Το φαινόμενο έχει υπερβεί όσους το εξέθρεψαν (Sportday/Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η δεκαπενθήμερη αναστολή δεν είναι μέτρο. Δεν είναι, καν, ημίμετρο. Ούτε, έστω, (εκ)δήλωση ευαισθησίας. Είναι, μόνον, επίφαση ευαισθητοποίησης. Η απάντηση στο «κάντε, επιτέλους, κάτι». Οτι ορίστε, να, κάνουμε κάτι. Μια τρύπα στο νερό. Κι ας με... εξυπηρετεί το ότι δεν γίνονται αγώνες το Σαββατοκύριακο ως οικογενειάρχη!

Εάν κάτι δείχνει η Παιανία, αυτό είναι (το 'χουμε, προ καιρού, ξαναγράψει εδώ) το καταφανώς αναμενόμενο. Οτι, όταν βγάζεις τους βίαιους έξω απ' το γήπεδο, θα τους βρεις μπροστά σου οπουδήποτε αλλού. Στη γειτονιά, στον δρόμο, στο λιμάνι, στο νεκροταφείο, στο κατάστρωμα, στην πλατεία, στους συνδέσμους, στα μηχανάκια.

Το γήπεδο είναι η βαλβίδα της χύτρας. Εκτονώνει το «εγερσιακό αψέντι». Το γήπεδο δίχως... εχθρούς (λόγω της απαγορεύσεως των μετακινήσεων) στην κερκίδα κλείνει τη βαλβίδα. Θα κάνεις τα καφριλίκια σου εναντίον της φιλοξενούμενης αποστολής, θα πετάξεις πράμα, θα βγάλεις όλο τον βόθρο που έχεις μέσα σου. Αλλά, δίχως αντίδραση, πάλι χαρμάνης θα μείνεις. Οπότε θα ψαχτείς, μετά, να πετύχεις τον άλλον (και να κάνεις έργο) σε εναλλακτικά μέρη.
Κανένα σοκ, λοιπόν. Καμία πτώση «απ' τα σύννεφα». Στα (λεγόμενα) ραντεβού του θανάτου, ο θάνατος δεν είναι το απίθανο. Είναι, μονάχα, θέμα χρόνου. Μία, δύο, τρεις, κάποτε θα συμβεί. Κι ύστερα θα ξανασυμβεί. Είναι σαν να πέφτεις απ' τα σύννεφα επειδή ανατράπηκαν μοτοσικλέτες, και έτρεχαν τους αναβάτες στο ΚΑΤ, σε ραντεβού για σούζες στην Παραλιακή.

Συμβαίνει να τρέφω βαθιά εκτίμηση για (μολονότι δεν έχει τύχει να τον γνωρίσω, από κοντά, ποτέ) τον Χρύσανθο Λαζαρίδη. Οικονομολόγο-δημοσιογράφο. Ο,τι γράφει στην εφημερίδα κι ό,τι λέει στις (όχι συχνές) ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις του το απομυζώ. Πρόσφατα, στον «Ελεύθερο Τύπο», έγραφε για τους κουκουλοφόρους.

Ηταν η τέλεια καταγραφή. Ψαλίδισα το απόκομμα, βέβαιος ότι (αργά ή γρήγορα) θα το χρειαζόμουν. Τώρα, το έβγαλα απ' το συρτάρι. Το προφίλ του κουκουλοφόρου είναι το προφίλ του χουλιγκάνου. Σε πολλές περιπτώσεις, ο κουκουλοφόρος είναι (και) ο χουλιγκάνος. Ο ίδιος. Το πρωί μπορεί να κοπανήσει τον Πολυζωγόπουλο κοντά στο Πολυτεχνείο, το απόγευμα να πάει στο γήπεδο και να τα κάνει γης Μαδιάμ.

Τα διαμάντια δεν είναι ωφέλιμο να μένουν... κρυφά. Σημείωνε, λοιπόν, ο Λαζαρίδης:

• (Οι κουκουλοφόροι) «στην Ελλάδα είναι μικρή ομάδα νεαρών ατόμων που δεν έχουν ιδεολογία. Εχουν θεοποιήσει τη βία. Δεν ασκούν κριτική στο σημερινό καθεστώς, δεν επαγγέλλονται ένα άλλο, δικαιότερο ή πιο ελεύθερο. Δεν έχουν οράματα. Εχουν εχθρούς. Για την ακρίβεια, φτιάχνουν φαντασιακούς εχθρούς».

•«Η βία γι' αυτούς δεν είναι έσχατη αναγκαιότητα, είναι υπέρτατη ανάγκη. Η άσκηση βίας δεν είναι η αναπόφευκτη σύγκρουση με το σύστημα, είναι στιγμή αλήθειας, είναι η μόνη αλήθεια. Είναι υπέρτατη προσωπική εκτόνωση. Τα κίνητρά τους δεν είναι ιδεολογικά, πολιτικά ή κοινωνικά. Είναι ψυχοπαθολογικά. Είναι κοινωνικό φαινόμενο. Αλλά δεν είναι μαζικό φαινόμενο. Δεν είναι φαινόμενο κοινωνικής αμφισβήτησης εκ μέρους τους».

•«Είναι φαινόμενο παραλυτικής ανοχής εκ μέρους της Δημοκρατίας, της Πολιτείας, της Κοινωνίας. Δεν αναζητούν συμμάχους, επιδιώκουν συνειδητά και συστηματικά την κοινωνική πρόκληση. Στόχος τους, να σπάσουν όλα τα τοτέμ κι όλα τα ταμπού της πλειοψηφίας. Δεν επιδιώκουν να αφυπνίσουν τις λαϊκές μάζες, επιδιώκουν να τις προκαλέσουν και να τις εξοργίσουν. Δεν θέλουν να αφυπνίσουν τα μυαλά των ανθρώπων από τις προκαταλήψεις και τις εμμονές τους. Ξεριζώνουν την ψυχή τους. Δεν μισούν την άρχουσα τάξη ή την κυρίαρχη ελίτ. Μισούν ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Φοράνε κουκούλες, όχι για να κρύψουν το πρόσωπό τους, αλλά γιατί δεν έχουν πρόσωπο».

• (Οι κουκουλοφόροι) «επιδιώκουν σήμερα να προκαλέσουν νεκρούς. Αυτό οι ίδιοι θα το θεωρήσουν νίκη τους. Αλλά θα είναι ήττα για τη δημοκρατία. Είναι απαραίτητο να απομονωθούν από παντού. Και να νιώσουν άμεσα την απομόνωσή τους. Γιατί μέχρι τώρα επί δύο δεκαετίες εισπράττουν απεριόριστη ανοχή. Αυτοί που τους καλύπτουν να αφήσουν τις ανοησίες, να πάψουν τα μικροπολιτικά παιχνίδια και να πάρουν τις ευθύνες τους. Αλλιώς θα απομονωθούν και οι ίδιοι. Η υπομονή της κοινωνίας έχει εξαντληθεί. Και η ανοχή της δημοκρατίας το ίδιο».

Ολα, σ' ένα πακέτο. Η θεοποίηση της βίας, η κατασκευή φαντασιακών εχθρών, τα ψυχοπαθολογικά κίνητρα, η επιδίωξη της πρόκλησης, η νίκη ότι, να, υπάρχει και νεκρός! Επιστρέφοντας στα των μέτρων, ημιμέτρων, εκδηλώσεων και επιφάσεων: αυτό το πράγμα, έτσι όπως έχει μορφοποιηθεί σήμερα, δεν μαζεύεται. Διότι, απλούστατα, δεν τελεί υπό τον έλεγχο όσων το εξέθρεψαν ή το ανέχθηκαν ή εξυπηρετήθηκαν απ' αυτό. Αυτό το πράγμα, όλους ετούτους, τους έχει πλέον υπερβεί. Τους ξεπερνά.

Και, μεταξύ μας, σιγά σιγά το συνηθίζουμε κιόλας! Οταν με έστειλε η «Ελευθεροτυπία» να γράψω πρόσφατα στο Καραϊσκάκη Ολυμπιακό - Παναθηναϊκό, εκτίμησα ότι άξιζε να δώσω ιδιαίτερη έμφαση στην ατμόσφαιρα μίσους, στους οχετούς, στον κατακλυσμό αντικειμένων, καπνογόνων, αρρώστιας. Ενας απ' τους πιο αγαπημένους συναδέλφους, που είναι κάθε Κυριακή στο γήπεδο, με... σχολίασε: «Πώς φαίνεται ότι πηγαίνεις ελληνικό πρωτάθλημα μια φορά στο τόσο». Εκείνος έχει εξοικειωθεί, δεν εντυπωσιάζεται, πιθανότατα (εάν έγραφε το ματς) δεν θα έκανε καμία αναφορά. Αλλωστε, μετά ταύτα, και ο πρόεδρος του Παναθηναϊκού ευχαρίστησε τον πρόεδρο του Ολυμπιακού για την ωραία ατμόσφαιρα.
Ολα καλά. Ως γνωστόν, το δίδαξε ο Μάνος Χατζιδάκις, όταν συνηθίζεις το τέρας σημαίνει ότι αρχίζεις να του μοιάζεις.