Τα ίδια Παντελάκη μου... γιατί τα ξέρουμε καλύτερα (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Υποτίθεται ότι η απόφαση για την παύση κάθε αθλητικής δραστηριότητας για δύο εβδομάδες, που πήρε η κυβέρνηση μετά τα τραγικά γεγονότα της Παιανίας, θα βοηθούσε στην ενδοσκόπηση και την ευαισθητοποίηση όλων των εμπλεκόμενων με το ποδόσφαιρο, σχετικά με το θέμα της βίας. Βέβαια, όλοι γνωρίζαμε ότι αυτή η διακοπή δεν θα προσέφερε τίποτε θετικό, και ότι ήταν ένα επικοινωνιακό εύρημα, απόρροια της κυβερνητικής αδυναμίας να αρθρώσει συγκεκριμένες προτάσεις.
Προτάσεις, που πέρα από τον κατασταλτικό χαρακτήρα κάποιων μέτρων που έχουν εξαγγελθεί εδώ και μία τριετία τουλάχιστον, δείχνουν την παντελή έλλειψη μιας συνολικότερης φιλοσοφίας για την αντιμετώπιση της βίας στους αθλητικούς χώρους και έξω από αυτούς. Η κυβερνητική προσέγγιση στο ποδόσφαιρο επικεντρώνεται στην προάσπιση των συμφερόντων των ιδιοκτητών των ομάδων και μέχρις εκεί. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι για τη βία στους αθλητικούς χώρους ευθύνεται το «λειψό» ή χαλαρό θεσμικό πλαίσιο και οι μικρές ποινές.

Η προχθεσινή Κυριακή έδειξε για μία ακόμη φορά τη γελοιότητα αυτής της προσέγγισης, που θα μπορούσε να οδηγήσει στην αναθεώρηση κάποιων στερεοτύπων γύρω από τη βία στους αθλητικούς χώρους. Αναθεωρήσεις, όμως, κάνουν οι ζωντανοί οργανισμοί, οι σκεπτόμενοι και όχι μία κυβέρνηση σαν κι αυτή που αρκείται στα χαϊδέματα και τα νανουρίσματα των επικοινωνιολόγων της. Πάντως, ο αφελής, έχω μία απορία. Στα γήπεδα των μικρότερων κατηγοριών που δεν μπορεί να τοποθετηθεί όλος ο ηλεκτρονικός μηχανισμός παρακολούθησης, εκεί η βία θα μείνει ανέγγιχτη; 'Η μήπως θα αναλάβει την αστυνόμευση του αγωνιστικού χώρου η υπηρεσία ασφάλειας της ομάδας; Καλαμπούρια δηλαδή για να περνάει η ώρα.
Σε ό,τι αφορά τα γεγονότα της 27ης αγωνιστικής της Σούπερ Λίγκας, δεν νομίζω να περίμενε κάποιος να φτάσει το πρωτάθλημα σε αυτό το σημείο για να διαμορφώσει άποψη για τις δυνατότητες και τις αδυναμίες των ομάδων. Το όλο ενδιαφέρον, μετά την ισοπαλία του ΠΑΟ στην Καλαμαριά, περιορίζεται στην ουρά του πίνακα. Από θέαμα, φυσικά, δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Ενα από τα πράγματα που θα περίμενα -και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε συμβεί- θα ήταν η διοίκηση του Απόλλωνα Καλαμαριάς να τιμωρήσει η ίδια τον Μπούσι για τη συμπεριφορά του. Και να τον τιμωρήσει αυστηρά πριν καν υπάρξουν υποδείξεις για κάτι τέτοιο. Ετσι, ως ένδειξη προθέσεων, βρε παιδί μου. Αν εξαιρέσει κανείς το εντυπωσιακό δεύτερο ημίχρονο της ΑΕΚ και τη νίκη του Πανιωνίου μέσα στον Ατρόμητο, δικαιολογημένα τα φώτα του ενδιαφέροντος έπεσαν στο παιχνίδι του Απόλλωνα με τους «πράσινους». Και έπεσαν εκεί, όχι γιατί παίχτηκε κανένα ποδόσφαιρο της προκοπής, όσο γιατί είχαμε σε ένα και μόνο ποδοσφαιρικό παιχνίδι συγκεντρωμένες πολλές από τις παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου, με αποκορύφωμα την οργιώδη ανικανότητα του κ. Μπριάκου.

Aξιοσημείωτα δείγματα αυτής της ανικανότητας μάς είχε δείξει και στο παρελθόν. Η αντίδραση της ΚΕΔ, αντί να λειτουργήσει ως επιβεβαίωση των προθέσεών της να διασφαλίσει το κύρος της διαιτησίας, λειτούργησε τελείως αντίθετα. Η ΚΕΔ είναι σαφές ότι δεν μπορεί -και ίσως και να μη θέλει- να φροντίσει για την αναβάθμιση της διαιτησίας. Εναπόκειται, λοιπόν στους εκπροσώπους της Σούπερ Λίγκας να κάνουν τις προτάσεις και τις ενέργειες εκείνες που θα μπορούσαν να διασφαλίσουν, όσο το δυνατόν, την αξιοπιστία του πρωταθλήματος και την ποιότητα του προϊόντος που ονομάζεται ελληνικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα. Σε ό,τι αφορά την αντίδραση του ΠΑΟ, που εμφανώς αδικήθηκε στο παιχνίδι της Καλαμαριάς, δεν πιστεύω ο Μπριάκος να αποτελέσει το άλλοθί του για την απώλεια της δεύτερης θέσης. Αν θυμάμαι καλά, μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό οι «πράσινοι» ήταν δύο βαθμούς μπροστά από την ΑΕΚ. Και για την απώλεια αυτού του προβαδίσματος δεν φταίει ο Μπριάκος…

Κρουαζιέρες και προνόμια

Λίγο ακόμη και θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι, αν ο Απόστολος Παύλος μπορούσε, θα πραγματοποιούσε τις περιπλανήσεις του με πολύ πιο άνετο τρόπο και με κρατική επιχορήγηση. Η πολιτική επικαιρότητα επικαλύπτει τη συζήτηση που θα έπρεπε να κάνουμε για τα προνόμια της εκκλησίας, τα οποία δεν εξαντλούνται στις επιδοτούμενες κρουαζιέρες από το κράτος. Θυμίζω μερικά. Η Εκκλησία της Ελλάδος (καθώς και 6.700 μητροπόλεις, μονές και ναοί...) είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου. Αυτό συνεπάγεται μία σειρά από προνόμια όπως η μισθοδοσία των υπαλλήλων της από το κράτος και οι φοροαπαλλαγές.

Από την άλλη, αυτό το καθεστώς επιφέρει βαρύτερες ευθύνες στην περίπτωση κακοδιαχείρισης - αλλά πότε είδαμε να ελέγχονται πραγματικά τα οικονομικά της Εκκλησίας; Με νόμο του 2003, η Εκκλησία της Ελλάδος και τα σχετικά ΝΠΔΔ απαλλάχθηκαν ακόμα και από το 35% της φορολογίας των εσόδων τους. Η Εκκλησία δεν πληρώνει φόρο ακόμα και για εισοδήματα που προέρχονται από εμπορικές δραστηριότητες, από χρεόγραφα ή από εκμετάλλευση ακινήτων.
Παράλληλα, νομοσχέδιο του 2006 τής δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τουριστικά την ακίνητη περιουσία. Φυσικά, αφορολόγητα! Οι 9.500 κληρικοί και οι ιεράρχες μισθοδοτούνται από το κράτος: ήτοι 161 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2005. Επίσης διορίζονται στα σώματα ασφαλείας, στις φυλακές και στον στρατό, όπου μάλιστα υπηρετούν με βαθμό! Κάθε μητροπολίτης με μία επιστολή του προς το Δημόσιο Ταμείο μπορεί να διορίζει ως δημόσιο υπάλληλο όποιον εφημέριο θέλει χωρίς τον παραμικρό έλεγχο της διοίκησης.

Από το 2005, καταργήθηκε η απαλλαγή των κληρικών από τη στρατιωτική θητεία. Αλλά η Ιερά Σύνοδος πριν από λίγο καιρό ζήτησε επισήμως από το υπουργείο Αμυνας ουσιαστικά να χριστούν «βύσματα»: να φορούν ράσα, να μη φέρουν όπλο και να κανονίζει η διεύθυνση θρησκευτικού του ΓΕΕΘΑ πού θα παίρνουν μετάθεση! Θα μπορούσα να αναφέρω και μία σειρά άλλων προνομίων που απολαμβάνει «η δεξιά του Κυρίου», από τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών, το ζήτημα της καύσης των νεκρών ή την ονοματοδοσία. Θα το αποφύγω, όχι γιατί φοβάμαι τον αφορισμό, αλλά γιατί θέλω να πάρω μέρος σε μία κρουαζιέρα προσκυνηματικού τερματισμού με έξοδα του Ελληνικού Δημοσίου.