Sir και Herr Takis (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Δύο φορές την προηγούμενη εβδομάδα ο Τάκης Λεμονής διέκοψε την προπόνηση για να πει στους παίκτες του να σοβαρευτούν. Μετά τις δύο προειδοποιήσεις, με μία από τις χειρότερες εμφανίσεις της περιόδου ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να κερδίσει τον Αρη. Η συγκεκριμένη ιστορία δημιουργεί κάποιους προβληματισμούς.
1) Μήπως ο Τάκης Λεμονής είναι πολύ λίγος για την ομάδα; Οχι λόγω γνώσεων, αλλά λόγω προϊστορίας, τρόπου εμφάνισης και ύψος αμοιβής. Ο Τάκης Λεμονής εμφανίστηκε στον Ολυμπιακό ως πρώην προπονητής της Ξάνθης, δεχόμενος μια προσφορά «Ελα και βλέπουμε» και τα λεφτά που παίρνει είναι 450 χιλιάρικα. Ο Ριβάλντο παίρνει 1,8 εκατ. Εκτός αν αυτή τη στιγμή που διαβάζετε το κείμενο ο Ελευθεράτος έχει ανατρέψει το πολίτευμα, σε μια καπιταλιστική κοινωνία, όπως ήταν η Ελλάδα χθες, τα λεφτά δημιουργούν την ιεραρχία στις επιχειρήσεις. Οταν το αφεντικό παίρνει τo 25% από τον υφιστάμενό του... bye, bye platan and we sited the boat.

2) Μήπως οι παίκτες του Ολυμπιακού από χαρακτήρα είναι ανάποδα γαμώτα; Σίγουρα δεν είναι και από τους ευκολότερους. Ο άνθρωπος, όταν μεγαλώνει και είναι επιτυχημένος, παραξενεύει. Πάνω από τους μισούς παίκτες στον Ολυμπιακό και μεγάλοι είναι και επιτυχημένοι. Εδώ τρέλαναν τον Ουαντού και τον Καψή και θα μασήσουν να τρελάνουν τον Sir Takis;

3) Μήπως ήταν λάθος του Λεμονή ότι, ενώ έκανε μια φορά την παρατήρηση, όταν είδε ότι δεν έπιασε τόπο, την επανέλαβε;Πορτοκάλι, πορτοκάλι και φτάνουμε στην καρδιά του προβλήματος. Η παροιμία «Δεν ξυπνάς τον γέρικο σκύλο όταν κοιμάται» μοιάζει να γράφτηκε για την ομάδα του Ολυμπιακού. Και για το καλό και για το κακό. Γιατί στην καλή πλευρά, όταν η ομάδα του Ολυμπιακού ζοριστεί και καταλάβει ότι πάει να πάθει ζημιά, ξυπνάει και αντί να πάθει τη ζημιά, την κάνει στους αντιπάλους. Οταν όμως έχει αράξει κουρασμένη και κωλοβαράει κάνοντας ότι προπονείται, το να την ενοχλήσεις είναι επικίνδυνη υπόθεση. Σε εκείνο το σημείο από Sir Takis γίνεσαι Herr Takis, κάνεις τον Γερμανό και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Το πρωτάθλημα ούτως ή άλλως το έχεις πάρει. Ας πούμε λοιπόν ότι ο Τάκης Λεμονής έκανε ένα λάθος ψυχολογίας. Μικρή η ζημιά για τον Ολυμπιακό, που εύκολα όμως μπορεί να γίνει μεγάλη αν από τους παίκτες που κωλοβαρούσαν στις προπονήσεις κάποιοι δεν φαγωθούν, με το μήνυμα να στέλνεται ότι φαγώθηκαν γιατί είχαν γραμμένο τον προπονητή τους. Αν κανένας δεν φαγωθεί, θα είναι σαν να τον γράφει και η διοίκηση. Και τότε ας ψάχνεται από τώρα για προπονητή, γιατί, ούτως ή άλλως, θα ψάχνεται τον Οκτώβριο.

Ως γνήσιος επαγγελματίας σέβομαι την αρχή «μην αφήνεις τα γεγονότα να σου καταστρέφουν μια ωραία ιστορία», αλλά δυστυχώς πρέπει να γράψω ότι τα χημικά αστυνομικά όπλα δεν είναι σαν το γάλα, όταν περνάει η ημερομηνία λήξης να ξινίζει και να σου χαλάει το στομάχι. Σε κάθε χημικό όπλο η ημερομηνία λήξης δείχνει τον χρόνο στον οποίο χάνει την πλήρη αποτελεσματικότητά του. Τέλος πάντων, τα δακρυγόνα, peper spray ή ό,τι άλλο ρίχνεται σε διαδηλώσεις υπάγεται στους κανόνες κάθε σπρέι. Από αποσμητικό έως αντικατσαριδικό, κάθε σπρέι έχει χρόνο ζωής, ο οποίος μειώνεται όταν το σπρέι εκτίθεται στη ζέστη ή -ακόμα χειρότερα- στον ήλιο. Θα μου πεις τώρα, ψιλά γράμματα. Οχι μόνο για τη δημοσιογραφία, αλλά και για το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης που αμφιβάλλω ότι ξέρει τι σημαίνει η ημερομηνία λήξης, αλλιώς θα ενημέρωνε τον κυβερνητικό εκπρόσωπο να εξηγήσει το θέμα.
Οι χειροβομβίδες πάντως που ρίχνονται από την Αστυνομία είναι οι επιλεγόμενες CS και περιέχουν chlorobenzylidene malononitrile. Το CS είναι τα αρχικά του αγγλικού όρου Counter Strike, που μεταφράζεται «αντεπίθεση». Μπορούν να υπάρξουν οργανικές αντιδράσεις αν ο στόχος παραμείνει εκτεθειμένος για μεγάλο χρονικό διάστημα ή για μικρό διάστημα, αλλά σε κλειστό χώρο με μεγάλη ποσότητα χημικών. Τώρα από πείρα.

Είναι αδύνατον στον διακοπέντα αγώνα της ΑΕΚ με τον Απόλλωνα Πάτρας στο μπάσκετ, αν χρησιμοποιήθηκε τουφέκι δακρυγόνων, κάποιος να έπιασε τον κύλινδρο και να τον μετέφερε μέσα. Οποιος έχει πιάσει δακρυγόνο της Αστυνομίας από το έδαφος το θυμάται την υπόλοιπη ζωή του. Από τα σημάδια που έχει στα χέρια. Αμφιβάλλω αν μπορείς να το πιάσεις με γάντια μοτοσυκλέτας και εφόσον οι οπαδοί της ΑΕΚ, που είχαν πάει στο γήπεδο της Ταραμπούρας, είχαν μετακινηθεί με πούλμαν, μου μοιάζει απίθανο κάποιος να είχε την πρόνοια να πάρει μαζί του τα γάντια της μηχανής, μπας και γίνουν επεισόδια και η Αστυνομία ρίξει δακρυγόνα. Αν το δακρυγόνο ήταν τύπου χειροβομβίδας, που δεν ρίχνεται με τουφέκι αλλά τραβιέται περόνη, το πρόβλημα θα ήταν η συγκέντρωση χημικού τη στιγμή της μεταφοράς. Οποιος δοκίμαζε να το μεταφέρει, ό,τι μαντίλι και να είχε φορέσει και όση βαζελίνη να είχε βάλει στο δέρμα, θα είχε σκάσει. Εκτός αν στη μεταφορά φορούσε αντιασφυξιογόνο μάσκα. Αλλά, αν κάποιος θα ήταν πολύ προνοητικός για να έχει γάντια μηχανής, θα πρέπει να είναι φαινόμενο αν έχει βρει αντιασφυξιογόνο μάσκα και την κουβαλάει μαζί του. Τώρα με τη λογική.

Η φράση που χρεώνεται στον μάνατζερ της ΚΑΕ ΑΕΚ Κώστα Κώτση, ότι το δακρυγόνο πετάχτηκε εκτός γηπέδου αλλά τα χημικά πέρασαν από τις χαραμάδες, δεν μπορεί να εξεταστεί σοβαρά. Οχι γιατί ένα ποσοστό χημικών δεν περνάει από τις χαραμάδες δημιουργώντας προβλήματα σε κόσμο που βρίσκεται σε κλειστούς χώρους. Οποιος έχει εμπειρία από Εξάρχεια ξέρει ότι καμιά φορά πίνεις το ποτό σου σε ένα μαγαζί και ξαφνικά δακρύζεις, επειδή έχουν πλακωθεί μισό χιλιόμετρο μακριά, στο Πολυτεχνείο, και η Αστυνομία πετάει δακρυγόνα. Το επιχείρημα του μάνατζερ της ΑΕΚ καταρρίπτεται από τις φωτογραφίες που δείχνουν σύννεφο μέσα στο γήπεδο της Ταραμπούρας. Οπως παράλογο είναι και το επιχείρημα της ΚΑΕ ΑΕΚ, ότι έστω και αν τα δακρυγόνα ρίχτηκαν από οπαδούς της ΑΕΚ, αν είχαν κλαπεί από αστυνομικό, την ευθύνη έχει η Αστυνομία λόγω ανεπάρκειας. Εάν κλέψω ένα περίστροφο από αστυνομικό και σκοτώσω κάποιον, ο αστυνομικός θα πρέπει να τιμωρηθεί. Η ανεπάρκειά του όμως δεν αποτελεί στοιχείο υπεράσπισης για μένα. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τα επεισόδια της Πάτρας, όπου αν το δακρυγόνο ρίχτηκε από οπαδούς της ΑΕΚ, κανένα ρόλο δεν παίζει αν το έφεραν από το σπίτι ή το έκλεψαν από αστυνομικό.

Αντίθετα, στη συνέντευξη του Βασίλη Γκαγκάτση στη Vodafone οι λεπτομέρειες είναι που παίζουν τον ρόλο. Αν υπάρχει ένα σημείο που οι λεπτομέρειες δείχνουν τον τρόπο που λειτουργεί η ΕΠΟ, βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο έγινε η προσπάθεια να πειστεί ο Νέρι Καστίγιο να παίξει με την Εθνική Ελλάδας. Ο πρόεδρος της ΕΠΟ λέει ότι συναντήθηκε δύο φορές με τον Καστίγιο στο σπίτι του δεύτερου, ότι του πρότεινε να παίξει στην Εθνική Ελλάδας, αλλά η προσπάθεια δεν ήταν επιτυχής. Τώρα τι είναι αυτό το φασούλι; Μυστική διπλωματία του προέδρου της ΕΠΟ; Πάντως, το διοικητικό συμβούλιο της ΕΠΟ ουδέποτε πήρε απόφαση να προσεγγισθεί ο Καστίγιο, τα μέλη του έμαθαν την ιστορία μετά την πρώτη συνάντηση και η ιστορία δεν ολοκληρώθηκε λόγω του πατέρα του Καστίγιο που πιστεύει ότι το μέλλον του γιου του βρίσκεται στην εθνική ομάδα του Μεξικού. Πάντως, από πλευράς ΕΠΟ συνεχίζεται να διαψεύδεται το σενάριο σύμφωνα με το οποίο είχε προταθεί 1 εκατ. ευρώ στον Καστίγιο, αλλά, όπως δεν είχαν ανακοινωθεί μέχρι αυτή την εβδομάδα οι δύο συναντήσεις, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι δεν θα ανακοινωνόταν και ενδεχόμενη χρηματική προσφορά.

Μιλώντας για τον πατέρα του Καστίγιο, εκτός του απαράμιλλου μπαμπά Χούτου, οι μεγάλοι πατεράδες του ποδοσφαίρου έχουν έρθει από την Αμερική. Διαβάζω το ρεπορτάζ για το παλικαράκι που πήρε η ΑΕΚ από την Αμερική, τον Ανδρέα Χρόνη, και το φυσικό πατερόμετρο που έχω μέσα μου χτυπάει κόκκινα. Τον πατέρα που θα αφήσει τη σφραγίδα του τον καταλαβαίνεις με τη μία και ένας από τους μεγάλους Ελληνοαμερικάνους πατέρες ήταν ο μπαμπάς του Καρτερουλιώτη. Ο γιος Καρτερουλιώτης είχε υπογράψει συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό το 1996. Μαζί του εμφανίσθηκε και ο μπαμπάς Καρτερουλιώτης. Ο οποίος είχε πει ότι πριν φύγει για την Αμερική το 1970, είχε παίξει στη Σπάρτη, στην Καλαμάτα και στην Παναχαϊκή. Η ιδιοτυπία του μπαμπά Καρτερουλιώτη ήταν ότι, ενώ οι περισσότεροι μπαμπάδες πιστεύουν ότι ο γιος τους είναι ο νέος Μαραντόνα, ο μπαμπάς πίστευε ότι είναι ο ίδιος. «Επρεπε να με είχες δει όταν έπαιζα ποδόσφαιρο», ξεκινούσε τις συζητήσεις του ο μπαμπάς Καρτερουλιώτης, αφήνοντας μια ελαφριά υποψία στον αέρα ότι μπροστά του ο γιος του ήταν λίγο τρόμπας. Τι να κάνει και το παιδί; Μπροστά σε έναν τέτοιο γίγαντα, όπως ο πατέρας του, ο Gus Kartes, όπως τώρα ονομάζεται, επέστρεψε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ακόμα και σήμερα προσπαθεί να κάνει καριέρα, αλλά το πιθανότερο είναι ότι το μέλλον του βρίσκεται στο εστιατόριο του γίγαντα μπαμπά.