Προς μια νέα πλατεία Αργεντινής (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Πριν από 20 χρόνια περίπου ο τότε υφυπουργός Νέας Γενιάς Κώστας Λαλιώτης αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών, διώχνοντας τα πρεζόνια από την πλατεία Εξαρχείων.

Τα ΜΑΤ κατασκήνωσαν στην πλατεία, αστυφύλακες έκαναν έλεγχο ταυτοτήτων ακόμα και σε αυτούς που έπιναν καφέ στις καφετέριες και η περιοχή των Εξαρχείων είχε γίνει το γκέτο της Βαρσοβίας 1944.

Σιγά σιγά τα πρεζόνια της πλατείας λάκισαν. Και πήγαν παρακάτω. Πήγαν στην πλατεία Αργεντινής, στο πλάι της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Πρώτα έπιασαν τα τέσσερα πέντε παγκάκια, κάνοντας τις μαμάδες με τα παιδάκια να φύγουν τρομοκρατημένοι. Μετά ψάχτηκαν για καφετέρια. Ελλείψει καφετέριας έκαναν στέκι την ψησταριά προς το εσωτερικό της πλατείας, πιάνοντας το κάθε τραπεζάκι τέσσερα άτομα με ένα φραπέ. Μετά άρχισαν να ντιλάρουν στους γύρω δρόμους.
Μετά να γίνονται στα εγκαταλελειμμένα σπίτια και στα γιαπιά της περιοχής. Μέσα σε ένα μήνα η πλατεία Αργεντινής είχε γίνει μπουρδέλο. Το ίδιο νταραβέρι που γινόταν στα Εξάρχεια συνέχισε να γίνεται ένα χιλιόμετρο πιο μακριά, σε μια γειτονιά που δεν είχε συνηθίσει στο θέαμα. Πιθανόν, βλέποντας το χάλι, οι αστυνομικοί πήραν την εντολή να απομακρυνθούν από την πλατεία Εξαρχείων. Επειτα από λίγο καιρό σαν τα χελιδόνια τα πρεζόνια επέστρεψαν στην πλατεία και τον πρεζόδρομο. Το μόνο συμπέρασμα που βγήκε από την επιχείρηση «αρετή» ήταν ότι ορισμένα προβλήματα θα υπάρχουν πάντα. Απλά αν τα εξαλείψεις κάπου, θα εμφανισθούν κάπου αλλού. Ο,τι ισχύει για την πρέζα και τα Εξάρχεια, ισχύει για το ποδόσφαιρο και τη βία.
Ταξικά και ηλικιακά υπάρχει ένα κομμάτι του πληθυσμού που θα στραφεί στη βία. Συνήθως η βία προσελκύει νέους 14-20 ετών, κυρίως της εργατικής τάξης. Το πού θα βρουν διέξοδο είναι σχετικό. Μπορεί να πλακώνονται σε ροκ συναυλίες, να πετάνε μολότοφ σε διαδηλώσεις ή να παίζουν ξύλο στις κερκίδες των γηπέδων, αλλά κάπου θα εκτονώνονται. Μέχρι να μεγαλώσουν, να πιάσουν δουλειά και το σύστημα να τους ημερέψει με τις υποχρεώσεις και τον φόβο της ανεργίας.

Πριν από 200 χρόνια αυτό το κομμάτι του πληθυσμού ήταν εκείνο που επάνδρωνε τους επαγγελματικούς στρατούς. Βλέποντας το αδιέξοδο οι δυτικές κοινωνίες το εφαρμόζουν και σήμερα. Οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί, που σκοτώνονται στο Ιράκ, ανήκουν σε αυτό το τμήμα του πληθυσμού.

Ας το σκεφτούμε πριν προχωρήσουμε στην εξάλειψη της βίας από την κερκίδα. Και ας μην παραμυθιαζόμαστε ότι αυτό το κομμάτι θα διοχετεύσει τη βία του στο φύτεμα των πικροδαφνών και τη βοήθεια στα παιδιά της Αφρικής. Αυτό το κομμάτι χρειάζεται απλή και άδολη βία. Και πριν προχωρήσουμε στην εκκαθάριση της κερκίδας, ας σκεφτούμε ποια «πλατεία Αργεντινής» θα τους απορροφήσει.

Η προχθεσινή εμφάνιση του Ντέμη Νικολαίδη στην Σούπερ Λίγκα ήταν από αυτές που την πρώτη στιγμή μένεις εντυπωσιασμένος και την δεύτερη εντυπωσιάζεσαι ακόμα περισσότερο από την επικοινωνιακή τέχνη του ντεμοτεχνείου. Ενας συνδυασμός από αλήθειες, ψέματα και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα που στόχο είχαν τον εντυπωσιασμό. Ένα προς ένα τα σημεία στα οποία στάθηκε.
Αλήθεια. Ο Ολυμπιακός είναι περισσότερο ένοχος από κάθε άλλη ομάδα για την άρνησή του να συνεργαστεί με την Αστυνομία στο καθάρισμα της κερκίδας. Αλλά και ο Παναθηναϊκός την εποχή των επεισοδίων στην Αλεξάνδρας εξαφάνισε τις ταινίες από τις κάμερες και ο ίδιος ο Νικολαΐδης πέρυσι νοίκιαζε το «Ιεράπετρα» για να διοργανωθεί το ταξίδι του αίσχους στην Κρήτη.

Ψέμα. Ο Σωκράτης Κόκκαλης ποτέ δεν είπε ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού είναι κότες, ώστε ο Νικολαΐδης να υποθέσει ότι σήμερα θα χαίρεται που υπάρχει μία λιγότερη. Σε μία συγκέντρωση της Καλαμάτας ο Κόκκαλης είχε πει ότι οι παίκτες του Παναθηναϊκού ενώ στην Ευρώπη κάθονται σαν τις κότες στις αποφάσεις των διαιτητών, στην Ελλάδα διαμαρτύρονται. Η επανάληψη μιας ανύπαρκτης δήλωσης δείχνει είτε ότι ο Νικολαΐδης δεν θυμάται ή ότι θυμάται, αλλά τον βολεύει να διαιωνίζει το ψέμα.

Αλήθεια. Ο Ολυμπιακός είναι αδύνατον να μην ξέρει, ή τουλάχιστον να μην υποπτεύεται, τους αρχηγούς στα επεισόδια, που δεν ξεκίνησαν σήμερα αλλά εδώ και χρόνια. Ο Νικολαΐδης λέει ότι έδωσε 50 και του μένουν άλλοι τόσοι, στον Παναθηναϊκό στο παρελθόν έχουν συνεργαστεί με την Αστυνομία, αλλά στον Ολυμπιακό το μόνο που έχουν κάνει είναι να δίνουν δικηγόρους για να υπερασπίζουν τους χούλιγκαν στα δικαστήρια.

Επικοινωνιακό τρικ. Η πρόταση του Νικολαΐδη για τριετή αποχή από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το ότι δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει δεκτή χωρίς να συζητηθεί δείχνει ότι ήταν μία κίνηση μαγκιάς εκ του ασφαλούς. Επίσης ήταν εμφανώς πρόχειρη, αφού ο χρόνος έμοιαζε αυθαίρετος και η λογική της πρότασης ροκ, αφού δεν είμαστε εξαγωγική χώρα βίας, αλλά την καταναλώνουμε στο εσωτερικό.
Αλήθεια. Η υποβαθμισμένη στην προβολή φράση του Ντέμη Νικολαΐδη «Aς είχαμε έναν ρουφιάνο παραπάνω, για να μην είχαμε ένα νεκρό». Στην Ελλάδα, λόγω Τουρκοκρατίας και δικτατοριών, έχουμε μπλέξει τη νομιμοφροσύνη με τη ρουφιανιά. Ρουφιανιά είναι όταν καταδίδεις συμπολίτη σου σε μια εξουσία που δεν έχει εκλεγεί με τη θέληση του λαού. Νομιμοφροσύνη όταν βοηθάς στην τήρηση της νομιμότητας σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Επικοινωνιακό τρικ. «Η Σούπερ Λίγκα απέτυχε στη βία και τη διαιτησία». Αυτό τώρα με τη διαιτησία πού κολλάει στα επεισόδια; Κι όμως κολλάει. Γιατί, όταν επαναλαμβάνεις το ίδιο πράγμα ακόμα και σε άσχετα θέματα, η φράση υποσυνείδητα καταγράφεται στο μυαλό του άλλου. Ο Σκιπίων ο πρεσβύτερος, για οτιδήποτε κι αν μιλούσε στη Σύγκλητο κόλλαγε στο τέλος ένα «Deleta Carthago». Ετσι, για να μην ξεχνάνε οι Ρωμαίοι ότι κάποια στιγμή πρέπει να καταστρέψουν την Καρχηδόνα. Το σλόγκαν πρέπει να είναι απλό και ύστερα από κάποιο καιρό ο κόσμος το πιστεύει χωρίς να το εξετάζει. Ο Αλέφαντος έλεγε «Γιατί ο Δούρος δεν βγαίνει στο τηλέφωνο;» και σήμερα όλοι οι Ολυμπιακοί ξέρουν ότι η ομάδα τους αδικήθηκε ενώ είναι αμφίβολο ότι θυμούνται δεύτερη, εκτός της αποβολής του Ζιοβάνι, φάση. Αν επαναλαμβάνεται η φράση για τη διαιτησία, ο κόσμος της ΑΕΚ ύστερα από λίγο καιρό θα πιστεύει ότι το πρωτάθλημα χάθηκε από τα σφυρίγματα.

Εάν τα επεισόδια της Λεωφόρου Λαυρίου καταλήξουν σε μία φιγουροδρομία, στην οποία κάθε ένας που μιλάει θα προσπαθεί να πει κάτι ατελείωτα μαγκιόρικο για να κερδίσει τις εντυπώσεις, και πάλι δεν έγινε τίποτα. Τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν είναι απλά.

1) Κατάργηση εδώ και τώρα κάθε σχέσης κράτους και ΠΑΕ με συνδέσμους. Η ΠΑΛΕΦΙΠ δεν έχει κάνει τίποτα, η ΠΕΦΟ έχει για πιο άγριο χούλιγκαν τον Μπαρμπή να λέει ότι ο Μεγαλέξανδρος είχε στην πανοπλία το νούμερο «7» και οι Blue Vayeros είναι συμπαθέστατοι. Δεν παίζει ρόλο. Για το γενικότερο συμφέρον κάθε σύνδεσμος πρέπει να πάψει να έχει επίσημη υπόσταση. Στο κάτω κάτω της γραφής σε κανέναν δεν απαγορεύεται να πάει στο γήπεδο και δεν υπάρχει λόγος οι οργανωμένοι να μη βλέπουν το ματς όπως όλος ο κόσμος.

2) Η σύγκρουση να συνεχίζει να αντιμετωπίζεται αποστασιοποιημένα. Εκτός από αυτούς που κατά λάθος βρέθηκαν εκεί, δεν μπορεί να υπήρξαν θύτες και θύματα. Οποιος βρέθηκε εκεί δεν είχε πάει για να δει βόλεϊ γυναικών. Ηταν ο επαναληπτικός αγώνας των περσινών επεισοδίων στο Παγκράτι, με τους ολυμπιακούς να κερδίζουν τον δεύτερο γύρο.

3) Οι ΠΑΕ να καταλάβουν ότι οι οργανωμένοι δεν είναι οπαδοί τους, αλλά κάνουν κατοχή στην εξέδρα τους. Δεν μπορεί να θεωρείς υποστηρικτή σου κάποιον που ενώ τον έχεις παρακαλέσει γονατιστός να μην πετάξει κάτι στο γήπεδο και τιμωρηθείς από την ΟΥΕΦΑ, ρένει τους αντιπάλους με μπουκάλια, πετάει κέρματα στον διαιτητή και μολότοφ στο πούλμαν της αντίπαλης ομάδας. Αν οι οργανωμένοι πουν ότι είναι ένας μικρός αριθμός ατόμων που μπαίνουν στον χώρο τους, αυτοί που συγκρούστηκαν στη Λεωφόρο Λαυρίου ήταν πρόεδροι συνδέσμων. Ας τελειώνει κι αυτό το παραμύθι...

4) Να σταματήσει η υποκρισία. Στο ματς της Εθνικής με την Τουρκία τα εισιτήρια δόθηκαν ονομαστικά. Πώς γίνεται λοιπόν οι ακροδεξιοί να κάθονται πάλι στις ίδιες θέσεις; Περίμεναν 200 skinheads στην ουρά να βγάλουν το εισιτήριό τους; Είχαν διαφορετικά εισιτήρια και πήγαν στις θέσεις τσαμπουκά; Και ακόμα και έτσι να ήταν, ρε παιδάκι μου, ούτε ένα όνομα από τους καταλόγους που συμπλήρωναν οι θεατές δεν μπορεί η ΕΠΟ να το δώσει στην ασφάλεια για να το εξετάσει;