Αποφασίζουν σαν περαστικοί (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Tο «κάνω ό,τι μου γουστάρει» είναι ένα πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι τακτικοί δικαστές την Αθλητική Δικαιοσύνη. Εχοντας την εμπειρία των ποινικών δικαστηρίων, που μια απόφαση μπορεί να καταστρέψει μια ζωή, και των αστικών, στα οποία παίζονται περιουσίες, οι δικαστικοί αντιμετωπίζουν την Αθλητική Δικαιοσύνη με την αβάσταχτη ελαφρότητα του περαστικού από τον χώρο. Το μεγαλύτερο έγκλημα που ήδη διαπράχτηκε είναι η χρήση του βίντεο για την ανατροπή αποφάσεων των διαιτητών.

Το βίντεο χρησιμοποιείται και σε άλλες χώρες, αλλά ως στοιχείο σε περιπτώσεις φάσεων που δεν μπόρεσε να δει ο διαιτητής. Εμείς στις πειθαρχικές περιπτώσεις κατορθώσαμε να έχουμε δικαιοσύνη δύο βαθμίδων. Μία στο γήπεδο και μία στην αίθουσα προβολής. Πάμε λοιπόν στην περίπτωση της αποβολής του Ριβάλντο. Η φάση είναι απλή και κατά τη γνώμη μου όχι ασυνήθιστη. Ενας παίκτης στο συγκεκριμένο ματς, ο Γκαλίτσιος, προσπαθεί να καθυστερήσει την εκτέλεση ενός φάουλ κρατώντας την μπάλα στα χέρια και ο αντίπαλός του την χτυπάει για να τη ρίξει κάτω και να εκτελέσει γρήγορα το φάουλ. Κακώς, αφού απαγορεύεται, κάκιστα, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση ο Ριβάλντο κουνάει το χέρι περισσότερη από μία φορά, αλλά όχι κάτι πρωτόγνωρο.

Στη χώρα, όμως, όπου τα πάντα γίνονται αντικείμενο προπαγάνδας το θέμα ξέφυγε. Οι μισοί ζητούν ο Ριβάλντο να φύγει μαζί με τον Μπούσι στην Αλβανία και οι άλλοι μισοί να απελαθεί ο Γκαλίτσιος. Και η πειθαρχική επιτροπή της ΕΠΟ θα πρέπει τώρα να πάρει μια απόφαση βασισμένη σε ένα βίντεο, όπως και αν φαίνεται η εικόνα. Οπως είχαν βασιστεί και στην αθώωση του Τσιρίλο. Χονδρικά ο κανόνας του ποδοσφαίρου λέει ότι δεν πας να μπλεχτείς με τα πίτουρα, όταν δεν θέλεις να σε φάνε οι κότες. Είσαι Τσιρίλο και νόμισες ότι ο αντίπαλος έκανε θέατρο; Το καταπίνεις.
Αντε το πολύ να περιμένεις κανένα κόρνερ να του χώσεις αγκωνιά. Οταν σκύβεις πάνω από τον πεσμένο αντίπαλό σου, αποκλείεται να θέλεις να τον συγχαρείς και αν το πόδι σου πάει κοντά του, μπορείς να περιμένεις ο επόπτης να νομίσει ότι τον κλότσησες. Είσαι Ριβάλντο και ο αντίπαλός σου δεν σου δίνει την μπάλα; Δεν κουνάς τα χέρια σου σαν ανεμόμυλος, γιατί και να μην θέλεις να πετύχεις τον αντίπαλό σου, υπάρχει περίπτωση να το κάνεις κατά λάθος.

Στην οικονομία του πρωταθλήματος η αποβολή του Ριβάλντο δεν παίζει ρόλο. Με ή χωρίς Ριβάλντο ο Ολυμπιακός μία νίκη θα την πάρει και μαζί το πρωτάθλημα. Στην οικονομία όμως του ελληνικού ποδοσφαίρου η φάση της αποβολής του Ριβάλντο μπορεί να δώσει λύση. Στη γελοιότητα να εξετάζεται βίντεο σε αποφάσεις κατά την κρίση του διαιτητή. Πουθενά δεν γίνεται και, αν νομίζουμε ότι είμαστε οι έξυπνοι που βρήκαν το κόλπο, το μόνο που έχουμε βρει είναι ένα ακόμα πράγμα για να τσακωνόμαστε.

Τι είναι η λογοτεχνία; Τίποτα περισσότερο από την παρουσίαση των ίδιων γεγονότων από διαφορετικούς δημιουργούς. Τι διαφορά έχει η «Αννα Καρένινα» από τη «Μαρία την άσχημη»; Σχεδόν καμία. Η μόνη διαφορά είναι ότι η Αννα είναι παντρεμένη, ενώ η Μαρία στο ράφι. Από εκεί και πέρα, στο πεντάλεπτο καταλαβαίνεις ότι κάποια στιγμή θα τους τον φορέσουνε και στις δύο, στην Αννα ο Βρόνσκι και στη Μαρία το αφεντικό της. Η μόνη διαφορά είναι ότι όποιος έγραψε τη Μαρία, το χέρι του έπιανε καλύτερα από του Τολστόι. Το σκεφτόμουνα χθες όταν άνοιξα τη «SportDay» στη σελίδα 59. Εκεί που οι δρόμοι δεν έχουν όνομα αλλά αντοχή, εδώ να παίξει υπόκρουση από U2 και «Streets have no name» τη στιγμή που το πληκτρολόγιο περνάει στα χέρια του Δημήτρη Μπαλή.

Το αριστούργημα του Μπαλή στο χθεσινό φύλλο ήταν η παρουσίαση του Mini One. Οποιοσδήποτε άλλος πλην του Δημήτρη θα είχε γράψει: «Βγάλανε ένα Mini που έχει λιγότερα άλογα από τα άλλα, αλλά είναι πιο φτηνό και μπορούνε να το αγοράζουνε αυτοί που δεν έχουνε λεφτά να πάρουνε μεγάλο». Αυτά όμως τα κείμενα δεν είναι για τον Δημήτρη μας. Ο Μπαλής διαφοροποιείτο ήδη με τον υπέρτιτλο. «Το One ολοκληρώνει δυναμικά την γκάμα Mini». Είναι σαν ο Ολυμπιακός να πάρει τον Ντούντου, τον Λοβ και να πάρει και τον Γκουγκουλιά και να γράψουμε: «Ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την ενίσχυσή του». Αλλά δεν πρέπει να βρούμε κάτι να το στηρίξουμε; Αν κάτι τέτοιο γινόταν στο ποδόσφαιρο, οι Τσοχοχελάκηδες θα είχαν πάθει συμφόρηση για το πώς θα παρουσιάσουν τον Γκουγκουλιά. Δεν έχουν παρά να πάρουν τη χθεσινή εφημερίδα και να δουν πώς ο Δημήτρης παρουσιάζει τις λεπτομέρειες του One.

Στο κέντρο της σελίδας δημοσιεύω φωτογραφία με το αυθεντικό κείμενο. Παρατηρείστε την τέχνη του Δημήτρη στις λεζάντες. Επάνω γράφει «Η οροφή είναι βαμμένη στο χρώμα του αμαξώματος». Εχετε σκεφτεί πόσοι μηχανολόγοι ξόδεψαν χιλιάδες ώρες έρευνας στο ΜΙΤ για να μπορέσουν να βάφουν τα ταβάνια στο ίδιο χρώμα με το πλάι; Ακόμα περισσότερο, έχετε σκεφτεί τι χρώμα έχουν οι ένθετες μπάρες στην εξαγωνική μάσκα με περίγραμμα χρωμίου;

Οι καθρέφτες που έχουν ασορτί χρώμα με τις μπάρες και δείχνουν ότι οι Εγγλέζοι σχεδιαστές ανήκουν στους τύπους που φοράνε ασορτί καπέλο με σώβρακο. Εδώ λοιπόν τελειώνουν και οι διαφορές. Οχι όμως και η έμπνευση του Δημήτρη. Ο οποίος, όπως βλέπετε στη φωτογραφία, μας τονίζει ότι υπάρχουν πινελιές φρεσκαρίσματος στο εσωτερικό του Mini, έτσι στο φλου και αρτιστίκ, και ότι το νέο Mini «διατηρεί τη φιλοσοφία των συμπαγών διαστάσεων». Φράση που διακριτικά δείχνει τις δύο τάσεις στη σχεδίαση του One. Τη μία που ήθελε το Mini να μοιάζει με τα άλλα Mini και την άλλη που ήθελε να το κάνει τριαξονικό.

Το σχόλιο του Δημήτρη που αναφερόταν σε προγενέστερο κείμενο του Σαμπράκου, που διαμαρτυρόταν για το ότι, ενώ ο δρόμος στο πέταλο του Μαλιακού ήταν πήχτρα, οι τροχονόμοι έπιναν φραπεδιές στον Αγιο Κωνσταντίνο, ήταν διακριτικό. Αντί να του γράψει ότι και έτσι που είναι, καλύτερο είναι από το προπονητήριο των Θρακομακεδόνων, αντί να του γράψει ότι, παντρεμένος άνθρωπος, δεν είναι σωστό να καρφώνει το μάτι σε αγόρια που κάθονται στις καφετέριες, του γράφει για τα οφέλη που θα φέρουν τα έργα στην περιοχή. Θα μπορούσε επίσης να του γράψει ότι όπου υπάρχει τροχονόμος, υπάρχει και πρόβλημα. Και αν δεν το δημιουργεί αυτός, θα το δημιουργήσουν άλλοι.

Την Καθαρή Δευτέρα στην έξοδο των Αθηναίων προς βορρά ο Καρπετόπουλος μου έλεγε ότι, πηγαίνοντας προς την εκλογική του περιφέρεια, είχε πέσει στο πήξιμο στο πέταλο του Μαλιακού. Κάποια στιγμή το πήξιμο έγινε ακόμα χειρότερο. Μία γνωστή τηλεοπτική ρεπόρτερ είχε τραβήξει χειρόφρενο, είχε βγει από το αυτοκίνητο και πλακωνόταν με τον τροχονόμο γιατί δεν κάνει τίποτα ώστε η κίνηση να γίνει πιο γρήγορη. Μια αερογέφυρα. Ενα τούνελ. Οτιδήποτε.

Η φαντασία όμως σταμάτησε σε μία φράση του προέδρου του ΟΠΑΠ Σωτήρη Κωστάκου. Ο οποίος μιλούσε για κάποιες συλλήψεις που έγιναν στην Αρτα για διοργάνωση παράνομου στοιχήματος. Ρωτήθηκε λοιπόν γιατί το παράνομο στοίχημα έχει μεγαλύτερες αποδόσεις από το νόμιμο και αν ο ΟΠΑΠ σκοπεύει να αυξήσει τις αποδόσεις. Απάντησε ότι θα ήθελε να κάνει τον ΟΠΑΠ ανταγωνιστικό, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο γιατί «όλος ο κόσμος θα στραφεί στο στοίχημα και πρέπει να προφυλάξει τους πολίτες».

Επειδή η υποκρισία έχει όρια: 1) Ενας οργανισμός που το μόνο που σκέφτεται είναι να δημιουργήσει νέα παιχνίδια πιστεύει ότι, αν έχει 7% μεγαλύτερη γκανιότα, ο κόσμος θα παίζει λιγότερο; 2) Εάν ο ΟΠΑΠ έχει μεγαλύτερη γκανιότα από κάθε άλλον, δεν είναι λογικό οι παίκτες του στοιχήματος να αναζητήσουν καλύτερες αποδόσεις; Και πού θα τις βρουν; Αυτοί που έχουν αρκετά λεφτά για να έχουν πιστωτική κάρτα κάτω από το όριο, στο internet. Αυτοί που δεν έχουν, δηλαδή η κατώτατη οικονομικά τάξη, στο παράνομο στοίχημα, στο οποίο οι μπούκηδες δέχονται και βερεσέ για να κρατούν τον παίκτη μια ζωή.

Στον διαγωνισμό όμως της ημερήσιας παπαριάς ο διοικητής του ΟΤΕ χάνει την πρωτιά από αυτόν που διέρρευσε την πληροφορία ότι ο Μιχάλης Φιλόπουλος τραβούσε φωτογραφίες με το κινητό του. Αλλά αυτοί που τον σκότωσαν του πήραν το κινητό, αφαίρεσαν την κάρτα SIM και μετά άφησαν την κενή συσκευή στον δρόμο. Ας πούμε λοιπόν ότι πράγματι ο μακαρίτης τραβούσε φωτογραφίες πριν από τη σύγκρουση. Ας πούμε ότι κάποιος τον είδε από την άλλη πλευρά. Πώς πάει μετά η ιστορία; Με το ξύλο να πέφτει βροχή, κάποιος πήρε το κινητό του Φιλόπουλου, το άνοιξε, αφαίρεσε τη SIM και το πέταξε στον δρόμο; Αντί να το πάρει ολόκληρο και να το πετάξει αργότερα στα σκουπίδια ή να το πάρει και να το διαλύσει με κλοτσιά; Φώναζε δηλαδή ένας: «Από τα μανιατάκια, ρε» και ένας άλλος τον ρωτούσε: «Μανιατάκι, από πού ανοίγει το πορτάκι για να βγάλω τη SIM;».