Ο καλός Βίκτορ και το ελληνικό επίπεδο (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Aν αντιληφθούμε ως κέντρο του κύκλου τον ΠAO, ο εντρεναδόρ Βίκτορ είναι ό,τι πιο κοντινό (στοιχείο) στην «ποδοσφαιρική υγεία»

Σε ακτίνα χιλιομέτρων, αν αντιληφθούμε ως κέντρο του κύκλου τον Παναθηναϊκό, ο εντρεναδόρ Βίκτορ είναι ό,τι πιο κοντινό (στοιχείο) στην «ποδοσφαιρική υγεία». Αν θέλετε, στην ορθοδοξότητα του παιχνιδιού. Είναι η δεύτερη φορά που νιώθω την ανάγκη να το διαβάζετε, αυτό, εδώ. Μετά την ήττα, την Κυριακή, από τον Εργοτέλη. Η πρώτη ήταν, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, πάντως σε ανάλογη συγκυρία. Αν δεν απατώμαι, μετά την εντός έδρας ισοπαλία στο Κύπελλο με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς.

Τότε είχαν διαφανεί κάποια πρώτα... πεσίματα, ημιανεπίσημα, εις βάρος του Ισπανού. Τώρα, με τη δημοφιλία του Ισπανού στο peak, τα πεσίματα μοιάζουν να πυκνώνουν. Αλλά (όπως οι διθύραμβοι, έτσι και) τα πεσίματα, στο δεδομένο αντιπαραγωγικό περιβάλλον τούτης της παράλογης χώρας, παραείναι ευκαιριακά (και απολύτως εξαρτημένα από το αποτέλεσμα της κάθε Κυριακής) για να τα παίρνει κανείς στα πολύ σοβαρά.

Το καταραμένο μπλοκάκι του Σόλιντ (υπενθυμίζω, απλώς, ότι μπλοκάκι να κρατά σημειώσεις στη ροή του αγώνα έχει κι ο Ράφα Μπενίτεθ!), το «όραμα» του Σέρα Φερέρ (...το 'κανε ο διερμηνέας «όρεξη» και ησύχασε από τον κίνδυνο της γραφικότητας), τώρα πάει να χρεωθεί ως γραφικότητα η έξοχη (από τον δάσκαλό του Κώστα Ταράση) αγωγή του Νίνη να δίνει το χέρι στον αντίπαλο, για να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Μπάλα παίζει, σου λέει, ή κάνει δημόσιες σχέσεις; Αυτό είναι το περιβάλλον!

Ο Βίκτορ, για να επανέλθουμε, είναι καλός προπονητής. Καλός άνθρωπος. Καλός επαγγελματίας. Δίχως χειροπιαστό ορίζοντα, δουλεύει σκυλίσια σαν να υπάρχει ορίζοντας. Μαθαίνω ότι δεν αφήνει σε ησυχία τον Γιάνιανιν. Ολο «πάμε να δούμε αγώνες» και «πάμε να δούμε αγώνες» είναι. Και πηγαίνει. Παντού. Με ειλικρινές ενδιαφέρον για το αντικείμενό του, όχι με διάθεση περαστικού. Κι ένας λόγος είναι, φυσικά, ότι δεν έχει στην Αθήνα την οικογένειά του. Οπότε ξοδεύει τον χρόνο του, προς όφελος της Παιανίας, στην εργασιοθεραπεία.

Επιπλέον, ο Βίκτορ έχει ασμένως καταδεχθεί να πέσει στο ελληνικό επίπεδο. Είναι η βασική διαφορά του από τον Σέρα Φερέρ που το «ελληνικό επίπεδο» το... καταπολεμά. Δεν ρίχνει καθόλου νερό στο κρασί, έχει εκείνο το ενοχλητικό «αφ' υψηλού» του Οσιμ, δουλεύει σε ένταση Ισπανίας, ανάλγητος με τις αλλεπάλληλες θλάσεις, κι όσοι (όσο) αντέξουν. Κάποτε ο Μανωλάς είχε πάει να δει προπόνηση του Αγιαξ, επί Κούμαν και Μαχλά, και η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι «άμα τα κάνουμε αυτά τρεις μέρες σε ελληνική ομάδα, θα πέσουν όλοι κάτω».

Δεκάδες Ελληνες παίκτες έχουν φύγει, εδώ και δέκα χρόνια, στο εξωτερικό. Δεκάδες Ελληνες παίκτες έχουν δώσει ακριβώς την ίδια απάντηση, όταν τους ρώτησαν για τη νούμερο ένα διαφορά: Ο ρυθμός. Αυτό είναι. Ο ρυθμός. Στρώνεις κώλο, δουλεύεις, επιβιώνεις, προοδεύεις. Ειδάλλως, σε ξεβράζει. Και όταν επιστρέψεις εδώ, από τον υψηλό ρυθμό στον... ξεκούραστο, σε παίρνει η κάτω βόλτα. Ο Οσιμ δεν δεχόταν μύγα στο σπαθί ότι «τα παιδιά κουράστηκαν». Προκαλούσε αντιπάθεια. Διάθεση να του πας κόντρα. Ο Αποστολάκης τον... μισούσε. Σήμερα, άμα ρωτήσεις τον Αποστολάκη, θα σου πει ότι ο Οσιμ ήταν ο κορυφαίος προπονητής που συνάντησε στην καριέρα του.

Ο Σέρα Φερέρ πορεύεται με την αδιαπραγμάτευτη λογική, σωστή ή όχι θα φανεί στον χρόνο, ότι η σημερινή χασούρα (τραυματισμοί) είναι το αυριανό κέρδος (όταν, ιδίως οι εύπλαστοι νεαροί θα έχουν φτάσει στο οργανικό επίπεδο να ανταποκρίνονται στα στάνταρντ). Η ανανέωση (της συνεργασίας) του Βίκτορ με τον Παναθηναϊκό θα έπρεπε να είναι πιο εύκολη απ' όσο (η επέκταση της συνεργασίας) του Σέρα Φερέρ με την ΑΕΚ. Ο,τι ο Σέρα Φερέρ απαιτεί ως προϋποθέσεις (προπονητήριο, φυτώρια κ.λπ.), ο Βίκτορ τις έχει δεδομένες.

Τι δεν έχει δεδομένο... και χαλάει η πιάτσα; Τη λευκή επιταγή. Το συμβόλαιο συγκέντρωσης (υπερ)εξουσιών. Αυτό, στον Παναθηναϊκό, είναι αδιανόητο. Εξωκοσμικό. Οχι, ειδικώς, για τον Βίκτορ. Ούτε, μονάχα, για τον Μπάγεβιτς. Για τον Θεό τον ίδιο!