Το «πέρασμα ζωής» του Γιώργου Καραγκούνη από το ποδόσφαιρο (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Βγαίνοντας από τ' αποδυτήρια του Τάκαλι το βράδυ της περασμένης Τετάρτης, ο Γιώργος Καραγκούνης κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο στον περίβολο του εθνικού σταδίου της Βαλέτας, όπου ήδη τον περίμεναν ο Σαμαράς κι ο Γιαννακόπουλος να πάνε στο ξενοδοχείο. Ηταν οι τρεις διεθνείς που δεν θα επέστρεφαν με το τσάρτερ στην Ελλάδα, αλλά θα έφευγαν το επόμενο πρωινό από τη Μάλτα με πτήσεις (οι δύο) προς Μάντσεστερ και (ο ένας) προς Ρώμη και Λισσαβώνα.

Ακόμα μία φορά, ο Γιώργος είχε τρέξει επάνω στο ακούρευτο χορτάρι τόσο πληθωρικά, τόσο... δίχως δεύτερες σκέψεις αυτοεξοικονόμησης, τόσο με όλο το είναι του. Α(συλ)λόγιστα! Οπως πάντα. Ηταν πτώμα στην κούραση. Πεθαμένος. Φοβόταν τις δυνάμεις του για το ντέρμπι τίτλου της Κυριακής με την Πόρτο στο «Ντα Λουζ». Του ευχήθηκα καλό κουράγιο, χωρίσαμε. Αργότερα στο αεροδρόμιο, πριν από την πτήση για Αθήνα, συνειδητοποίησα ότι θα συνταξίδευε πίσω στην πατρίδα ο Κώστας Κατσουράνης.

Τον τσίγκλησα. «Ο άλλος, που παίζει στη Μπενφίκα, έμεινε εδώ και φεύγει αύριο. Εσύ, παιδί μου, σε... ποια ομάδα παίζεις και γυρίζεις μαζί μας;" Να 'σαι στη Βαλέτα, να 'χεις τελικό προορισμό τη Λισσαβώνα και να πηγαίνεις μέσω Αθήνας, παραείναι τεθλασμένη η γραμμή στον χάρτη. Προτού προλάβει καλά καλά ν' απαντήσει ο Κώστας στην... πρόκληση, μουρμουρίζοντας κάτι σαν «δεν τα έμαθες, πήγα στον ΠΑΟΚ», πετάχτηκε ο Λυμπερόπουλος: «Ναι, αλλά ο άλλος (σ.σ.: ο Καραγκούνης) είναι, ξέρεις, τρελός!»

Ο Κατσουράνης επιβάρυνε τον εαυτό του με μία, έξτρα, πτήση. Τρεις, σε περίπου 18 ώρες. Και με λιγότερο ύπνο. Υστερα από δύο μάλλον average, για τα δικά του στάνταρντ ποιότητας, ματς με την Εθνική (στα οποία μόνο ψήγματα της κλάσης του σκόρπια, ένα εδώ ένα εκεί, είδαμε) ομολογώ πως δεν με εξέπληξε το ένα κάτω κι από average ημίχρονό του εναντίον της Πόρτο. Επίσης, δεν εξέπληξε ότι ο Φερνάντο Σάντος τον αντικατέστησε, σχεδόν εσπευσμένα, στην ανάπαυλα. Η τιμωρία του (κάρτες) αύριο με την Εσπανιόλ είναι η ευκαιρία στην ανάσα.

Ο Καραγκούνης, με περισσότερον ύπνο και μία πτήση λιγότερη, αποθεραπεύθηκε την Πέμπτη, ξεκουράστηκε... οργανωμένα την Παρασκευή και το Σάββατο, τη δε νύχτα της Κυριακής πήγαινε σαν δαιμονισμένο τούρμπο έως το 90'+5'. Θα πήγαινε έτσι, ακόμα και παράταση να είχε το παιχνίδι. Πάντοτε, σε τούτο το επάγγελμα, οι ελάχιστες λεπτομέρειες κάνουν τις μέγιστες διαφορές. Ολο αυτό είναι, κατά βάθος, η περίληψη του «περάσματος ζωής» του Καραγκούνη απ' αυτό που λέγεται ποδόσφαιρο.

Πολλοί υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν με τα παικτικά προσόντα του, ή και με πλουσιότερα τέτοια. Κανείς όμως, για την ακρίβεια κ-α-ν-ε-ί-ς, προηγούμενος ή τρέχων ή επόμενος δεν θα βρεθεί να κουβαλά αυτό το πάθος, αυτή την καύλα, αυτή την (κατά Λυμπερόπουλο) τρέλα. Που μπροστά από το να είναι πάθος για τον Παναθηναϊκό, για την Εθνική, για την Μπενφίκα, για την Ιντερ, πρωτίστως είναι τρέλα με την μπάλα. Θα το έκανε (ό,τι έκανε μεταξύ Τετάρτης και Κυριακής) όχι για το ενάμισι εκατομμύριο τον χρόνο που είναι το ετήσιο συμβόλαιό του...
Θα το έκανε και για ενάμισι χιλιάρικο! Θυμηθείτε με, πώς θα είναι, όταν κάποτε περάσει στις τάξεις των παλαιμάχων. Θα είναι... όπως τώρα. Να πεθαίνει, γι' αυτό που (ξέρει πως) είναι ευλογημένος να κάνει. Ενας Δομάζος του μέλλοντος. Με τα 30 χρόνια του κλεισμένα εδώ κι ένα μήνα, ο Καραγκούνης έχει στα όνειρά του τη φλόγα του εικοσάρη. Παραμένει ποδοσφαιριστής-μόνον. Καθόλου λογιστής. Κανονικός ποδοσφαιριστής με πόθους. Με φιλοδοξίες. Με σχέδια. Ο πιο μύχιος πόθος του είναι να του δοθεί, κάποια στιγμή, η ευκαιρία να επιστρέψει.
Οχι, μην τρελαινόμαστε, στην Ελλάδα. Να επιστρέψει στην... Ιταλία!