Για παράδειγμα αναφέρω την εξωφρενική απαίτηση που είχε διατυπώσει πριν από τρία χρόνια το Αιγάλεω, που είχε ζητήσει 10 χιλιάδες ευρώ για τα δικαιώματα της ραδιοφωνικής μετάδοσης ενός παιχνιδιού του στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ.
Tα τελευταία χρόνια, οι ελληνικές ομάδες, τουλάχιστον αυτές που αγωνίζονταν στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ανακάλυψαν ότι οι ευρωπαϊκές τους αγωνιστικές υποχρεώσεις τις υποχρέωναν να αλλάξουν πολλά πράγματα. Φυσικά, δεν ήταν μόνο οι αγωνιστικές υποχρεώσεις που τις ώθησαν να προχωρήσουν σε αλλαγές, αλλά και η θέληση να διακριθούν και να μεγιστοποιήσουν τα έσοδά τους.
Η πρώτη και στην ουσία αναγκαστική αλλαγή έγινε στη διαφοροποίηση του προγράμματος προετοιμασίας, αφού οι ομάδες έπρεπε να είναι φορμαρισμένες με την έναρξη του Τσάμπιονς Λιγκ (που ξεκινά πριν ή ταυτόχρονα με το ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία). Μετά, οι ομάδες ανακάλυψαν ότι έπρεπε να αναπροσαρμόσουν ή και να σχεδιάσουν νέες στρατηγικές στους τομείς των δημόσιων σχέσεων, του μάρκετινγκ, των εισιτηρίων και, πέρα από αυτά, να αναπροσαρμόσουν το μοντέλο της διοίκησής τους.
Σε ό,τι αφορά το μοντέλο διοίκησης σε καμία από τις ομάδες που πήραν μέρος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις. Ο πρόεδρος είναι ο ιθύνων νους -καμιά φορά και ο προπονητής- και οι όποιες διαφοροποιήσεις εντοπίζονται στον τρόπο διάχυσης της προεδρικής εξουσίας προς τα κάτω. Βέβαια, το μοντέλο διοίκησης των ελληνικών ομάδων που μετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις βρίσκεται σε μεταβατική εποχή. Η μορφή του θα οριστικοποιηθεί αργότερα, διότι θα υποχρεωθεί να προσαρμοστεί και στις αρχές που περιγράφονται στο σχέδιο αδειοδότησης της ΟΥΕΦΑ.
Στους υπόλοιπους τομείς, εκτός του αγωνιστικού, γίνονται κάποια βήματα προς τα εμπρός, αλλά υπάρχουν και πολλές παλινωδίες. Για παράδειγμα, μπορεί οι ομάδες μας στο σύστημα διάθεσης των εισιτηρίων να έχουν υιοθετήσει πρακτικές που ακολουθούνται από μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, αλλά κρατάνε την τιμή τους σε μεγάλο ύψος σε σχέση με τις οικονομικές δυνατότητες των Ελλήνων και τις παροχές του θεάματος και του γηπέδου τους.
Σε αυτόν τον τομέα οι ελληνικές ομάδες αντιμετωπίζουν τους φιλάθλους σαν αγελάδες για άρμεγμα και όχι σαν πελάτες ενός προϊόντος. Σιγά σιγά θα μάθουν να σέβονται και τις απαιτήσεις των φιλάθλων, γιατί διαφορετικά θα τους χάσουν. Για παράδειγμα αναφέρω την εξωφρενική απαίτηση που είχε διατυπώσει πριν από τρία χρόνια το Αιγάλεω, που είχε ζητήσει 10 χιλιάδες ευρώ για τα δικαιώματα της ραδιοφωνικής μετάδοσης ενός παιχνιδιού του στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Μία απαίτηση που δείχνει την άγνοια των υπευθύνων της ομάδας για τη δυναμική και τις δυνατότητες της ελληνικής αγοράς.
Η ευρωπαϊκή στροφή των ομάδων τις αναγκάζει να αντιμετωπίσουν και το πρόβλημα του γηπέδου. Δεν μπορείς να ακολουθείς πρακτικές μιας εμπορικής επιχείρησης και να μην προσπαθείς να βελτιώσεις το προϊόν σου, μεγιστοποιώντας παράλληλα και τα έσοδά σου μέσω αυτής της βελτίωσης. Η συμμετοχή στις ευρωπαϊκές διασυλλογικές οργανώσεις είναι μία μεγάλη πρόκληση και μπορεί να κάνει καλό στις ομάδες μας, ανάλογα με τον βαθμό ανταπόκρισης των ελληνικών ομάδων σε αυτή την πρόκληση.
Συχνά παρατηρώ πως οι ελληνικές ομάδες πασχίζουν να δείξουν στην Ευρώπη ένα άλλο, υπεύθυνο, σύγχρονο και σοβαρό πρόσωπο, τόσο οργανωτικά όσο και αγωνιστικά. Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι δεν νιώθουν την ανάγκη να φοράνε το ευρωπαϊκό τους πρόσωπο και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ετσι, βιώνουμε ένα φαινόμενο Τζέκιλ και Χάιντ με ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό.
Οι ομάδες επιζητούν να παρουσιάζουν το καλύτερο αγωνιστικό τους πρόσωπο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όσο τουλάχιστον μετέχουν σε αυτές με αξιώσεις, αν και στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν ξεπερνούν τη μετριότητα, στην καλύτερη περίπτωση. Και κάτι τέτοιο μαρτυρά την αποσπασματική και λανθασμένη αντίληψή τους για το θέαμα και την απόδοση. Ομως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι ομάδες μας θα κριθούν από τον τρόπο που θα ανταποκριθούν στη διπλή πρόκληση του πρωταθλήματος και της Ευρώπης.
Γιατί όσο καλά και αν γίνουν τα γήπεδα, όσο και αν οι στρατηγικές του μάρκετινγκ γίνουν αποτελεσματικότερες, όσο και αν εκσυγχρονιστεί το μοντέλο διοίκησης, αν οι ομάδες δεν παίξουν μπάλα, αν δεν προσφέρουν θέαμα, τότε θα επιστρέψουμε σε ένα μεσαίωνα από τον οποίο παλεύουμε να ξεφύγουμε.
Η επανίδρυση του κράτους
Tο κεντρικό πολιτικό σύνθημα της Ν.Δ. στην προεκλογική περίοδο των εκλογών του 2004 ήταν η επανίδρυση του κράτους. Ενα σύνθημα που υπονοούσε ότι η Ν.Δ. θα αντικαθιστούσε το διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚικο κράτος με ένα άλλο, βασισμένο στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Φυσικά, η Ν.Δ. με τη λέξη «κράτος» εννοούσε τον κρατικό μηχανισμό που θα υποδεχόταν τα 10 χιλιάδες στελέχη της σημερινής κυβερνητικής παράταξης, που κατά τον Βύρωνα Πολύδωρα -τότε- θα αντικαθιστούσαν τους διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς του ΠΑΣΟΚ. Οι υποψιασμένοι γνωρίζαμε ότι η «επανίδρυση» ήταν ένα εύρημα που επινόησε η αγραμματοσύνη των επικοινωνιολόγων της κυβερνητικής παράταξης, που είναι απλοί διαφημιστές και πουλάνε εικόνες και όχι συνταγματολόγοι ή πολιτικοί επιστήμονες.
Με δεδομένη την πολιτική φιλοσοφία της Ν.Δ., την ιστορία της, την αισθητική της και το πρόγραμμά της, ήταν επακόλουθο αυτό που ζούμε σήμερα με ιδιαίτερη ένταση. Το θεμέλιο του νέου κράτους που ευαγγελίστηκε η κυβερνητική παράταξη είναι ο αυταρχισμός, που αναγορεύτηκε στον υπέρτατο θεσμό. Ενα θεσμό που η κυβέρνηση υπερασπίζεται σθεναρά.
Τον υπερασπίζεται με τις δυνάμεις καταστολής και τα κλομπ. Με τις κάμερες και τα δακρυγόνα. Με την «αφιλοκερδή» και «αυθόρμητη» αρωγή των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Με νομοσχέδια που -χάρη στον βιασμό της λαϊκής βούλησης λόγω εκλογικού συστήματος- περιορίζουν και ποινικοποιούν.
Σε ένα τέτοιο κράτος, η διαφωνία και η αντίρρηση στις κυβερνητικές επιλογές θεωρούνται εγκλήματα, που οδηγούν πρώτα στη ΓΑΔΑ και κατόπιν στην Ευελπίδων με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Το νέο κράτος που υποσχέθηκε να «επανιδρύσει» η σημερινή κυβέρνηση έχει ψηλούς τοίχους με συρματοπλέγματα και σκοπιές στις τέσσερις γωνίες του. Και εκεί σκοπεύει να τοποθετήσει όλους όσοι διαφωνούν ή όσους προτιμούν να σκέπτονται.
Ο αυταρχισμός των κυβερνώντων πάει χέρι χέρι με ένα μνημειώδη πολιτικό αμοραλισμό, που φάνηκε και στην προχθεσινή συζήτηση στη Βουλή. Αν όλα αυτά δεν αποτελούν αποδείξεις μιας άρρωστης Δημοκρατίας, τότε δεν χρειάζεται να ασφαλίσουμε και τις πύλες της πόλης. Οι βάρβαροι είναι ήδη μέσα.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
