Και τα περί «νταβατζήδων»; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Λένε ότι μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο ή λίγους για πολύ, αλλά όχι πολλούς εσαεί. Εξαρτάται από έναν παράγοντα: πόσοι έχουν διάθεση να «ξεγελαστούν». Οικειοθελώς... Η εθελοτυφλία καλείται, πλέον, να υπερβεί κάθε όριο στο σίριαλ της εκχώρησης δημόσιων εκτάσεων σε ιδιώτες επιχειρηματίες.

Στην περίπτωση του Καραϊσκάκη, η δικαιολογία είχε δύο σκέλη. Το πρώτο ήταν η «εθνική ανάγκη» των Ολυμπιακών Αγώνων. Το δεύτερο συνοψίστηκε στο εξής επιχείρημα: «Εκεί βρισκόταν το παλιό Καραϊσκάκη». Μυστήριοι, βεβαίως, παρέμειναν οι «εθνικοί» λόγοι, για τους οποίους ο Σωκράτης Κόκκαλης απηλλάγη επί 15 χρόνια από την υποχρέωση καταβολής, στη Γ.Γ.Α, του 15% επί του συνόλου των εσόδων. Αλλη ιστορία, αυτή...

Στην υπόθεση του γηπέδου του Παναθηναϊκού, στον Βοτανικό, το παραμύθι της Χαλιμάς είχε, επίσης, δύο σκέλη. Το πρώτο: «Δημόσιο χρήμα δεν θα ξοδευτεί». Το δεύτερο: «Ετσι θα γίνει ανάπλαση της περιοχής».
Το πρώτο έγινε ανέκδοτο, ευθύς μόλις ανακοινώθηκε ότι θα διατεθούν 127 έως 200 εκατομμύρια ευρώ για έργα υποδομής και απαλλοτριώσεις από το Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.

Το δεύτερο αξιώνει τη συλλογική μας... αμνησία: σχέδια για διαμόρφωση χώρων πρασίνου προϋπήρχαν. Οι χώροι αυτοί, όμως, θα συρρικνωθούν με την κατασκευή του γηπέδου και της «εμπορικής πόλης». Παράδειγμα: σύμφωνα με Προεδρικό Διάταγμα του 1995, οι εγκαταστάσεις της ΕΤΜΑ θα μετατρέπονταν, εξ ολοκλήρου, σε περιοχή πρασίνου. Τώρα οδεύει προς τα εκεί ο γνωστός επιχειρηματίας Βωβός. Λέτε να... φυτέψει, αντί να κτίσει;

Στο Πεδίον του Αρεως, όμως, δεν νοείται το παραμικρό λογικοφανές πρόσχημα. Ούτε καν σόφισμα. Ο Μ. Κυριακού «σιγοτρώει» το πάρκο, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του διαδοχικές αποφάσεις της Πολεοδομίας.
Ποια «εθνική» ή «κοινωνική» ανάγκη το υπαγορεύει; Εκτός εάν χαρακτηρίσουμε έτσι την πολιτική ανάγκη της κυβέρνησης να τα έχει καλά με τον ιδιοκτήτη ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού.

Υπενθύμιση πρώτη: ο Κ. Καραμανλής, του οποίου η κυβέρνηση μετατρέπει τα ΜΑΤ σε «σεκιουριτάδες» του Μ. Κυριακού, είναι ο πολιτικός που είχε εξαγγείλει τον -εφ' όλης της ύλης- περιορισμό του ετσιθελισμού των «βαρόνων» του χρήματος. Των «νταβατζήδων», σύμφωνα με τα λόγια του.

Υπενθύμιση δεύτερη: σφυρίζει αδιάφορα παρατηρώντας τη διαρκή παρανομία στο Πεδίο του Αρεως η κυβέρνηση «του νόμου και της τάξης».
Εκείνη που κραυγάζει, σαν μεσαιωνικός καλόγηρος εν μέσω αιρετικών, όταν ακούει -λόγου χάριν- πως ο άρτι ψηφισθείς νόμος για τα ΑΕΙ θα μείνει κενό γράμμα. Εξοχοι, έτσι;

ΥΓ.: Στο εγγύς μέλλον, θα δούμε τη στάση του δημάρχου Αθηναίων.