Οι 15 μέρες που θα λύσουν το πρόβλημα της βίας (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Είναι πολύ εύκολο να λοξοκοιτάξουμε στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες και να αντιγράψουμε ορισμένα (αν όχι όλα) μέτρα πρόληψης ή καταπολέμησης της βίας. Ωρες ώρες γινόμαστε γραφικοί κι επικαλούμαστε όσα εφαρμόστηκαν -και εξακολουθούν να εφαρμόζονται- στην Αγγλία, πριν από πολλά χρόνια, για να απομονώσουν τους χουλιγκάνους και κάθε καρυδιάς καρύδι που είχε το θράσος να παρεισφρήσει στα οπαδικά κινήματα, προκαλώντας σοβαρές ζημιές στην κοινωνία του ποδοσφαίρου. Αλλοι επιμένουν ότι θα πρέπει να καταργηθούν οι σύνδεσμοι και ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα, εντυπωσιάζοντας με τις ανατρεπτικές τους -ένας θεός να τις κάνει ανατρεπτικές- λύσεις για τη βία εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Ακούσαμε ακόμα για γραφεία πληροφοριών που λειτουργούν από τις αστυνομικές αρχές, προαναγγέλθηκαν διυπουργικές επιτροπές και το επιστέγασμα ήταν η δεκαπενθήμερη αναστολή κάθε αθλητικής δραστηριότητας.

Νιώθουμε τόσο… τυχεροί που ύστερα από 15 μέρες, δεν θα θυμόμαστε τίποτε, όπως συμβαίνει συνήθως. Είναι άλλωστε στο DNA του Ελληνα να ξεχνά τόσο εύκολα. Θα συμβούν τόσα πολλά μέσα στις επόμενες 15 μέρες που η τραγωδία με το θανάσιμο ραντεβού του 25χρονου στα επεισόδια της Παιανίας θα έχει «κατέβει» από τη «σκηνή». Θα νηστέψουμε, θα κοινωνήσουμε, θα γιορτάσουμε την Ανάσταση, θα σουβλίσουμε… Πόσοι θα εξακολουθήσουν να ασχολούνται με το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους οπαδούς έπειτα από 15 μέρες; Ισως να μην ξεχάσουν τον χαμό του 25χρονου, αλλά θεωρείται βέβαιο ότι δεν πρόκειται να γίνει μάθημα για κανέναν μας. Για όλους εμάς που συμμετέχουμε στην αθλητική ζωή του τόπου και που σε κάθε ντέρμπι τρέμει το φυλλοκάρδι μας για τα επεισόδια που δημιουργούν οι γνωστοί- άγνωστοι, οι «λίγοι» και όλοι αυτοί στους οποίους εσκεμμένα, αλλά ανεπιτυχώς, προσδίδουμε διάφορους χαρακτηρισμούς για να τους απομονώσουμε. Το θέμα βέβαια είναι ότι, εφόσον είναι λίγοι, γιατί εμείς οι πολλοί, τόσα χρόνια τώρα, δεν έχουμε κάνει κάτι διαφορετικό από το σύνηθες μέτρο της αποχής μας από τις κερκίδες; Οι ευθύνες, για μας τους -υποτίθεται- υγιείς φιλάθλους, είναι εξίσου σημαντικές με αυτές των πρωταγωνιστών που εμφανίζονται στα «παράθυρα», έτοιμοι να ξεστομίσουν κάθε αηδία που σκέφτηκαν λίγο νωρίτερα, την ώρα του μακιγιάζ.
Αραγε πόσο καλύτερα θα λειτουργήσει η ποδοσφαιρική κοινότητά μας ή γενικότερα η αθλητική κοινωνία μας, όταν έπειτα από 15 μέρες θα επιστρέψουμε στην αγωνιστική δράση και μάλιστα με κρίσιμες αναμετρήσεις για όλα τα πρωταθλήματα; Καλά, δεν μπορούμε να περιμένουμε να αλλάξει άρδην το «σκηνικό», αλλά εφόσον αποφασίστηκε η 15ήμερη αναστολή για να εξεταστεί ενδελεχώς το φαινόμενο της βίας, είναι λογικό να περιμένουμε κάτι καινούργιο. Κάτι περισσότερο από τις περιβόητες κάμερες στα γήπεδα που ακόμα μπαίνουν… Κάτι περισσότερο από τα ονομαστικά εισιτήρια που ακόμα εφαρμόζονται… Κάτι περισσότερο από την απαγόρευση μετακινήσεων, που κανείς δεν έχει καταλάβει πόσο χρησιμεύουν τελικά στην ομαλότερη διεξαγωγή των αγώνων…

Μήπως θα εφαρμοστεί η απόλυτη αστυνόμευση και τα μέτρα ασφαλείας θα γίνουν τόσο σκληρά, που θα αποφέρουν άλλου είδους αντιδράσεις; Μήπως θα πρέπει να περιμένουμε την ανακοίνωση για την εφαρμογή των νέων ή των παλιών διατάξεων περί φυλάκισης των χούλιγκαν; Σίγουρα δεν θα πρέπει να περιμένουμε την… επανίδρυση του κράτους και την εμφύτευση λογικής σε όσους έχουν εμφανίσει σημάδια παραλογισμού, απειλώντας τη σωματική ακεραιότητα και την ελευθερία έκφρασης στο ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι.

Ωραία τα λέμε. Γιατί, όμως, έχουμε την αίσθηση ότι οι μέρες θα περάσουν και πάλι χωρίς να κάνουμε ούτε ένα βήμα εμπρός; Μα γιατί βασανίζουμε το μυαλό μας. Δεν το έχουμε συνηθίσει. Τα είπαμε, επιστροφή στο μέλλον σαν να μην πέρασε μια μέρα.