Tου χρόνου με ένα μεγάλο όνομα (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Η επιστροφή στην καλύτερη διασυλλογική διοργάνωση για μια ομάδα που εξακολουθεί να διατηρεί σημαντικά ερείσματα στον φίλαθλο κόσμο ήταν, αν μη τι άλλο, επιτυχία από μόνη της. Το αν τελικά κατάφερε να φτάσει μέχρι τους «16» στην Ευρωλίγκα, ήταν κι αυτό κάτι που συγκαταλέγεται στα θετικά συμπεράσματα. Γενικότερα, πολύ δύσκολα κανείς καταφέρνει να εντοπίσει κάτι αρνητικό σε όσα τελικά κατάφερε ο Αρης από τις 25 Οκτωβρίου μέχρι και χθες το βράδυ.
Αν βέβαια θελήσουμε να φτάσουμε μέχρι του… χρόνου, είμαστε υποχρεωμένοι να ψηλαφίσουμε όσα στοιχεία έχουμε στη διάθεσή μας, σαν να βρισκόμαστε στη θέση των παραγόντων, που αποφασίζουν για το μέλλον και πιστώνονται τις δύο τελευταίες επιτυχημένες περιόδους. Διευκρινίζουμε ότι αναφερόμαστε στη διοίκηση Θανάση Τζεβελέκη και τους συνεργάτες του.

Με το βλέμμα στο τέλος του πρωταθλήματος και την ανάγκη για κάτι καλύτερο, ο τελικός του πρωταθλήματος, η δεύτερη θέση, που όποιος την κατακτά μοιάζει με… τίτλο, είναι το πρώτο βήμα. Δεν μπορεί να αλλάξει κάτι εντυπωσιακά μέχρι τα τέλη Μαΐου, όταν ο Αρης –όπως προβλέπεται– θα έχει μπει στη διαδικασία των τελικών. Φτάνουμε στο καλοκαιρινό «σαφάρι», που αφορά τις μεταγραφικές κινήσεις και ενδεχομένως επιλογή νέου αφεντικού στον πάγκο. Ξέρετε κάτι; Ακόμα κι αν μείνει ο Ματσόν, θα είναι σαν να έχει αλλάξει προπονητή ο Αρης. Διότι είναι υποχρεωμένος να μειώσει όσες λάθος επιλογές έγιναν φέτος και ενδεχομένως θα έχει να διαχειριστεί μεγαλύτερο κεφάλαιο για να ενισχύσει τον βασικό κορμό.

Πρώτο του μέλημα, να διατηρήσει ορισμένους από τους παίκτες που ήδη ανήκουν στην ομάδα. Σε αντίθετη περίπτωση, αν προχωρήσει σε εντυπωσιακές αλλαγές, ίσως το ρίσκο να είναι πολύ πιο επικίνδυνο από το περσινό, όταν εμπιστευόταν παίκτες της συνομοταξίας του Φλέτσερ και του Σεραπίνας. Ο Αρης ίσως θα πρέπει να κάνει ένα βήμα εμπρός με την απόκτηση παίκτη που θα προσδώσει ακόμα μεγαλύτερη λάμψη από αυτή που συνήθως ακτινοβολούν το κατάμεστο Αλεξάνδρειο και το ενδιαφέρον του κόσμου. Ισως αυτό να είναι το πρώτο βήμα για να πείσει ότι θα φτάσει στο επίπεδο του ουσιαστικού πρωταθλητισμού σε ένα ή δύο χρόνια, κοιτώντας κατάματα τον ΠΑΟ ή τον Ολυμπιακό, που κι αυτός έχει γιγαντωθεί.