Ο Ρεχάγκελ είναι ο μόνος συνεπής (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Εθνική Ελλάδας δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή ομάδα: είναι παράδοξη. Το παράδοξο δεν είναι πάντα ευδιάκριτο, αντίθετα με το καλό ή το κακό. Την ομάδα αυτή συνοδεύουν πάντα οι ίδιες κατηγορίες όταν χάνει και τα ίδια κομπλιμέντα όταν κερδίζει. Στην πραγματικότητα, η παραδοξότητά της καταργεί την κριτική: είναι αδύνατο να κάνεις κριτική σε κάτι που είναι πέρα από τη λογική! Ανάμεσα στα επιχειρήματα των υποστηρικτών του Ρεχάγκελ και τις κατάρες των εχθρών του δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και οι μεν και οι δε κινούνται πέρα από τη λογική του ποδοσφαίρου, διότι κρίνουν κάτι παράδοξο: αυτή την Εθνική ομάδα.

Κατ' αρχάς, μια παρατήρηση: δεν είναι ηθικά κολάσιμο να κάνεις κριτική σ' έναν προπονητή που έβγαλε την Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης και δεν αποτελεί αχαριστία να επισημάνεις ότι κάποιοι από τους ήρωες του Euro μετά το κατόρθωμα της Πορτογαλίας έχουν φθίνουσα πορεία. Η Εθνική ομάδα δεν μπορεί να συγκροτείται με κριτήρια παλαιότητας και να έχει μόνιμους βασικούς. Ούτε μια επιτυχία το 2004 μπορεί να είναι κριτήριο για τη σύσταση της ενδεκάδας τρία χρόνια αργότερα. Ας μην μπερδεύουμε την ευγνωμοσύνη με τη δυνατότητα: μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες σε κάποιον για όσα πέτυχε τότε και συγχρόνως αυτός σήμερα να μην μπορεί να προσφέρει –τα δύο δεν συνδέονται.

Ποδόσφαιρο

Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τους συναισθηματισμούς κι ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο. Η Ελλάδα δεν έχασε από την Τουρκία επειδή ο Ρεχάγκελ είναι ο χειρότερος προπονητής του κόσμου, ούτε γιατί οι παίκτες της πρέπει να κλειστούν σε ΚΑΠΗ, όπως φώναζε ο εκρηκτικός Γιακουμάτος πάνω στα νεύρα του. Η Εθνική μας έχασε διότι δεν παίζει καλά -κάποια στιγμή θα το πλήρωνε. Δεν έπαιξε καλά στη Βοσνία και στη Μολδαβία κι ας νίκησε. Και δεν έπαιξε καλά ούτε στο φιλικό με την Αγγλία πέρυσι το καλοκαίρι ούτε στο φιλικό με την Κορέα στο Λονδίνο. Η μοναδική της αναλαμπή ήταν το καλό σχετικά ματς με τη Νορβηγία –μικρή παρηγοριά σ' ένα σερί μέτριων εμφανίσεων.

Προβλέψιμο

Γιατί η Εθνική μας δεν παίζει καλά; Για δύο λόγους. Ο πρώτος γιατί το παιχνίδι της είναι τρομερά προβλέψιμο και ο δεύτερος γιατί κάποιοι από τους παίκτες που είναι βασικοί δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση. Η Εθνική κάνει εδώ και δύο χρόνια όλα κι όλα δύο τρικ –ένα στην άμυνα κι ένα στην επίθεση. Στην άμυνα, όταν ο αντίπαλος παίζει με δύο επιθετικούς, οπισθοχωρεί ο Κατσουράνης και γίνεται στόπερ και στην επίθεση όταν ο αντίπαλος δίνει χώρους, βγαίνει από την περιοχή ο Σαμαράς και λειτουργεί ως «δεκάρι», για να συγκλίνουν ο Χαριστέας και ο Γιαννακόπουλος που «βγαίνουν» σαν κρυφοί κυνηγοί. Ο Τερίμ αυτά τα ήξερε, και τα δύο. Φόρτωσε τη μεσαία γραμμή με παίκτες, ζήτησε να βγαίνουν δύο και τρεις στα πλάγια ώστε να μην πάρει πρωτοβουλίες ο Σεϊταρίδης και να κουραστεί γρήγορα ο ακάλυπτος Φύσσας, ζήτησε πίεση στον Καραγκούνη (κυρίως) και στον Μπασινά και κράτησε ψηλά την άμυνα ώστε όσες συγκλίσεις να κάνουν ο Χαριστέας και ο Γιαννακόπουλος να μη φτάνουν να πατήσουν περιοχή. Η Τουρκία ήταν άριστα διαβασμένη. Οι δικοί μας απλώς δεν ξέρουν κάτι άλλο.

Δύσκολα

Ο Ρεχάγκελ είναι «ανοιχτό» βιβλίο για όλους. Οποιος παίζει με αυτή την ομάδα μετά το Euro (από τη Γεωργία και το Καζακστάν μέχρι την Κορέα και την Αυστραλία) τη φέρνει σε δύσκολη θέση. Ομως σήμερα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να γίνει η αποτίμηση της δουλειάς και της προσφοράς του Γερμανού τεχνικού: αυτά έπρεπε να γίνουν από την ΕΠΟ όταν τελείωσαν τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στα οποία η Εθνική μας απέτυχε παταγωδώς τερματίζοντας τέταρτη. Τότε ήταν η κατάλληλη στιγμή για κρίσεις, τώρα θα πρέπει να πορευτούμε με τον Ρεχάγκελ μέχρι το τέλος, ελπίζοντας ότι οι αρετές αυτής της ομάδας θα καλύψουν τις πολλές αδυναμίες. Γιατί η ομάδα έχει και αρετές: έχει εμπειρία, ομοιογένεια, οργανωμένο αμυντικό παιχνίδι και παίκτες με φιλότιμο.

ΕΠΟ

Ξέρετε ποιο είναι το πραγματικό πρόβλημα; Οτι αυτές οι αρετές θα υπήρχαν ακόμα κι αν ο Ρεχάγκελ έλειπε. Αυτό είναι κάτι που στην ΕΠΟ δεν κατάλαβαν, διότι στην Ομοσπονδία το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το ποδόσφαιρο. Αντί να βρουν έναν προπονητή που θα αξιοποιούσε αυτή την Εθνική, προσθέτοντας ιδέες και δίνοντας κίνητρα στους εκτός μόνιμης ενδεκάδας παίκτες, κράτησαν τον Γερμανό και το παρουσίασαν και σαν κατόρθωμα! Ποια τεχνική επιτροπή αποτίμησε το έργο του; Ποιος προβληματίστηκε για τα πεπραγμένα του; Κανείς. Η αλήθεια είναι ότι κράτησαν τον Ρεχάγκελ σαν τοτέμ για να κρυφτούν πίσω του: κυρίως για να κρύψουν τη γάγγραινα. Τι έχει να επιδείξει η ΕΠΟ αυτά τα χρόνια; Την καλυτέρευση της διαιτησίας; Γελάει ο κόσμος! Την ευμάρεια των ενώσεων; Την πρόοδο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου; Την αξιοπιστία των επαγγελματικών πρωταθλημάτων; Ή μήπως κάποια ικανότητα στον σχεδιασμό; Εχουν καμιά επιτυχία οι άλλες εθνικές ομάδες (Παίδων, Νέων, Ελπίδων κ.λπ.) και δεν τη θυμάμαι; Εδώ η Ολυμπιακή ομάδα που ετοιμαζόταν –υποτίθεται– δύο χρόνια στην Αθήνα ήρθε τελευταία και με τρία πέναλτι δώρο!

Πιστόλι

Ο Ρεχάγκελ δεν έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο κανενός για να μείνει: ποτέ δεν υποσχέθηκε ότι θα κάνει ανανέωση ή ότι θα φτιάξει μια διαφορετική ομάδα. Ούτε τραβούσε τους διεθνείς στις εκδηλώσεις των παλιών και των νέων χορηγών παραμονές του αγώνα: αυτά άλλοι τα έκαναν –και θα 'πρεπε να ντρέπονται! Ο Γερμανός είναι ο μόνος συνεπής: από το 2004 και μετά συντηρεί την ομάδα που έφτιαξε, αρνούμενος ακόμα και να πειραματιστεί: σε όποιον αρέσει! Απλώς η εμμονή του στους παίκτες και το σχήμα είναι η αιτία που η Εθνική έχει γίνει κάτι παράδοξο: η μοναδικότητα της μεθόδου (;) του προπονητή έχει ως αποτέλεσμα αποφάσεις που παγκοσμίως δεν έχουν καταγραφεί ποτέ. Πουθενά π.χ. δεν συμβαίνει να χτυπάνε δύο παίκτες έπειτα από ένα ματς που έγινε Σάββατο και να μην καλείται κανένας άλλος στη θέση τους για τον αγώνα της Τετάρτης.

Καλύτεροι

Η Τουρκία του Τερίμ έδωσε στην Εθνική μας ομάδα ένα μεγάλο μάθημα τακτικής. Η Τουρκία είναι ό,τι ακριβώς δεν είναι η δική μας ομάδα: μια φρέσκια ομάδα, με οργανωμένο παιχνίδι, πολλούς ενθουσιώδεις νέους πρωταγωνιστές και λίγους έμπειρους παίκτες, ικανούς να διαβάζουν τη δυσκολία του αγώνα. Δεν είμαι βέβαιος ότι οι Τούρκοι θα νικήσουν τους Νορβηγούς (οι Νορβηγοί παίζουν πολύ πιο οργανωμένα από τη δική μας ομάδα και θα σπεκουλάρουν σωστά στις αμυντικές ελλείψεις της ομάδας του Τερίμ), πιστεύω όμως ότι η Τουρκία θα προκριθεί στα τελικά και σχετικά εύκολα. Αλλωστε, το ποδόσφαιρό τους ελάχιστη σχέση έχει με το δικό μας. Θέλω να επισημάνω κάποιες διαφορές:
- Οι Τούρκοι έχουν αντιπρόεδρο στην ΟΥΕΦΑ εδώ και χρόνια. Εμείς έχουμε πρόεδρο στην Ομοσπονδία κάποιον που μιλάει μόνο τη γλώσσα του ποδοσφαίρου.
- Η τουρκική ομοσπονδία συνεργάζεται αρμονικά με το κράτος, εισπράττει πολλά χρήματα από κρατικές χορηγίες και έχει τον μεγαλύτερο αριθμό επαγγελματιών ποδοσφαιριστών μεταξύ των κρατών–μελών της ΟΥΕΦΑ.
- Οι τουρκικές ομάδες είναι πλουσιότατες. Εισπράττουν από τα τουρκικά κανάλια περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο, ενώ ο Οργανισμός Στοιχημάτων στην Τουρκία καταβάλλει στις ομάδες της Α' Εθνικής πάνω από 45 εκατομμύρια ευρώ ως χορηγία. Βέβαια, εκεί κανένας δεν απειλεί ότι θα φτιάξει έναν ΟΠΑΠ για να διαχειριστεί το Στοίχημα.
- Εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια την Τουρκία προτιμούν σπουδαίοι ξένοι παίκτες και πολλοί καλοί ξένοι προπονητές. Η Φενέρ έχει καταθέσει πρόταση στον Ρομπέρτο Κάρλος, στον οποίο προσφέρει 4 εκατομμύρια ευρώ επισήμως!
- Οι υποδομές των ομάδων (όχι μόνο των μεγάλων) δεν συγκρίνονται με τις αντίστοιχες των δικών μας. Στην Τουρκία υπάρχουν τουλάχιστον δέκα γήπεδα–στολίδια.
- Οι Τούρκοι έχουν αρκετές επιτυχίες στις ομάδες των Νέων και καλούν τους παίκτες στην Ανδρών στα 19 και στα 20.
- Στην Τουρκία είναι ιδιαίτερα αυστηροί με τα φαινόμενα διαφθοράς του ποδοσφαίρου και κανείς δεν αστειεύεται με τους νόμους. Οι ομάδες τρέμουν τους ελέγχους του Υπουργείου Εμπορίου και από το 2002, όταν και ξέσπασε η τελευταία σοβαρή οικονομική κρίση, είναι συνεπέστατες στις πληρωμές.
Αυτά για να ξέρουμε από ποιον χάσαμε...