Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τον περασμένο Μάιο με τη λήξη του πρωταθλήματος, όσοι αγωνιούν για τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου κι έχουν καταλάβει την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία ένα μόνο πονοκέφαλο είχαν: τον Τζίγκερ. Ο ΠΑΟ είχε βγει τρίτος και για την τελική του κατάταξη είχαν παίξει ρόλο κάποια βαριά διαιτητικά λάθη. Η σεζόν είχε κυλήσει με τεράστια μουρμούρα προς κάθε κατεύθυνση –ο ΠΑΟ θα θυμόσαστε ότι είχε βγάλει μέχρι και DVD– και μάλιστα με τίτλο «Ετσι παίζεται το παιχνίδι».

O Τζίγκερ πέρυσι τέτοιο καιρό πρωταγωνιστούσε στην ιστορία της Σούπερ Λίγκας κι έψαχνε τρόπους να απομακρύνει το ελληνικό ποδόσφαιρο και από την επιρροή του Βίκτωρα. Όλοι πίστευαν ότι ο επόμενος στόχος ήταν η ΕΠΟ.

Χορηγικά

Ο Κόκκαλης αρχικά ήταν απολύτως αρνητικός στην ιδέα της Σούπερ Λίγκας και γι' αυτό ο φιλικός στον Ολυμπιακό Τύπος χλεύαζε για μήνες το εγχείρημα. Ο Κόκκαλης άλλαξε στάση, όταν είδε τον Πανόπουλο να προχωράει στην κίνηση των υπολοίπων. Ο Ολυμπιακός έμενε με συμμάχους το Αιγάλεω, την Κέρκυρα, την Καλαμαριά, τον Εργοτέλη –ο Αρης, ο Ηρακλής, ο ΠΑΟΚ και ο Ιωνικός θα πήγαιναν εκεί που υπήρχαν χρήματα. Ποιος έχει χρήματα για το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα; Μόνο ο ΟΠΑΠ –δηλαδή η κυβέρνηση. Και ποιος είχε καλές σχέσεις με την κυβέρνηση πέρυσι τέτοια εποχή; Μόνο ο Τζίγκερ. Μην ξεχνάτε ότι η σύμβαση της Intralot με τον ΟΠΑΠ έληγε τον Δεκέμβριο και ήταν γνωστό σε όλους ότι δεν θα ανανεωνόταν. Που σήμαινε ότι η όποια επιρροή του αφεντικού του Ολυμπιακού στα χορηγικά προγράμματα του ΟΠΑΠ τελείωνε.

Κυβέρνηση

Η Σούπερ Λίγκα έγινε για να συγκεντρωθούν τα χρήματα της υποτιθέμενης αγοράς του ελληνικού ποδοσφαίρου: μόνο που η αγορά σε αυτό το ποδόσφαιρο έχει γυρισμένη την πλάτη. Ουσιαστικά υπήρχε μόνο το κυβερνητικό χρήμα κι αυτή η λεπτομέρεια δημιουργούσε τεράστιες ανησυχίες. Ο Ολυμπιακός έπρεπε να βρει κι ένα νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο και τα λεφτά που ζητούσε μπορούσε να τα πάρει από την ΕΡΤ –πάλι από την κυβέρνηση δηλαδή. Οταν αυτά τα δεδομένα έγιναν κατανοητά, ο Κόκκαλης πήγε στη Σούπερ Λίγκα τρέχοντας για να δείξει καλή συμπεριφορά και μάλιστα με πρόταση του Τζίγκερ δέχτηκε να κάνει και τον Πέτρο πρόεδρο. Από το σημείο αυτό και στη συνέχεια η στάση του απέναντι στον ΠΑΟ είναι άκρως συναινετική: σήμερα ανάμεσα στον Τζίγκερ και τον Πέτρο υπάρχει ανοιχτή γραμμή.

Προσφυγή

Τον περασμένο Ιούνιο όλοι περίμεναν ότι θα μπει στο τραπέζι το θέμα της ΕΠΟ –δηλαδή της διαιτησίας. Εκκρεμούσε η περίφημη προσφυγή της Ομοσπονδίας στη FIFA, αλλά ο εκβιασμός του κράτους χρειαζόταν επικοινωνιακή στήριξη. Ποιος θα την αναλάμβανε; Το TV Magic; Ολοι έτρεμαν ότι τα ΜΜΕ θα βάζανε στο κέντρο την ΕΠΟ και κανένας δεν περίμενε ότι ο ΠΑΟ θα στήριζε το ασκέρι του Κατάπτυστου. Η ΕΠΟ είχε προσφύγει στη FIFA και επί ημερών Φλωρίδη, αλλά γύρισε με την «ουρά στα σκέλια». Ποιος να τολμούσε τότε να ζητήσει τιμωρία των ελληνικών ομάδων γιατί η κυβέρνηση παρεμβαίνει στα εσωτερικά της Ομοσπονδίας, την ώρα που στην τηλεόραση το «Γουρούνι» φώναζε «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε κ.λπ.»; Οχι μόνο δεν τράβηξαν τότε το σκοινί, αλλά δέχτηκαν να φορέσουν από το κράτος και το μεγαλύτερο σομπέρο όλων των εποχών: η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού μονοπώλησε για καιρό κάθε έλεγχο, στέλνοντας την ΕΠΟ στη γωνία. Αν το περασμένο καλοκαίρι τέσσερα τηλεοπτικά κανάλια έπαιζαν ως είδηση ότι πέντε λαμόγια θα τα καταστρέψουν όλα για να σώσουν τις καρέκλες τους (που γράφει κι ο Πρετεντέρης), σήμερα το σκηνικό θα ήταν άλλο.

Ντρίμπλα

Σας το 'χω ξαναγράψει: τα λαμόγια στα δύσκολα δεν θέλει να τα χρεώνεται κανένας. Αντί ο Τζίγκερ να κάνει αυτό που όλοι περίμεναν, δηλαδή να απαιτήσει από τον στριμωγμένο Κόκκαλη να στείλει σπίτι τους πρώην υπαλλήλους του που παριστάνουν τους θεσμικούς για να γίνει -επιτέλους- μια αρχή, έφαγε την ντρίμπλα της χρονιάς: το «αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου» που θα δημιουργούσε νέα έσοδα! Δεν είναι τυχαίο ότι τότε σε κάποιες εφημερίδες, που με τον Κόκκαλη έχουν καλές σχέσεις, κυκλοφόρησε και το σενάριο περί συνεργασίας Κόκκαλη–Βαρδινογιάννη για δημιουργία εταιρείας που θα αναλάμβανε στον ΟΠΑΠ τον ρόλο της Intralot που έφευγε. Κάποιος το πήρε για αληθινή ιστορία.

Γερμανός

Να μη χαθούμε. Για να δείξουν στον Τζίγκερ πόσο ξαφνικά τον αγάπησαν, έβαλαν τον ΠΑΟ στη νομή της ΚΕΔ. Εφτιαξαν ένα ωραίο παραμύθι ότι ο κακός την προηγούμενη χρονιά ήταν ο Γερμανάκος (που είχε κάνει και αγωγή στο «Derby») και ότι ο καλός είναι ο Ψυχομάνης που θα γίνει αρχιδιαιτητής. Του είπαν ότι ο Κόκκαλης ήθελε στην ΚΕΔ τον Γερμανάκο, αλλά αυτοί τον αντικατέστησαν για να γίνει μια νέα αρχή. Πρόσθεσαν τη λεπτομέρεια ότι άλλα δύο μέλη της KEΔ έχουν από παλιά καλές σχέσεις με την οικογένεια (ο Γρούτσης και ο Βελλιώδης) και εγγυήθηκαν ότι πλέον όποιος διαιτητής τον αδικεί θα πηγαίνει σπίτι του. Ολα αυτά δεν τα είπε κανένας στον Τζίγκερ απευθείας -λειτούργησαν μια χαρά τα «περιφερειακά κανάλια»: στο Δ.Σ της ΕΠΟ υπάρχουν και ο Στράτος και ο Πιλάβιος. Ετσι, πέρασε το καλοκαίρι. Κι ενώ όλοι έμειναν στη θέση τους, στον ΠΑΟ πίστευαν ότι με τη Σουπερ Λίγκα ξεκινά μια νέα εποχή (!), ξεχνώντας ότι στην απλή καλοκαιρινή ερώτηση κάθε διαιτητή «ποιος κάνει κουμάντο;», η προφανής απάντηση είναι «αυτός που βλέπεις, δηλαδή αυτός που έκανε και πέρυσι και πρόπερσι».

«Κουκούτσι»

Κάποιος θα 'λεγε ότι μετά και τα φετινά κατάλαβαν ότι δεν χρειάζονται ούτε επιτροπές που θα φτιάξουν τη διαιτησία, ούτε αρχιδιαιτητές διορισμένοι από τη Σούπερ Λίγκα, ούτε Prozone και άλλα κουραφέξαλα κι ότι η απλή λύση είναι να πάνε φυλακή όσοι την παραγκοποίηση την έκαναν επάγγελμα: δεν παίρνω όρκο. Με κάνα «κουκούτσι» στην Ξάνθη σήμερα μπορεί να τα ξεχάσουν πάλι όλα….

Παυσίπονα

Γιατί ο Μουνιόθ παίζει συνέχεια με την ίδια ενδεκάδα; Γιατί ο σκοπός του Ισπανού όταν ήρθε ήταν να βάλει στην ομάδα μια τάξη και μια σειρά. Τον ίδιο σκοπό είχε κι ο Μπάκε, αλλά αυτός έφυγε νωρίς. Και οι δύο προπονητές βασίζονταν στους ίδιους παίκτες –απλώς οι παίκτες ήταν λίγο διαφορετικοί. Ο Μπάκε χρησιμοποιούσε πιο πολύ τον Αντονσον και δεν έβλεπε τον Λεοντίου. Ο Μουνιόθ, που γουστάρει περισσότερο τους μπαλαδόρους, έδωσε ευκαιρίες στον Νίνη αντί του Ρομέρο και μονιμοποίησε τον Τζιόλη και τον Λεοντίου. Λεπτομέρειες? η ουσία είναι ότι και οι δύο διέκριναν ότι ο ΠΑΟ για να μπορέσει να λειτουργήσει έχει κατ’ αρχάς ανάγκη από μια σταθερή ενδεκάδα.

Ενας προπονητής δεν κάνει απαραίτητα διαφορετική ανάλυση από έναν ποδοσφαιρόφιλο: η δουλειά του δεν είναι να στέκεται στο τι προϋπήρχε, αλλά να το διορθώνει. Τη διόρθωση δεν τη φέρνει τόσο η ανάλυση της προηγούμενης κατάστασης όσο η ικανότητα και η γνώση της δουλειάς: αυτός είναι ο λόγος που ενώ οι περισσότεροι Ελληνες προπονητές είναι καλοί στην ανάλυση, εντούτοις δυσκολεύονται στη διόρθωση. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο.

Στην περίπτωση του ΠΑΟ, η ανάλυση της προηγούμενης κατάστασης και από τον Μπάκε και από τον Μουνιόθ (αλλά και από όποιον λίγο από ποδόσφαιρο καταλαβαίνει) οδηγεί στο ίδιο συμπέρασμα: ο ΠΑΟ ερχόταν από δύο χρόνια δοκιμών και πειραμάτων, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα να μην έχει καμία απολύτως ομοιογένεια. Ο Μαλεζάνι άλλαξε σε αυτή την ομάδα τόσες φορές διατάξεις, ενδεκάδες και συστήματα, που μοιραία την οδήγησε σε μια σοβαρή κρίση ταυτότητας. Οταν μάλιστα στον ζαλισμένο από τις δοκιμές ΠΑΟ προστέθηκαν το καλοκαίρι και 4-5 παίκτες ενδεκάδας, χάθηκε ο μπούσουλας: αυτό είναι το δράμα του φετινού ΠΑΟ, δεν πρόλαβε να γίνει ομάδα ποτέ.

Αυτό το χάντικαπ το ξεπερνάς με δύο τρόπους. Ο δύσκολος είναι αυτός που διάλεξε ο Μουνιόθ, δηλαδή η επιμονή στη διδασκαλία. Ο Μουνιόθ ελπίζει ότι διά της επανάληψης η ομάδα θα βελτιωθεί και σε αυτό πόνταρε. Ο άλλος δρόμος είναι αυτός που προτιμάνε οι περισσότεροι παίκτες στην Ελλάδα, δηλαδή οι νίκες. Οι παίκτες πιστεύουν ότι οι νίκες είναι σαν τα παυσίπονα: τα καλύπτουν όλα. Ενας προπονητής που πιστεύει στο παιχνίδι είναι δύσκολο να συνεννοηθεί με παίκτες που θέλουν να παίζουν άσχημα, φτάνει να κερδίζουν. Για δράμα, το πράγμα μου φαίνεται απλό…