Η δικτατορία της εξέδρας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Για την αντίδραση του Σεϊταρίδη, να βρίσει κάποιους που καθισμένοι στην εξέδρα και κρατώντας σημαίες έβριζαν τη μάνα του, μίλησα αυτές τις μέρες με τουλάχιστον πέντε πρώην ποδοσφαιριστές που κατά καιρούς τα έχουν ακούσει από την εξέδρα. Όλοι συμφωνούσαν ότι η αντίδραση του ποδοσφαιριστή ήταν λανθασμένη «γιατί με την εξέδρα απαγορεύεται να τα βάλεις». Ομολογώ ότι όσα μου είπαν απλώς δυνάμωσαν την πίστη μου ότι η αντίδραση του Σεϊταρίδη ήταν όχι απλώς πρέπουσα, αλλά απαραίτητη.

Υπερβολικό

Το κατόρθωμα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών στην Πορτογαλία υπήρξε τόσο μοναδικό που από τη φύση του είναι υπερβολικό. Στην πραγματικότητα δεν γράφτηκαν υπερβολές για όσα πέτυχε η ομάδα του Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία: ό,τι γράφτηκε είναι λίγο. Οι υπερβολές άρχισαν αργότερα, όταν όλες οι πλευρές (οι πρωταγωνιστές, ο Τύπος και οι φίλαθλοι) έδειξαν μια αδυναμία να διαχειριστούν αυτό το μαγικό αποτέλεσμα.

Συμπεριφορές

Στην περίπτωση των ποδοσφαιριστών, μετά την Πορτογαλία καταγράφονται δύο ειδών συμπεριφορές: υπάρχουν παίκτες που είδαν την κατάκτηση του Euro ως την απόλυτη απόδειξη των δυνατοτήτων τους κι εκείνοι που πίστεψαν ότι ο τίτλος του πρωταθλητή Ευρώπης θα τους εξασφαλίσει ένα είδος αιώνιας ευγνωμοσύνης από την πλευρά του ελληνικού κοινού. Περιττό να πω ότι αυτό που πίστεψαν οι παίκτες για τον εαυτό τους -καθ' όλα θεμιτό- είναι τελείως άσχετο με αυτό που πιστεύει ο μέσος οπαδός.

Ξέχασε

Ο Ντέμης Νικολαΐδης κι ο Βασίλης Τσιάρτας, δύο άνθρωποι που διαφωνούν σε πολλά, τις προηγούμενες μέρες σε διαφορετικές συνεντεύξεις τους συμφώνησαν, εξ αποστάσεως, ότι αρκετός κόσμος ξέχασε πολύ γρήγορα τι έκαναν αυτά τα παιδιά και λειτούργησε με τεράστια αγνωμοσύνη μετά το χαμένο ματς με τους Τούρκους. Ο Κώστας Κατσουράνης μίλησε για μιζέρια του ελληνικού κοινού. Το λάθος που κάνουν και οι τρεις είναι ότι αναφέρονται σε μια πρέπουσα συμπεριφορά χωρίς να στέκονται σε αυτό που πραγματικά συμβαίνει: για να το πω πιο απλά, δεν μπορείς να κάνεις κριτική σε κάποιον γιατί δεν είναι όπως εσύ θα ήθελες.

Φρίκη

Η αλήθεια είναι ότι το ελληνικό γηπεδικό κοινό είναι στην πλειονότητά του φρικτό. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που πάνε στο γήπεδο γιατί αγαπάνε τα σπορ -οι περισσότεροι ωστόσο αγαπάνε άλλα πράγματα: κυρίως τη νίκη. Ο Ελληνας οπαδός θεωρεί τη νίκη το βασικό που ο αθλητής πρέπει να του προσφέρει: το θέαμα τον ενδιαφέρει ελάχιστα. Στην περίπτωση της Εθνικής, όταν υπάρχει τέτοια γηπεδική κουλτούρα, είναι λογικό να περιμένει κανείς πως όταν οι νίκες σταματήσουν ο θαυμασμός θα γίνει οργή -περίπου όπως συμβαίνει και στα γήπεδα των ομάδων. Στην Ελλάδα θεωρείται αυτονόητο όταν μια ομάδα χάσει να γίνει αντικείμενο χλευασμού και επιθέσεων πρώτα από όλα από τους οπαδούς της: θυμηθείτε τι έγινε στη Ριζούπολη. Την επόμενη του ιστορικού εκείνου ματς οι οργανωμένοι του ΠΑΟ πήγαν στην Παιανία και κυνηγούσαν ποδοσφαιριστές που είχαν υποχρεωθεί να αγωνιστούν σε συνθήκες τρομοκρατίας.

Προδομένοι

Ο Τύπος «τιτιβίζει» -σπανίως παίρνει θέση. Στην περίπτωση της Εθνικής διάφοροι αρθρογράφοι επισημαίνουν ότι σε αυτά τα παιδιά είμαστε υπόχρεοι: συγγνώμη, αλλά και αυτό είναι μια λάθος προσέγγιση. Η υπερβολή δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερη ένταση: αυτός που απαιτεί νέες νίκες για να εξυψώσει όσους κάποτε τον έκαναν ευτυχισμένο, όταν αυτές λείπουν, θεωρεί ότι προδόθηκε: τρέχα γύρευε. Ο μόνος τρόπος για να βγούμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι να εκπαιδεύσουμε παιδιά που να βλέπουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση: ο θαυμασμός για την επιτυχία ολοκληρώνεται στο χειροκρότημα -ύστερα από αυτό δεν υπάρχει ούτε υποχρέωση του θεατή να είναι αιωνίως ευγνώμων ούτε υποχρέωση του αθλητή να κερδίζει συνεχώς για να δικαιολογήσει την προηγούμενη επιτυχία του.

Παραλογισμός

Γι' αυτό βρήκα την αντίδραση του Γιούρκα εντελώς ανθρώπινη μέσα σε έναν εντελώς παράλογο κόσμο. Ο Σεϊταρίδης πήγε να παίξει μπάλα στο Καραϊσκάκη και τον υποδέχτηκε ένα τσούρμο που του έβριζε τη μάνα: καλά έκανε και ανταπέδωσε τα «γαλλικά». Η αντίδρασή του θα 'πρεπε να μας προβληματίσει, πριν την καταδικάσουμε. Πόσο αρρωστημένη είναι άραγε μια εξέδρα που βγάζει από τα ρούχα του έναν ποδοσφαιριστή; Και τι διάβολο θα κάνουμε για να σταματήσει αυτή η δικτατορία της αθλιότητας που υπάρχει στα γήπεδα; Αυτά τα ερωτήματα θα 'πρεπε να μας απασχολούν, αντί να ρίχνουμε το φταίξιμο σε έναν ποδοσφαιριστή μόνο και μόνο γιατί αντέδρασε ανθρώπινα.

Καντονά

Κάποτε ο Ερίκ Καντονά ανέβηκε στην εξέδρα και πλάκωσε στο ξύλο έναν τύπο που επί μήνες έβλεπε τα ματς της Λιντς μόνο και μόνο για να έχει τη δυνατότητα να βρίζει από κοντά τον Γάλλο άσο. Οταν είχα δει τη σκηνή στην τηλεόραση σκεφτόμουν: να αγιάσουν τα χέρια του για όσα έκανε! Βλέποντας τους τύπους που έβριζαν τον Γιούρκα, αναρωτιόμουν από πού αντλούν αυτό το δικαίωμα: δυστυχώς, το αντλούν από όλους εμάς. Εμάς που την εξέδρα τη χαϊδεύουμε, που δεν τολμάμε να πάρουμε θέση εναντίον της, που κάναμε τους αρχιχουλιγκάνους σούπερ σταρ, που δεχόμαστε ότι το γήπεδο είναι ένας χώρος όπου το κάθε ρεμάλι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, που δεν δυσανασχετούμε με τη χυδαιότητα, που δεν πήραμε τη θέση του Γιούρκα, αλλά λέμε -υποκριτικά- ότι κανείς δεν πρέπει να τα βάζει με τον κόσμο.

Υπέροχοι

Χθες στην Παιανία οι υπέροχοι λαοί μαχαιρώθηκαν. Να τους χαιρόμαστε…

Psycho 27

Μετά το διάλειμμα για τους αγώνες της Εθνικής ομάδας οι διαιτητές ξεκουράστηκαν, ηρέμησαν και είναι έτοιμοι για νέες περιπέτειες, αν και όλοι είναι λίγο στενοχωρημένοι από το γεγονός ότι παραμένοντας απλήρωτοι δεν θα κάνουν καλό Πάσχα. Επειδή όλα τα ματς αρχίζουν την ίδια ώρα, θα υπάρξει συναγωνισμός για το ποιος θα κλέψει την παράσταση.
Παπασταμάτης (ΑΕΚ – Αιγάλεω). Βρήκε τον μπελά του επειδή έβγαλε μια κόκκινη στον Καστίγιο. Δεν έχει «διπλό» φέτος, αλλά όταν είχε πρωτοσυναντηθεί με την ΑΕΚ στο Περιστέρι, την είχε αφήσει με παράπονα. Αυτή τη φορά θα περάσει απαρατήρητος, λέω εγώ…
Μπριάκος (Απόλλων Καλαμαριάς – ΠΑΟ). Επαιξε δώδεκα ματς φέτος και σε κανένα από αυτά δεν συναντήθηκε με τον Δαμήλο. Ο ΠΑΟ μαζί του είναι αήττητος από πέρυσι, όταν είχε χάσει από τον Ολυμπιακό 0-2. Ενα περίεργο 50–50 με πολύ Χ είναι η σπεσιαλιτέ του. Θυμόσαστε το Ξάνθη – ΠΑΟ; Ενα τέτοιο πράγμα…
Κουκουλάκης (ΠΑΟΚ – Ξάνθη). Δεν έχει φέρει «διπλό» φέτος, αλλά προσοχή: το γεγονός είναι απολύτως συμπτωματικό. Δεν διστάζει να πάει στη βούλα, δεν διστάζει να βγάλει κάρτες, γενικά είναι καλός διαιτητής και πολύ βελτιωμένος. Δεν κάνει πολιτική. Ο,τι βλέπει το σφυράει κι όποιος αντέξει.
Κάκος (Αρης – Εργοτέλης). Μπορεί να είναι σύμπτωση, αλλά ματς κουμπάρων δεν έχει σφυρίξει -πιθανότατα γιατί δεν παίρνει από λόγια. Αν δεν είναι σύμπτωση, καλό για τον Αρη. Αν πάλι είναι, υπάρχει πολύ Χ.
Φινοκαλιώτης (ΟΦΗ- Ιωνικός). Φίνος….
Τεροβίτσας (Λάρισα – Ολυμπιακός). Ελπίζω να κάνει ένα από εκείνα τα καλά παιχνίδια τα οποία αποδεικνύουν ότι δεν ακούει κανέναν. Να με κάψει ο Θεός, αλλά τόσο περίεργους επόπτες (Τζούνας – Αραμπόπουλος) δεν θα ήθελα αν ήμουν από τη Λάρισα και καιγόμουν για βαθμούς.
Κασναφέρης (Κέρκυρα – Ηρακλής). Μετά το Κέρκυρα – ΑΕΚ είχα γράψει ότι ο Σπύρος είναι τυχερός γιατί αν δεν υπήρχε η διακοπή, δύσκολα θα του έστελναν τρίτο Αθηναίο διαιτητή στη σειρά. Βουλωμένο γράμμα διαβάζω! Μετά τη διακοπή κατεβαίνει η Αυτού Εξοχότης ο Αρχιδιαιτητής. Αφού οι διοικητικοί του Ηρακλή δηλώνουν ευχαριστημένοι, δεν μου πέφτει λόγος. Να πουλήσουν τα δικαιώματα του ματς στο Χόλιγουντ που ψάχνει σενάρια για επικά φιλμ του είδους «το τέλος του Ηρακλή» κ.λπ…
Μαζαράκος (Ατρόμητος – Πανιώνιος). Ο Πανιώνιος γλίτωσε στην Ξάνθη. Αν γλιτώσει και στο Περιστέρι, θα σκίσω τα πτυχία μου. Και θα ζητήσω να με προσλάβουν βοηθό του, να καρφώνουμε τους «άσους» παρέα…