Η νύχτα θαυμάτων του σερ Αλεξ (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Aν ο Ματ Μπάσμπι μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος για τη δημιουργία του μύθου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο σερ Αλεξ Φέργκιουσον είναι ο άνθρωπος που φρόντισε αυτός ο μύθος να συντηρηθεί. Υπό αυτή την έννοια, του αξίζει, εξίσου, μια προτομή δίπλα σε αυτήν του Μπάσμπι στο «Θέατρο των Ονείρων».

Το 2002, τελευταία φορά που πέρασα από το «Ολντ Τράφορντ», στην μπουτίκ της ομάδας υπήρχε μια μαυρόασπρη, μεγάλη φωτογραφία που έδειχνε τον Μπάσμπι να συγχαίρει τον Φέργκιουσον. Η τιμή της ήταν τσουχτερή, γύρω στις 90 λίρες, ποσόν που προτιμούσα να ξοδέψω σε δίσκους και βιβλία. Αλλωστε, η φωτογραφία ήταν ένα πολύ καλοφτιαγμένο μοντάζ, αφού οι δύο προπονητές δεν συναντήθηκαν ποτέ. Είμαι, όμως, σίγουρος ότι, αν είχαν συναντηθεί, ο κλειστός και ιδιότροπος Μπάσμπι δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συγχαρεί τον Φέργκιουσον για όλα όσα κατάφερε από το '87 που κάθισε στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων».

Πέρα από τον χαρακτήρα –αν και ο πιστός καθολικός και πουριτανός Μπάσμπι δύσκολα θα ενέκρινε το πάθος του σερ Αλεξ με τα άλογα και τον ιππόδρομο– οι δύο τεχνικοί είχαν αρκετά κοινά σημεία στη δουλειά τους. Και οι δύο ήταν αυταρχικοί και δουλευταράδες. Και οι δύο έδιναν βάση στην πειθαρχία και έχτισαν τις ομάδες τους πάνω σε μια χούφτα ταλαντούχους πιτσιρικάδες. Και οι δύο επιδίωξαν να έχουν στην ομάδα τους μια προσωπικότητα τέτοια που θα μπορούσε να ενσαρκώνει αυτό που αργότερα θα γίνει γνωστό σαν «the United spirit». Ο Μπάσμπι, στην πρώτη του περίοδο, που έκλεισε με την τραγωδία του Μονάχου, ποντάρισε πάνω στον Ντάνκαν Εντουαρντς. Στη δεύτερη, που έκλεισε με τον θρίαμβο του «Γουέμπλεϊ» το '68 απέναντι στην Μπενφίκα, βάσισε την ομάδα του πάνω στον Μπόμπι Τσάρλτον. Απαράλλαχτα, ο Φέργκιουσον στην πρώτη του περίοδο βασίστηκε πάνω στον Καντονά και στη δεύτερη πάνω στον Ρόι Κιν. Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν για το ποιος είναι ο παίκτης-πυλώνας γύρω από τον οποίο έχει βασίσει την ομάδα του ο Φέργκιουσον σε αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως τρίτη περίοδος παρουσίας του Σκωτσέζου στον πάγκο των «κόκκινων διαβόλων». Κοιτώντας τη σημερινή ομάδα της Μάντσεστερ, νομίζω ότι εύκολα θα διακρίνει κάποιος τον ποδοσφαιριστή που ενσαρκώνει –και μπορεί να μεταδώσει στους υπόλοιπους– την αρετή του United Spirit. Και πρόκειται, φυσικά, για τον Ράιαν Γκιγκς.

Για τον μόνο που ο Φέργκιουσον εγκατέλειψε τον πάγκο του το προχθεσινό βράδυ προκειμένου να τον συγχαρεί, όχι μόνο για την απόδοσή του, αλλά κυρίως για την έμπνευση που προσφέρει στους υπολοίπους. Πολύ πιθανό ο παίκτης που θα πάρει τη σκυτάλη από τον Γκιγκς να είναι ο Ρούνεϊ. Θα φανεί πολύ σύντομα. Ο Φέργκιουσον κατάφερε να ανανεώσει την ομάδα σταδιακά και ίσως με τρεις-τέσσερις προσθήκες να μπορέσει να την κρατήσει στην ομάδα των πρωταγωνιστών τόσο στην Αγγλία όσο και στην Ευρώπη. Το εγχείρημα της ανανέωσης ήταν πολύ δύσκολο, αν σκεφτεί κάποιος ότι η ομάδα έπρεπε να απορροφήσει και το σοκ που προκλήθηκε με την πώλησή της στον Μάλκολμ Γκλέιζερ. Και αυτό δεν ήταν το μόνο δύσκολο πρόβλημα που κατάφερε να λύσει ο Φέργκιουσον. Τον ειρωνεύτηκαν όταν έφερε τον Ολλανδό Φαν ντε Σαρ να υπερασπιστεί την εστία της Γιουνάιτεντ και ο Ολλανδός τον έβγαλε ασπροπρόσωπο, αφού την πρώτη του κιόλας χρονιά το ρεκόρ του ήταν καλύτερο από εκείνο του Σμάιχελ τη χρονιά του τρεμπλ.

Τον ειρωνεύτηκαν όταν έφερε στο «Ολντ Τράφορντ» τον Βίντιτς για να αποτελέσει δίδυμο με τον Φέρντιναντ, όπως και όταν άφησε τον Νιστελρόι να φύγει για τη Ρεάλ. Η Μάντσεστερ έχει την καλύτερη επίθεση στο νησί, με 20 γκολ διαφορά από τη δεύτερη Τσέλσι, και τη δεύτερη άμυνα μετά την ομάδα του Μουρίνιο, με τέσσερα γκολ περισσότερα. Α, είναι και μπροστά στη βαθμολογία 8 αγωνιστικές πριν από το τέλος. Δεν πιστεύω ότι ο Φέργκιουσον διανύει την τρίτη του περίοδο στους «κόκκινους διαβόλους». Είναι μάλλον στην ουρά της δεύτερης, που, όπως η ουρά του κομήτη Χάλεϊ, είναι ιδιαίτερα λαμπρή. Ετοιμάζει, όμως, μία πολύ καλή ποδοσφαιρική βάση για τον διάδοχό του και είναι πολύ λογικό να μας παρουσιάζει βραδιές θαυμάτων, όπως η προχθεσινή. Αλλωστε, αυτή είναι η δουλειά των θαυματοποιών και ο σερ Αλεξ είναι από τους καλύτερους.

Για τη γλώσσα

Mε αφορμή τον διάλογο που άνοιξε για το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, που έφερε στην επιφάνεια πολλά και σημαντικά ζητήματα, από το ζήτημα της συνέχειας του ελληνικού έθνους μέχρι τον τρόπο που γράφεται και διδάσκεται η ιστορία, παρατηρώ ότι κάποιοι προσπαθούν να αναδείξουν παράλληλα με το βιβλίο ένα ζήτημα ελληνικής γλώσσας.

Και πρόκειται για κάποιους που ονειρεύονται το πολυτονικό και μία περισσότερο «λόγια» χρήση της ελληνικής γλώσσας –και εννοούν περισσότερο τη γραφή– που κατά την εκτίμησή τους κινδυνεύει. Η πολιτική καταγωγή όλων όσοι προβάλλουν τέτοιες απόψεις βρίσκεται στο δεξί άκρο του πολιτικού χάρτη –όπου βρίσκεται και η ηγεσία της Εκκλησίας–, παρ' όλο που αρκετές φορές ντύνονται τον μανδύα του κεντρώου χώρου.

Σε ό,τι αφορά το μονοτονικό, δεν είναι ανόητο να θέλουμε να κάνουμε τη γραφή μας δυσκολότερη; Δεν είναι ανόητο να υπάρχουν κάποιοι που επιθυμούν να επαναφέρουν το πολυτονικό, να βυθίσουν δηλαδή τον μαθητή στη σύγχυση; Ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς υποστηρίζει ότι «είναι μωρία να θες να καταργήσεις ένα μέτρο που λήφθηκε κυρίως για να απλουστεύσει κάτι στην εκπαίδευση, σήμερα, που πρέπει να διδάξουμε τεχνικό πολιτισμό, τεχνολογία, πληροφορική, γλώσσες… πρέπει να καταλάβουμε ό,τι άλλο γραφή και άλλο γλώσσα.

Ενώ η γλώσσα είναι κάτι ζωντανό, η γραφή είναι σύμβαση. Σύμ-βα-ση… και μην ξεχνάτε ότι η λεξιπενία δεν είναι ζήτημα τόνων αλλά είναι ζήτημα λέξεων. Λέ-ξε-ων...».

Ο καθηγητής που σημάδεψε τα νεοελληνικά γράμματα, συμβάλλοντας καθοριστικά στην καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας και του μονοτονικού συστήματος, και που ακόμα και σήμερα, στα 100 του χρόνια, με απαράμιλλη πνευματική διαύγεια συγγράφει εξαιρετικά διαφωτιστικές μελέτες, είχε δηλώσει πριν από καιρό: «Δεν θέλω να είμαι ο τελευταίος δημοτικιστής, γιατί η υπόθεση του δημοτικισμού και μετά την αναγνώρισή του από την Πολιτεία δεν έληξε. Ο δημοτικισμός και η δημοτική χειμάζονται επί αιώνες», ψέγοντας με αυτόν τον τρόπο τον Νεοέλληνα για τη μανία του αρχαϊσμού που δεν λέει να εγκαταλείψει.