Αν ρωτήσετε τον φανατικό οπαδό ή έστω τον πιστό τηλεθεατή του Σαββατοκύριακου, θα μάθετε ότι ο αυριανός τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας θα είναι ο χειρότερος της ιστορίας: «Ελα μωρέ, Παναθηναϊκός - Ρέθυμνο; Πολλά με λίγα! Μέσα σε πέντε λεπτά θα έχει κριθεί».
Εάν πάλι πιάσετε κουβέντα με ευκαιριακούς, αλλά αγνούς στην ψυχή θαμώνες των γηπέδων, από αυτούς που περιμένουν κάποιο ματς της Εθνικής ή μια μεγάλη διεθνή διοργάνωση για να ανηφορίσουν συν γυναιξί και τέκνοις στο ΟΑΚΑ, θα ακούσετε το ακριβώς αντίθετο: «Παναθηναϊκός - Ρέθυμνο; Ο,τι πρέπει για να πάρω τον γιο μου και να πάμε. Δεν θα έχει ούτε χούλιγκαν ούτε βρισιές».
Η αλήθεια κρύβεται κάπου στη μέση. Εάν θέλετε την ταπεινή μου γνώμη, τελικοί σαν τον αυριανό (ή σαν τον περσινό, Παναθηναϊκός - Μαρούσι) είναι προτιμότεροι από «καυτές» αναμετρήσεις ανάμεσα σε ομάδες με στρατιές οπαδών και πάντως απολύτως ευπρόσδεκτες. Μοιάζουν με πνοή από φρέσκο αεράκι.
Οσοι στριμώχτηκαν στο κλειστό της Λαμίας για να δουν τον τελικό του 2004 μεταξύ Αρη - Ολυμπιακού και αντί να χαρούν μπάσκετ έζησαν την πιο μαύρη βραδιά του μπάσκετ, καταλαβαίνουν πού το πάω. Επεισόδια; Νεκρές ζώνες; Δακρυγόνα; Κουκουλοφόροι; Υβρεολόγιο; Οχι, ευχαριστώ. Δεν θα μπορέσω.
Προτιμώ να πάρω τον ανιψιό μου και να πάω να δω Παναθηναϊκός - Ρέθυμνο. Αν ήταν να παίξουν Παναθηναϊκός - ΑΕΚ ή ΠΑΟΚ - Αρης ή κάτι ανάλογο (πόσω μάλλον φάιναλ φορ με όλους αυτούς μαζί) θα διαλέγαμε σινεμαδάκι. Τώρα που οι φαιοί εθνικόφρονες άφησαν τους «300» και μαζεύονται στο Καραϊσκάκη για το εθνικής σημασίας ποδοσφαιρικό Ελλάδα - Τουρκία, είναι ευκαιρία να επισκεφτούμε τις μισοάδειες αίθουσες.
Οτι ο Παναθηναϊκός θα κατακτήσει το τρόπαιο είναι περίπου δεδομένο. Οσοι οπαδοί του θα μαζευτούν στο ΟΑΚΑ για να γιορτάσουν την «κούπα» θα διαπιστώσουν με έκπληξη ότι η ατμόσφαιρα θα είναι κάπως διαφορετική από τη συνηθισμένη.
Στην απέναντι κερκίδα θα κάθονται εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, Κρητικοί αποφασισμένοι να μετατρέψουν τον τελικό σε γιορτή της Μεγαλονήσου. Στο παρκέ θα «κεντήσει» πριν από το τζάμπολ λυράρης και τα μπαρ θα κερνάνε τσικουδιές (εντάξει, αυτό το έβγαλα από το μυαλό μου). Για μια φορά, θα υπάρξει στις κερκίδες διάχυτος ρομαντισμός, η γλυκιά ρομαντζάδα μιας ομάδας και μιας περιοχής που φτάνουν σπάνια σε τέτοιου είδους σαλόνια. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, στο οποίο η Κρήτη έχει παράδοση, τελικός Κυπέλλου έχει να προκύψει σχεδόν 20 χρόνια.
Ο ΑΓΟ Ρεθύμνου είναι ομάδα της Α2, φιλοδοξεί όμως να περάσει τη μεγάλη πόρτα μέσα στην επόμενη διετία, οπότε κάνει αύριο πρόβα επίσημου ενδύματος. Υπάρχει περίπτωση να φορέσει και το γοβάκι της «Σταχτοπούτας»; Απίθανο μου φαίνεται. Ακόμα και στο NCAA, που προχωράει ολοταχώς προς τον δικό του τελικό (Μ. Δευτέρα), οι εκπλήξεις λιγόστεψαν αισθητά σε σχέση με προηγούμενες χρονιές.
Επιτρέψτε μου, όμως, να ολοκληρώσω το κείμενο με έναν αφορισμό: αν, από κάποιο θαύμα, το τρόπαιο καταλήξει στα χέρια του ΑΓΟΡ, θα το ευχαριστηθούν ακόμα και (αρκετοί, αν όχι όλοι) οπαδοί του Παναθηναϊκού. Οσο κι αν αποχαυνώνουν τα πλήθη η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός, το παραμύθι της Σταχτοπούτας ζεσταίνει τις καρδιές φιλάθλων και μη.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
