Η προειδοποίηση του Νικολαΐδη (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τρελάθηκε ο Ντέμης Νικολαΐδης με την πρόταση που έκανε για αυτοαποκλεισμό των ελληνικών ομάδων από την Ευρώπη για τρία χρόνια; Δεν το νομίζω. Απλά ο πρόεδρος της ΑΕΚ πέταξε την μπάλα στους υπόλοιπους. Αν το καταλάβουν και συνετιστούν, έχουν μια ευκαιρία -την τελευταία ίσως- να σώσουν την παρτίδα. Αν δεν το καταλάβουν, ας έχουν υπόψη τους ότι την επόμενη φορά που θα γίνουν επεισόδια το αίτημα για αποκλεισμό δεν θα το βάλει στο τραπέζι ο Ντέμης, αλλά η ίδια η κοινωνία θα ζητήσει να γίνει πράξη.

Nομίζω ότι ο Ντέμης μιλώντας για (αυτο)αποκλεισμό των ελληνικών συλλόγων από την Ευρώπη για τρία χρόνια δεν πρότεινε: προειδοποίησε. Από τα στοιχεία που έχω συγκεντρώσει, γινόταν στο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας μια απολογιστική συζήτηση. Προτάσεις σοβαρές για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, ως συνήθως, δεν ακούγονταν. Ο Ντέμης έριξε τη δική του –τουλάχιστον κάτι είπε.

Τάσεις

Έπειτα από ένα χρόνο λειτουργίας της Σούπερ Λίγκας καταλαβαίνει κανείς ότι στο εσωτερικό της υπάρχουν δύο τάσεις. Η μία εκφράζεται από τον Πέτρο Κόκκαλη. Ο πρόεδρος θεωρεί ότι έγιναν βήματα μπροστά και ότι το σύστημα διεξαγωγής του πρωταθλήματος λειτουργεί σωστά, μολονότι χρειάζεται αρκετές βελτιώσεις σε νευραλγικά πράγματα. Η άλλη εκφράζεται από τον Νικολαΐδη, που λέει ότι ένα χρόνο μετά τη λειτουργία της η Σούπερ Λίγκα δεν έχει να επιδείξει απολύτως καμία πρόοδο σε κανέναν από τους ουσιαστικούς τομείς λειτουργίας και δράσης της. Η άποψη του Κόκκαλη βρίσκει περισσότερους υποστηρικτές μεταξύ των μελών του οργάνου, αλλά και γενικότερα μέσα στο θερμοκήπιο του ελληνικού ποδοσφαίρου: αν, π.χ., ρωτήσει κανείς τον Βασίλη Γκαγκάτση τη γνώμη του για το πού πάει το ελληνικό ποδόσφαιρο, θα του πει ακριβώς το ίδιο. Η άποψη του Νικολαΐδη όμως έχει περισσότερους οπαδούς στην κοινωνία -έξω δηλαδή από το θερμοκήπιο. Αν ρωτήσεις έναν οποιοδήποτε σοβαρό άνθρωπο για το τι άλλαξε την τελευταία χρονιά στο ελληνικό πρωτάθλημα, θα σου πει «σχεδόν τίποτα». Κάποιοι πιο ψαγμένοι θα σου πουν ότι η νομιμοποίηση της διαφθοράς το 'κανε και χειρότερο…

Απομονώθηκε

Η εκτίμηση των παραγόντων είναι χρήσιμη στα συμβούλια -ο Ντέμης στο τελευταίο Δ.Σ. σχεδόν απομονώθηκε. Ακόμα και μετριοπαθείς νέοι παράγοντες, όπως ο Πηλαδάκης και ο Τσακίρης, του είπαν «τι είναι αυτά που λες;». Όμως η παραγοντική υποστήριξη, όταν προκύπτουν σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, δεν φτάνει σε κανέναν. Οταν έγινε το συμβάν της Παιανίας, έπεσε πανικός. Αν η κοινωνία εκτιμούσε ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο έγιναν βήματα μπροστά, κανείς δεν θα απολογούνταν αυτές τις μέρες για την πρόοδο (!) στην οποία συνετέλεσε. Δεν έγινε όμως έτσι. Ισα ίσα που οι οπαδοί του αυτοδιοίκητου κι αυτοί που πανηγύριζαν τον περασμένο Σεπτέμβριο διότι η πολιτεία έφυγε από το ποδόσφαιρο, (ο Πέτρος Κόκκαλης κι ο Βασίλης Γκαγκάτσης δηλαδή), έβαλαν την ουρά στα σκέλια, ανέστειλαν το πρωτάθλημα, μολονότι η κυβερνητική απόφαση πάρθηκε ερήμην τους, και πήγαν τρέχοντας στο υφυπουργείο Αθλητισμού να δείξουν τις καλές προθέσεις τους. Αν έκαναν αλλιώς, θα έπεφταν γιαούρτια!

Επαφή

Ο Νικολαΐδης, όταν προτείνει τον (αυτο)αποκλεισμό των ελληνικών ομάδων, το κάνει διότι έχει μεγαλύτερη επαφή με την κοινωνία και τον κόσμο που αγωνιά από ό,τι οι άλλοι που απλώς συμφωνούν μεταξύ τους. Το ζήτημα δεν είναι να υπερισχύσει η μία τάση έναντι της άλλης: αν ο Πέτρος Κόκκαλης έλεγε «ναι» στον (αυτο)αποκλεισμό, θα είχε κάνει, κατά τη γνώμη μου, το ίδιο λάθος που έκανε κι ο Νικολαΐδης όταν με τη σιωπή του νομιμοποιούσε το σφιχταγκάλιασμα της Σούπερ Λίγκας με αυτούς που οδήγησαν το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σημερινό χάλι. Οι στρατηγικές είναι το ζητούμενο και όχι οι (καιροσκοπικές) συμφωνίες. Το ελληνικό ποδόσφαιρο βρίσκεται εδώ και χρόνια σε κρίση: παράγει βία, οι εταιρείες βουλιάζουν από τα χρέη, ο κόσμος απαιτεί ποιότητα, υπηρεσίες και αξιοπιστία και σχεδόν τού έχει γυρίσει την πλάτη. Η ερώτηση που γίνεται είναι τι από αυτά θα διόρθωνε ένας (αυτο)αποκλεισμός. Η απάντηση είναι ότι δεν βλέπω να έχει διορθωθεί και τίποτα με τις φετινές πρακτικές που βασίστηκαν -ας μην το ξεχνάμε- στο «αυτοδιοίκητο» και την ηγεμονία του Βασίλη Γκαγκάτση.

Γιαλός

Εν ολίγοις, δεν είναι στραβός ο γιαλός: φταίει το ότι στραβά αρμενίζουμε. Ο (αυτο)αποκλεισμός για τον οποίο μίλησε ο Ντέμης μοιάζει ο πάτος του βαρελιού: έτσι κι αλλιώς προς τα κει πάνε όλοι παρέα. Χθες, εξαιτίας της φασαρίας που έχει ξεσπάσει για τη βία, πέρασε στα ψιλά η είδηση ότι οι συζητήσεις της Σούπερ Λίγκας με την ΕΠΟ για τη διαιτησία κατέληξαν σχεδόν σε αδιέξοδο. Πάμε δηλαδή πάλι για ένα πρωτάθλημα στο οποίο δεν θα υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή σε τίποτα. Η παροχή υπηρεσιών στα γήπεδα θα είναι η ίδια, τα αδικαιολόγητα ακριβά εισιτήρια θα παραμείνουν, η διαιτησία θα έχει τα φετινά χάλια, τα σκουριασμένα πρόσωπα θα είναι όλα στη θέση τους. Μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο και να λέμε ότι όλα είναι υπέροχα -μόνο που δεν μας πιστεύει κανείς. Στα επόμενα επεισόδια (που είναι σίγουρο ότι θα γίνουν, γιατί ένα αναξιόπιστο και προβληματικό πρωτάθλημα μπορεί να παράγει μόνο βία) το αίτημα του αποκλεισμού δεν θα το βάλει στο τραπέζι ο Νικολαΐδης, αλλά η ίδια η κυβέρνηση, που δεν μπορεί να απολογείται άλλο για τα προβλήματα που άλλοι δημιουργούν!

Χάλι

Προφανώς δεν είναι λύση ένας (αυτο)αποκλεισμός, όμως δεν είναι λύση και το να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις, αποδεχόμενοι αυτό το χάλι που ζούμε. Λύση είναι να καθίσουν όλοι χωρίς υποκρισίες στο ίδιο τραπέζι και να σχεδιάσουν μια νέα αρχή. Σοβαρά όμως κι όχι όπως έκαναν το περασμένο καλοκαίρι, όταν έλεγαν ότι θα φτιάξουν το ποδόσφαιρο με αυτούς που μούσκευαν με τον ιδρώτα τους τον καναπέ του Βίκτωρα. Υπάρχει το περιθώριο για μια δεύτερη ευκαιρία: πολύ φοβάμαι όμως ότι είναι πραγματικά η τελευταία.

Mόνο μαύρο

Mε τον Κυριάκο τον Κατιμερτζόγλου, φίλο τόσο πολύ ώστε συχνά να μαλώνουμε, με συνδέουν πολλά. Σχεδόν πάντα όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό ζήτημα που σέρνεται στην επικαιρότητα και δεν μας αφήνει να ξεκολλήσουμε, ο Κυριάκος με παίρνει τηλέφωνο άλλες φορές για να μαλώσουμε κι άλλες απλώς για να μου πει ότι έχω δίκιο, αλλά...

Χθες με πήρε τηλέφωνο να μου πει ότι θα μου στείλει μια επιστολή στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου (karpetshow@yahoo.gr) με θέμα τον νεκρό της Παιανίας. Μετά, αφού μου την έστειλε, με παρακάλεσε να μην τη δημοσιεύσω: δεν θα του κάνω τη χάρη, ας με συγχωρέσει. Ο Κυριάκος είναι οπαδός μιας άλλης ευαισθησίας που κοντεύει να χαθεί όχι μόνο από τα γήπεδα αλλά από την ελληνική κοινωνία γενικά. Το ξέρω ότι η πρότασή του είναι ανεφάρμοστη, τη βρήκα όμως πολύ ανθρώπινη και θα τη μοιραστώ μαζί σας κι ας μην το θέλει.

Μου γράφει χαρακτηριστικά: «Φίλε Αντώνη, όπως όλοι, έτσι κι εγώ είμαι συγκλονισμένος από τα έκτροπα της Παιανίας και την αποτρόπαιη δολοφονία του άτυχου Μιχάλη Φιλόπουλου. Θέλω λοιπόν να κάνω και εγώ μια πρόταση που πιστεύω ότι, αν γίνει δεκτή, θα βοηθήσει μελλοντικά στο να κατασιγάσουν τα πάθη και κυρίως θα μας θυμίζει συνέχεια "τι έγινε", "πώς έγινε" και έτσι ΔΕΝ θα ξεχαστεί. Αυτό και μόνο, κατά την άποψή μου, ότι δηλαδή δεν θα ξεχαστεί, θα είναι πολύ σημαντικό. Η πρότασή μου δεν είναι διοικητικού χαρακτήρα όπως όλα τα μέτρα που συζητούνται και ενδεχομένως θα εφαρμοστούν, αλλά κινείται στον χώρο της ουτοπίας για τα μίζερα ελληνικά δεδομένα "δυστυχώς".

Προτείνω λοιπόν το όνομα του άτυχου νεκρού οπαδού του Παναθηναϊκού να γραφεί δίπλα στα ονόματα των θυμάτων της τραγωδίας της θύρας 7, στο μνημείο τους στο γήπεδο Καραϊσκάκη και κάθε χρόνο να μνημονεύεται και το όνομά του στο μνημόσυνο της θύρας 7. Γιατί στο πένθος δεν υπάρχει κόκκινο, πράσινο ή κίτρινο χρώμα, αλλά ένα και μοναδικό, κοινό για όλους: το αβάσταχτο μαύρο».