Λίβερπουλ: Oι νεόκοποι ιδιοκτήτες την αγόρασαν και τη χρέωσαν (Χαραλαμπόπουλος)

Από τις εντυπωσιακές αγορές αγγλικών συλλόγων, η περίπτωση της Τσέλσι διαφοροποιείται αισθητά από τις περιπτώσεις εξαγορών τόσο της Μάντσεστερ όσο και της Λίβερπουλ.

Ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι είναι ο μόνος που έχει τόσο μεγάλη ρευστότητα, πράγμα που δεν συμβαίνει με τον ιδιοκτήτη της Γιουνάιτεντ, τον Μάλκολμ Γκλέιζερ, αλλά και τους νεόκοπους ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ. Ο Γκλέιζερ, σύμφωνα με την τελευταία συμφωνία αναχρηματοδότησης του ποσού που δανείστηκε για να αγοράσει τη Μάντσεστερ, θα πληρώνει στις τράπεζες για τα επόμενα έντεκα χρόνια ένα ποσόν γύρω στα 62 εκατομμύρια ευρώ. Η ανάγκη εξυπηρέτησης του τραπεζικού χρέους της Γιουνάιτεντ προφανώς περιορίζει την αναπτυξιακή δυναμική του συλλόγου και το μεγάλο βάρος της εξυπηρέτησης αυτού του δανείου μεταφέρεται στις πλάτες ή καλύτερα στις τσέπες των φίλων της Γιουνάιτεντ. Από τον καιρό που η ομάδα αγοράστηκε από τον Γκλέιζερ οι τιμές των εισιτηρίων ανέβηκαν 23,5%.

Και αν όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, εκείνο που δεν ήταν γνωστό είναι ότι οι δύο επιχειρηματίες που αγόρασαν τη Λίβερπουλ, οι Αμερικανοί Χικς και Τζίλετ, δεν έβαλαν από «τις τσέπες» τους ούτε μία λίρα από τα χρήματα που ξόδεψαν για να αγοράσουν την ομάδα του μεγάλου λιμανιού. Δανείστηκαν 298 εκατομμύρια στερλίνες από τη Royal Bank της Σκωτίας για να χρηματοδοτήσουν την αγορά, να εξυπηρετήσουν ένα μεγάλο μέρος των χρεών που ήδη είχε η Λίβερπουλ, να πληρώσουν τις αμοιβές συμβούλων, μεσαζόντων και τραπεζιτών που ενεπλάκησαν στην αγορά αλλά και για να εξασφαλίσουν ένα κεφάλαιο κίνησης.

Οι δύο Αμερικανοί δανείστηκαν αυτό το ποσόν με επιτόκιο 1,5% μεγαλύτερο από το τρέχον επιτόκιο δανεισμού της τράπεζας, γεγονός που σημαίνει ότι φέτος για την εξυπηρέτηση του δανείου θα πρέπει να δοθούν στην τράπεζα περίπου 33 εκατομμύρια ευρώ. Πάντως, οι δύο Αμερικανοί έχουν δεσμευθεί απέναντι στην τράπεζα ότι δεν θα αναλάβουν το ρίσκο της επέκτασης των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων της Λίβερπουλ που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την αποπληρωμή του δανείου.

Επίσης, έγινε γνωστό ότι οι δύο ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ θα δανειστούν τα 300 εκατομμύρια ευρώ που θα χρειαστούν για την ανέγερση ενός καινούργιου γηπέδου, χωρητικότητας 60 χιλιάδων θέσεων. Ετσι, το συνολικό ποσόν δανεισμού θα φθάσει τα 770 εκατομμύρια ευρώ. Πριν την αγοράσουν οι Αμερικανοί, η ομάδα του μεγάλου λιμανιού χρωστούσε 120 εκατομμύρια ευρώ. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν αυτή η εξαγορά θα κάνει τη Λίβερπουλ ισχυρότερη οικονομικά και αγωνιστικά ή θα τη βάλει σε περιπέτειες. Το σίγουρο είναι ότι καμία τράπεζα δεν θα διακινδύνευε ένα τόσο μεγάλο ποσόν αν δεν είχε κάποια εξασφαλίσεις ότι -τουλάχιστον- δεν πρόκειται να χάσει το κεφάλαιό της. Η νέα τηλεοπτική συμφωνία, που θα φέρει πολλά εκατομμύρια στα ταμεία της ομάδας, αλλά και η αποδοχή της σε ολόκληρο τον κόσμο, ιδιαίτερα στη Νοτιοανατολική Ασία, δείχνουν ότι έχει αξιόλογη εμπορική δυναμική, που με το κατάλληλο μάρκετινγκ μπορεί να αποδώσει σημαντικά.

Ενα ερώτημα, όχι το μόνο, αφορά τη δυνατότητα της Λίβερπουλ να πρωταγωνιστεί στα γήπεδα, για να μπορεί να μεγιστοποιήσει τα οφέλη από τις επιτυχίες, και ένα δεύτερο αφορά την ικανότητα των νέων ιδιοκτητών να ανταποκριθούν στις ιδιαιτερότητες του ποδοσφαίρου που παίζεται στην Ευρώπη.

Ενα ενδιαφέρον, σημειολογικά, στοιχείο έχει να κάνει με το όνομα της εταιρείας που ανέλαβε να αγοράσει τη Λίβερπουλ. Το όνομά της είναι THE KOP. Οι Αμερικανοί θέλουν να ρίξουν βάρος στην παράδοση, όπως ακριβώς έκανε παλιότερα ο Μουρς που έβαλε στο σήμα της Λίβερπουλ στη φανέλα της ομάδας τα αρχικά FC, την ώρα που η Μάντσεστερ «έβγαζε» το δικό της γιατί έδινε βάρος στα εμπορικά της χαρακτηριστικά. Ομως, η παράδοση είναι κάτι που η παγκοσμιοποιημένη οικονομία αποστρέφεται διότι θεωρεί ότι αναφέρεται στο παρελθόν. Πώς άραγε θα είναι το μέλλον ομάδων όπως η Λίβερπουλ, που δανείζονται με ενέχυρο την παράδοση;

Ημέρα χωρίς ειδήσεις

Ηπρώτη είδηση για τα δελτία της τηλεόρασης χθες το βράδυ ήταν ότι δεν έγιναν επεισόδια στο χθεσινό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο. Με αυτόν τον τρόπο οι τηλεοπτικοί σταθμοί δικαιολογήθηκαν επειδή δεν είχαν να μας δείξουν εικόνες που μπορούν να μας τρομοκρατήσουν.

Και γι' αυτό φυσικά υπεύθυνοι ήταν οι διαδηλωτές. Που χωρίς εικόνες επεισοδίων πίστεψαν ότι τα κανάλια και οι σχολιαστές τους θα ασχολούνταν με τα προβλήματα του νόμου-πλαίσιου. Δυστυχώς διαψεύστηκαν, γιατί την εποχή της παγκόσμιας πλημμυρίδας των πληροφοριών οι εικόνες είναι το παν. Μόνο όταν βλέπουμε κινούμενες εικόνες αντιλαμβανόμαστε ένα συμβάν το οποίο καταγράφεται ως «πραγματικό» στη συλλογική μνήμη, μόνο όταν βλέπουμε πρόσωπα που υποφέρουν καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν θύματα. Τότε, ο πόνος και η δυστυχία προσωποποιούνται.
Ενα γεγονός καθίσταται αξιόπιστο μόνον εφόσον καταγραφεί από τις κάμερες. Η ανθρωπότητα είχε αδιαφορήσει για τις σφαγές στη Ρουάντα, όπου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους επειδή η τηλεόραση δεν ήταν εκεί. Η διεθνής κοινότητα άρχισε να κινητοποιείται όταν η δύση ήρθε σε επαφή με τη φρίκη των πρώτων εικόνων, πολύ μετά τις σφαγές. Οι ανθρώπινες ζωές, όμως, είχαν χαθεί.

Η παγκόσμια εμμονή των τηλεοράσεων στις ζωντανές συνδέσεις, τα live, δίνουν το προβάδισμα στις αισθήσεις. Ο θεατής γίνεται μέρος του γεγονότος την ώρα που συμβαίνει. ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ! Η ζωντανή σύνδεση λειτουργεί σε βάρος της ανάλυσης. Πρωταρχικός στόχος για τον τηλεθεατή δεν είναι πλέον να κατανοήσει τη σημασία και την εμβέλεια ενός γεγονότος, αλλά να το δει να ξετυλίγεται μπροστά από τα μάτια του. Η όποια σημασία των λέξεων υποχωρεί άτακτα μπροστά στη βαρύτητα των εικόνων.

Τώρα πλέον μία ιδιόμορφη εξίσωση αποκτά ισχύ. Βλέπω=κατανοώ. Και οι αισθήσεις μπορούν πολύ εύκολα να παραπλανήσουν το μυαλό. Ο Διαφωτισμός του 18ου αιώνα, που προσπάθησε να μας πείσει ότι κατανοούμε με τη λογική και όχι με τις αισθήσεις, προφανώς έκανε λάθος. Ο William Rudolf Hearst, ο ήρωας πάνω στον οποίο βασίστηκε ο «Πολίτης Κέιν» του Ορσον Ουέλς, έλεγε στους δημοσιογράφους των εφημερίδων του. «Μην αφήσετε την αλήθεια να σας χαλάσει μία ωραία ιστορία». Και η ιστορία με τα δακρυγόνα, τις συμπλοκές, τις φωτιές και τις σπασμένες τζαμαρίες είναι πολύ ωραία για να δώσει τη θέση της στην αλήθεια.