισμούς με αυτά που συμβαίνουν, σε άλλες, προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες. Δυστυχώς στην Ελλάδα εθελοτυφλούμε. Νομίζουμε ότι μόνο εδώ υπάρχουν προβλήματα και ότι μόνο με συγκεκριμένους τρόπους επιλύονται. Με καταλήψεις, πορείες και όλα όσα συνεπάγονται με την παρουσία των «γνωστών – αγνώστων». Στη Σαλαμάνκα λοιπόν, ιδρύθηκε το πρώτο Πανεπιστήμιο, το 1218, το πιο παλιό στην Ισπανία και ένα από τα πιο σημαντικά ακαδημιακά κέντρα στην Ευρώπη. Μάλιστα, ο Χριστόφορος Κολόμβος, πριν αρχίσει το ταξίδι για την ανακάλυψη της Αμερικής, πήγε εκεί και μίλησε με τους σκεπτόμενους δασκάλους, καθηγητές και καρδινάλιους, εξηγώντας τους τη θεωρία της πορείας στην Ανατολή, μέσω της Δύσης. Στη Σαλαμάνκα, λοιπόν, τέθηκαν οι βάσεις ενός διεθνούς δικαίου, από τον Δομινικανό Πατέρα, Φραντσίσκο ντε Βιτόρια, το 1540. Αυτό το ξέρουν καλά φαντάζομαι, όσοι έχουν σχετικά πτυχία. Περπατώντας προχθές το βράδυ στην πόλη, με τους δύο καθεδρικούς ναούς και τα πανεπιστήμια τριγύρω, ίσως άλλα θα περίμενα να δω, συνηθισμένος με την εικόνα αντίστοιχων ελληνικών πόλεων. Δεν είδα αφίσες να καλύπτουν τα παλαιά κτίρια, δεν είδα σκουπίδια ή αποκαϊδια από τις οδομαχίες, δεν είδα λουκέτα και θρανία στις πόρτες. Είδα να παίζουν μέχρι και σχοινάκι στον καταπράσινο περιβάλλοντα χώρο, να συζητούν, να περπατούν ντυμένοι με ευπρέπεια, να περιστοιχίζουν τις πλατείες και να κατακλύζουν τα μπάρ. Ισως να πέτυχα μια ήρεμη εποχή για αυτούς. Που τα βασικά προβλήματα να είναι λυμένα. Λέω ίσως, αλλά αμφιβάλλω, επειδή τυχαίνει να ταξιδεύω σχεδόν μία φορά το μήνα, μην πω δύο, σε ισπανική πόλη. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, πληγώνομαι αφάνταστα. Μπορεί να γυρίζω στο σπίτι, στην αγαπημένη μου πατρίδα, στο μέρος που θα ήθελα πάντα να ζω και να συνιστώ σε ξένους φίλους, όχι μόνο για διακοπές, αλλά… Σαν να ζούμε κάπου αλλού. Χωρίς αξίες, χωρίς σεβασμό στην κληρονομιά, την παράδοση και την ιστορία. Η Σαλαμάνκα ήταν πολιτιστική πόλη της Ευρώπης το 2002. Την επόμενη χρονιά, αν θυμάμαι καλά ήταν το Γκρατς, το οποίο επίσης επισκέφθηκα πέρυσι. Ε, λοιπόν, δεν θυμίζουν σε τίποτα την Πάτρα, πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, πέρυσι.