Εξηγήσιμο το «up», αλλά και το «down»... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Eίναι, λοιπόν, αφύσικη η αγωνιστική καθίζηση του Παναθηναϊκού; Πολλοί απαντούν καταφατικά -το ερώτημα, όμως, μπορεί κάλλιστα να τροποποιηθεί: μήπως ήταν αφύσικη η... προηγηθείσα ανάκαμψη; Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Αμφότερα είναι εξηγήσιμα.

Αυτό το οποίο ανέβασε -πρόσκαιρα- τον ΠΑΟ, εκτός από το στοιχειώδες «σουλούπωμα» που πέτυχε ο Μουνιόθ, παραπέμπει σ' ένα είδος αθλητικής φυσικής!

Ομοίως κι αυτό που τον κατέβασε... Οποια μεγάλη ομάδα νιώθει ότι -για τα στάνταρ της- «πιάνει πάτο», θυμίζει μπάλα που χτυπά με δύναμη το έδαφος: είναι αδύνατο να μην αναπηδήσει, να μην κινηθεί προς τα πάνω. Θα πάρει όμως πάλι την κατιούσα, εάν κάτι δεν την κρατήσει ψηλά. Στον Παναθηναϊκό, το «κάτι» που λείπει αφορά τις αγωνιστικές προδιαγραφές.

Ειδικότερα, το έμψυχο υλικό. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μπορεί να κάνει θαύματα, αλλά όχι πολλά. Το 4-1 επί της ΑΕΚ ήταν το peak της ανοδικής κίνησης της μπάλας (ομάδας). Το 1-0 στο Καραϊσκάκη περιέκλειε κάποια ρέντα -κάτι σαν επιβράβευση, για μια ομάδα που διεκδίκησε το καλύτερο δυνατό, σεμνά και ταπεινά. Αφόρητα ταπεινά, ίσως. Ως εκεί, όμως.

Οι καλά συγκροτημένες άμυνες εξακολουθούν να πνίγουν τον ΠΑΟ. Η δική του άμυνα είναι, πολύ συχνά, ευάλωτη. Τα χαφ αδυνατούν να συγκροτήσουν «κέντρο παραγωγής» παιχνιδιού. Μπροστά λείπει το «βαρύ φορ» περιοχής, του οποίου η παρουσία θα ξεμπλόκαρε τους ταχείς Σαλπιγγίδη και Παπαδόπουλο. Στον Παναθηναϊκό οφείλουν να επανεκτιμήσουν πολλά απ' όσα αφορούν το υπάρχον έμψυχο υλικό.

Ειρωνεία της τύχης: διαπιστώνω ότι πολλοί από τους θυμωμένους φίλους του τριφυλλιού πνέουν τα μένεα εναντίον των Σαλπιγγίδη-Παπαδόπουλου, του διδύμου που πιστώθηκε την «άλωση» του Καραϊσκάκη. Αν κάποιοι πιστεύουν, στα σοβαρά, πως αυτές (!) είναι οι «μαύρες τρύπες» στο υλικό της ομάδας ή ότι φταίει ο Μουνιόθ, με γεια τους, με χαρά τους. Ξέρετε, όμως, τι είναι αυτό; Η άλλη όψη του νομίσματος, για το οποίο είχαμε μιλήσει προ μηνών: για την a priori ανακήρυξη του ρόστερ, έτσι όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά και τα καλοκαιρινά αποκτήματα, ως ιδανικού.

Το είχαμε πει, τότε: ο ΠΑΟ διακατέχεται από το σύνδρομο της κόκκινης στολής των Αγγλων στρατιωτών του 19ου αιώνα: το αίμα δεν φαινόταν στις στολές τραυματιών και νεκρών, αλλά το αντίτιμο αυτού του (επικοινωνιακού) τρικ ήταν πως οι «κοκκινόχρωμοι» στρατιώτες έδιναν καλύτερο στόχο. Η εξιδανίκευση της πραγματικότητας δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Ο νοών νοείτω...