Μία στραβοκλοτσιά αλλάζει όλη την ατζέντα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ίδια Εθνική, σχεδόν ολόιδια, πεντέμισι μήνες πίσω ήταν όσο καλή χρειαζόταν για να νικήσει τη Νορβηγία. Αποκλείεται να χάλασε τόσο δραματικά, σε (λιγότερο από) μισό χρόνο μέσα. Επίσης, αποκλείεται να έκανε τόσο δραματική διαφορά ότι τότε έπαιξε ο Ανατολάκης ενώ τώρα ο Δέλλας ή ότι τότε ξεκίνησε ο Λυμπερόπουλος στη θέση που τώρα ξεκίνησε ο Χαριστέας. Διότι αυτές είναι, ήταν, οι μόνες αλλαγές προσώπων.

Η δυνατότητα της ομάδας είναι ένα πράγμα. Η μία βραδιά, και το τι σ' αυτήν μπορεί να συμβεί, είναι ένα άλλο πράγμα. Στη Ζένιτσα με τους Βόσνιους ήμασταν έντεκα κι ήταν δέκα, κι όμως στο β' μέρος είχαμε κρεμαστεί από τα δοκάρια για να μη μας κάνουν το 1-1, το δε ματς έληξε... 0-4. Εδώ, η τουρκική νίκη είναι «ασυζητητί». Το σκορ, ωστόσο, είναι εξίσου (απ' την ανάποδη, αλλ' εξίσου) μαγική εικόνα όσο κι εκείνο στο «Μπίλινο Πόλιε».

Η ομάδα δικαιολογείται, στη μία βραδιά, να (την πάρει, για κάποιον λόγο, ο διάβολος και να) πάθει το οτιδήποτε. Από τους παίκτες και τις τρομακτικές παραλείψεις τους έως τον κόουτς, που στις προπονήσεις επέμενε να προμελετά ως εναλλακτική λύση αριστερού μπακ (αυτό που «δεν υπάρχει», δηλαδή) τον Τοροσίδη! Επίσης, εμείς δικαιολογούμαστε να παίρνουμε όλα τα ερεθίσματα από το παιχνίδι και, καφενειακά ή όχι, να τα συζητάμε. Το πρίσμα της ήττας τα μεγεθύνει όλα. Το πρίσμα της νίκης τα εξωραΐζει όλα.

Μπορούμε να συζητάμε ότι η «εθνική παραγωγή» σε (νεότερες φουρνιές από) τερματοφύλακες, ακραίους μπακ, σέντερ μπακ ή κεντρικούς μέσους είναι πενιχρή. Αλλά πάλι, κι από επιθετικούς, που έχουμε περίσσευμα, τους αφήνουμε αναξιοποίητους. Μπορούμε να συζητάμε ότι, στις στιγμές της τρικυμίας, δεν βλέπουμε κανένα Δέλλα, κανένα Μπασινά, κανένα Νικοπολίδη (και μας λείπει) να παρεμβαίνει, να μιλά, να ενθαρρύνει, να οργανώνει πράγματα. Αφήστε πόσο μας χαλάει αυτή η χαοτική αμφίδρομη επικοινωνία επί των στοιχειωδών (τραυματισμοί κ.λπ.) μεταξύ αγωνιστικού χώρου και πάγκου.

Στο τέλος της ημέρας, ωστόσο, η ψυχρή σκέψη οδηγεί στην αποδραματοποίηση. Κατανοώ ότι η αποκλιμάκωση δεν είναι... εμπορική όσο οι άναρθρες κραυγές και τα αναθέματα ή οι «συνολικές κρίσεις» με δείγμα τη μία βραδιά. Αλλά εκ των υστέρων κρίνοντας, λυπάμαι εάν ξενερώνω πυρακτωμένους, «όλο το ματς» του Σαββατόβραδου ήταν η ευκαιρία του Γιαννακόπουλου, το πιο εύκολο 2-2, στο 69'.

Η Τουρκία είχε ήδη συμπτυχθεί (αμέσως μετά το 1-2) σε 4-2-3-1, με το 2-2 στο ταμπλό ήταν πρακτικά ανέφικτο να κάνουν μετά κι άλλη αλλαγή και να... ξανανοιχτούν, οι δύο πάγκοι ήξεραν στο μεταξύ τι τρέχει στο Όσλο. Είναι, συνεπώς, έως βέβαιον ότι στο τελευταίο εικοσάλεπτο «το κόβαμε» με τους Τούρκους στο 2-2, αλλάζαμε φανέλες κι αγκαλιές, και προχωρούσαμε χέρι-χέρι.

Μία στραβοκλοτσιά, κι αλλάζει σήμερα ολόκληρη η ατζέντα. Τι λέμε, πώς νιώθουμε, γιατί, ποιος. Αλλά αυτό είναι, μας αρέσει ή (όπως, καλή ώρα, τώρα συμβαίνει) δεν μας αρέσει, το ποδόσφαιρο.