Ουδείς σοφός ή αναμάρτητος... (SportDay /Διονύσης Ελευθεράτος)

Δεν κάνουμε «εξαγωγή χουλιγκανισμού», ώστε να θεωρηθεί μέτρο κατά της βίας η οικειοθελής αποχώρηση των ομάδων μας από την Ευρώπη. Μία στις δύο κερδίζει! Η μία ατάκα του Ντέμη Νικολαΐδη σε ωθεί να πεις «ν' αγιάσει το στόμα του». Ποια; Μα η διαπίστωσή του ότι η Σούπερ Λίγκα έως τώρα έχει αποτύχει. Κακώς φοβήθηκε την αλήθεια ο Π. Κόκκαλης.
Η δεύτερη ατάκα του Ντέμη, συγγνώμη, αλλά ανταποκρίνεται στα χαρακτηριστικά ενός τυπικού «πυροτεχνήματος». Δεν κάνουμε «εξαγωγή χουλιγκανισμού», ώστε να θεωρηθεί μέτρο κατά της βίας η οικειοθελής αποχώρηση των ελληνικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Το να μεταφέρει κάποιος μηχανιστικά τη Θάτσερ της μετα-Χέιζελ εποχής στην Ελλάδα του 2007 είναι σαν να φτιάχνει φαρμακευτική συνταγή για ασθένεια διαφορετική από εκείνη από την οποία πάσχει.

Το πρόβλημα είναι αμιγώς «εσωτερικό». Εάν ο Ντ. Νικολαΐδης επιθυμεί οδυνηρό αυτομαστίγωμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα μπορούσε να προτείνει αναστολή (και) των εγχώριων δραστηριοτήτων. Δεν ισχυρίζομαι πως κάτι τέτοιο θα ήταν ενδεδειγμένο. Θα το χαρακτήριζε όμως κάποια λογική συνέπεια.

Διπλά αλλόκοτο είναι να συναρτάται η προταθείσα «απομόνωση» με το σύνολο των πληγών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλήθεια, πώς ακριβώς η εθελούσια αποχή από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις θα βελτιώσει την ελληνική διαιτησία; Υπό την έννοια ότι οι άπραγοι Ελληνες διαιτητές θα βρουν άφθονο χρόνο για... επιμόρφωση;

Εάν ο Ντέμης ήθελε να εντυπωσιάσει με τούτη την ηχηρή πρόταση, το πέτυχε. Δεν είναι όμως ώρα για κυνήγι εντυπώσεων. Σε τελική ανάλυση, ουδείς στον θαυμαστό κόσμο των ΠΑΕ είναι αναμάρτητος. Από όποια οπτική γωνία κι αν δει κανείς τα πράγματα.

Είναι οι σχέσεις με τους οργανωμένους κατακριτέες; Αν ναι, δεν μπορεί να εξαιρεθεί η συμμαχία του Ντέμη μαζί τους, καθ' οδόν προς την προεδρία της ΑΕΚ. Ναι, συγκρούστηκε μαζί τους όταν έγινε αφεντικό. Μόνο που κάτι ανάλογο έκαναν, στο παρελθόν, τόσο ο «Καπετάνιος» όσο και ο... Σαλιαρέλης. Ο πρώτος κράδαινε περίστροφα, ο δεύτερος κυνηγούσε εικονολήπτες. Συμπέρασμα: ουδένα καθαγιάζει αυτή καθ' αυτή η σύγκρουση με οργανωμένους.

Πολύ καλά έκανε ο Ντέμης και «πυροβόλησε» με χοντρά σκάγια τον Σ. Κόκκαλη για τους –αξέχαστους- ορνιθολογικούς χαρακτηρισμούς σε βάρος των παικτών του ΠΑΟ. Ας κρατήσει όμως ο ιδιοκτήτης της ΑΕΚ και μερικά σκάγια αυτοκριτικής, έστω και πολύ «ψιλότερα»: σε μία υποθετική κλίμακα καλλιέργειας φανατισμού, εάν η πρακτική Κόκκαλη προσέγγιζε κατά καιρούς το «10», κάποιες άλλες κινήσεις -επίσης παλαιομοδίτικες- έφθαναν το «4». Οταν σπεύδεις να διαμαρτυρηθείς στον διαιτητή μετά τη λήξη ενός αγώνα (με την Ξάνθη), τον οποίο η ομάδα σου κέρδισε με γκολ–χέρι (του Σοάρες), μάλλον δεν διδάσκεις νηφαλιότητα και ευθυκρισία. Ομοίως, όταν φωνάζεις για τα λάθη των διαιτητών επιλεκτικά. Οταν αξιώνεις να τιμωρηθεί η έδρα κάποιου αντιπάλου σου, λησμονώντας ότι η Σούπερ Λίγκα αποφάσισε –ομόφωνα, αν θυμάμαι σωστά- να καταργηθεί η ποινή αυτή. Σε τέτοιες περιπτώσεις, έστω ακουσίως, παρέχεις κάποια τροφή στον φανατισμό «των εφημερίδων που γεννούν βία». Οχι όσο άλλοι βεβαίως. Αλλά οι... ποσοστώσεις στα «φάουλ» του καθενός είναι το θέμα μας;

Ακόμα και αν αναγνωρίσει κανείς στον Ντέμη τις αγνότερες προθέσεις, δεν υποχρεούται να εγκρίνει όλες τις κινήσεις του. Ο σκοπός δεν αγιάζει (όλα) τα μέσα. Θυμηθείτε τους «δύο» που «κατονομάστηκαν» μετά τα επεισόδια στο Περιστέρι. Ο ένας έγινε, αργότερα, δεκτός στις αγκάλες της επίσημης ΑΕΚ. Συγγνώμη, αλλά αυτό πιστοποιεί ότι κακώς «δόθηκε» -άλλωστε εάν είχε διαπράξει κάτι αξιόποινο, θα διωκόταν: η Αστυνομία είχε το αναγκαίο υλικό. Η δεύτερη εκδοχή; Αυτός συγχωρήθηκε επειδή ήταν «συμπολιτευόμενος», ο άλλος όμως ασκούσε «αντιπολίτευση» στη διοίκηση Ντέμη. Επιλέξτε σενάριο...
Εν κατακλείδι, ουδείς παράγοντας δικαιούται φωτοστέφανα. Εστω κι αν του τα απονέμει αφειδώς ο Τύπος...