Η βία για τη βία και τα ξυλίκια (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αμα βάλω τέσσερα παιδιά στο αυτοκίνητο, βγω στην Εθνική, τρέχω με 220 και σκοτωθούμε όλοι μαζί, τότε η (απαράδεκτη) ποιότητα ή η (πενιχρή) αστυνόμευση του οδικού δικτύου ή ο (ελαστικός) κώδικας κυκλοφορίας είναι ένα ζήτημα. Το δεύτερο ή το τρίτο ή το τέταρτο. Βασικό, το πρώτο, παραμένει ότι οδηγώ σαν μαλάκας. Το να ζητηθούν τα τι-κάνει-η-κυβέρνηση-για-τον-μαλάκα ρέστα είναι ανέξοδη καταγγελιολογία.

Η αντιπολίτευση στα «μέτρα Ορφανού» ή όπως αλλιώς θέλετε να συμφωνήσουμε ότι ορίζονται, είναι το εύκολο. Μόνο που εδώ, αυτή την Κυριακή, δεν κατεγράφη στα ποδοσφαιρικά γήπεδα καμία έκρηξη οργανωμένης και προμελετημένης βίας. Κατεγράφησαν επεισόδια, που οφείλονται άλλα στο έλλειμμα αθλητικής κουλτούρας και άλλα στο ότι το ποδόσφαιρο απλώς ήταν, είναι και θα είναι (απ' το Βαλένθια-Ιντερ στο «Μεστάγια» έως τα τοπικά πρωταθλήματα στα κουτσοχώρια) υπόθεση πάθους.

Επίσης, το ποδόσφαιρο ήταν, είναι και θα είναι τέχνη που γεννά χαρακτήρες. Καλούς χαρακτήρες, κακούς χαρακτήρες, άσχημους χαρακτήρες. Τους χωρά και τους περιλαμβάνει όλους. Κάποτε, στα '80ς, ήταν η μορφή του Ευριπίδη Περγαμηνού. Εφτυνε τον αντίπαλο, τραβούσε μαλλιά, έβαζε κωλοδάχτυλα. Αργότερα εμφανίστηκε άλλη φυσιογνωμία αλήτρας, ο Γιώργος Μύρτσος. Τώρα, σαν απομεινάρι εκείνων των αλλοτινών εποχών, είναι ο Μπούσι.

Το ποδόσφαιρο δεν έπαθε τίποτα και η κοινωνία δεν καταστράφηκε απ' το πέρασμα των Περγαμηνών και των Μύρτσων. Ή αλλού, των Βίνι Τζόουνς. Αλλού, μιας και το 'φερε η ροή, τέτοιους τύπους τους προμοτάρει η βιομηχανία του θεάματος. Τους κάνει έως σταρ στο σινεμά. Η τρέχουσα δαιμονοποίηση του Μπούσι αγγίζει την περιοχή του φτηνού ρατσισμού. Είναι άλλο να υποστεί, από το βίντεο, τις κανονιστικές συνέπειες και άλλο να διερευνήσει ο εισαγγελέας... εάν έχει άδεια (ο παλιοαλβανός!) παραμονής και εργασίας στη χώρα.

Και, πάντως, δεν φταίνε για τον Μπούσι η αστυνομία ή τα υπουργεία. Οπως δεν φταίνε, εάν στην Καλαμάτα αρπάχτηκαν ο προπονητής του Μεσσηνιακού με οπαδούς της ομάδας ή στην Τούμπα οι παίκτες μεταξύ τους ή εάν στο Αγρίνιο έπαιξαν ξύλο με τους Ηλιουπολίτες οι Παναιτωλικοί όπως, τις προάλλες στη Μυτιλήνη, οι Αιολικοί. Το ίδιο, δεν είναι credit του Ορφανού ότι το Σάββατο στου Ρέντη οι βολεϊμπολίστες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού προσήλθαν στο ντέρμπι αγκαλιασμένοι σε συμβολικό κύκλο ειρήνης. Εκεί... τι; Απέδωσαν, θα τολμούσε να επιχειρηματολογήσει κανείς, τα μέτρα;

Οι συμπεριφορές, όμορφες ή όχι, δεν έχουν να κάνουν με τους νόμους και τις απαγορεύσεις. Εχουν να κάνουν με την παιδεία, με την αγωγή, με τη σκέψη. Τις πιο πολλές φορές, με την κοινή λογική. Ισχύει και για το μπουκάλι στο Αλκαζάρ. Καμία καμπάνια «κατά της βίας» δεν υπερνικά το χέρι του ηλίθιου τη στιγμή που το εκτοξεύει. Και καμία αστυνόμευση δεν εγγυάται ότι οι κερκίδες της επικράτειας θα εκκενωθούν, άπαξ διά παντός, από εν δυνάμει ιπτάμενα αντικείμενα. Το σημειώσαμε, ήδη. Αμα θέλεις να σανιδώσεις το γκάζι, οι λακκούβες στο οδόστρωμα είναι δευτερεύουσα συζήτηση.

Στην τούρλα επάνω, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τη σύγχυση ανάμεσα στην πολυπλόκαμη «βία για τη βία» (φαινόμενο που, πράγματι, απαιτεί ριζική αντιμετώπιση) και στα ευκαιριακά πλακώματα ποδοσφαιριστών με ποδοσφαιριστές, ή προπονητών με οπαδούς ή όποιον άλλο συνδυασμό (πράγματα πού συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν). Η σύγχυση, η ελπίδα είναι να αποδίδεται στο ότι έχουμε χάσει την μπάλα και δεν ξέρουμε τι λέμε. Ο φόβος, ως και βάσιμη υποψία, είναι μήπως η σύγχυση (σκοπίμως επιδιώκεται επειδή) βολεύει. Να εξισώνεις ισοπεδωτικά το φονικό της Παιανίας με το ξυλίκι στο Αγρίνιο, δηλαδή, για να καταλήξεις ότι όπως δεν γίνεται να βγάλουμε εκτός νόμου τον Παναιτωλικό, άλλο τόσο δεν γίνεται να καταργήσουμε τις Θύρες (και τα παραθύρια...).
Παραείναι απλοϊκό. Αλλά, καθότι εύπεπτο όπως καθετί απλοϊκό, πιάνει!