Τα κούφια λόγια της Μαριέττας (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

«Γίνεται καλή δουλειά στα σχολεία, όχι μόνο στην εκπαίδευση, αλλά και στον αθλητισμό», δήλωσε, ανερυθρίαστα, η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου, όταν υποδέχθηκε τους Ελληνες θριαμβευτές του Παγκοσμίου Σχολικού Πρωταθλήματος. Δεν ξέρει κανείς με τι να πρωτοκαγχάσει. Με την καλή δουλειά που υποτίθεται ότι γίνεται στην εκπαίδευση ή με την καλή δουλειά που υποτίθεται ότι γίνεται στον αθλητισμό;

Για το πρώτο σκέλος, υπάρχουν συνάδελφοι πιο ειδικοί από εμένα για να σχολιάσουν. Ωχ, ξέχασα, οι αναγνώστες των αθλητικών εφημερίδων αποφεύγουν τις πολιτικές. Τέλος πάντων, όλο και κάποιες κινητοποιήσεις θα έχει πάρει το μάτι σας τους τελευταίους μήνες. Ολο και κάποιες πάνδημες διαμαρτυρίες. Οπότε, ας τους προσπεράσουμε τους θριάμβους της κυβέρνησης (και όσων τη διαδέχθηκαν) στον χώρο της εκπαίδευσης. Ακόμα και όταν πάει να βάλει ένα σωστό τούβλο, όπως με το θέμα του βιβλίου της Στ' Δημοτικού, βρίσκει τρόπους να το προσγειώνει στο κλούβιο της το κεφάλι. Πάμε παρακάτω.

«Καλή δουλειά στον σχολικό αθλητισμό», εεε; Θα πρέπει να είναι η πιο κούφια κουβέντα που ακούστηκε τις τελευταίες δεκαετίες από πολιτικό πρόσωπο. Στην πραγματικότητα, τα σχολεία δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό ούτε για το θεαθήναι. Εγκαταστάσεις άξιες λόγου υπάρχουν σε ελάχιστα εκπαιδευτήρια (βασικά έργο ιδιωτών), την ώρα που τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα είναι της πλάκας και αποτελούν υπόθεση λίγων σχολείων, τα οποία καλλιεργούν τα σπορ για λόγους προβολής, oικονομικού οφέλους και συχνά ματαιοδοξίας.

Τυχαία νομίζετεότι μαζεύτηκαν στο 1ο Λύκειο του Βύρωνα τόσα στελέχη των μικρών Εθνικών ομάδων; Τυχαία συγκεντρώνονται σε μεγάλα σχολεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης εκκολαπτόμενα αστέρια πού ανήκουν σε συλλόγους της Α1 και της Α2; Οι μετεγγραφές πέφτουν σύννεφο, το ίδιο και οι διευκολύνσεις. Οι διακρίσεις φέρνουν διαφήμιση, όχι μόνο σε επίπεδο αθλητικών επιτυχιών, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τα ποσοστά εισαγωγής στα ΑΕΙ. Ας μην ξεχνάμε ότι οι πρωταθλητές εξασφάλισαν αυτόματα την εισαγωγή στην ανώτατη σχολή της αρεσκείας τους. Το σχολείο θέλει, οι μαθητές θέλουν, οι γονείς θέλουν, οπότε μπαίνει εύκολα το νερό στο αυλάκι.

Για τον αθλητισμό στο Πανεπιστήμιο, καλύτερα να μην ανοίξουμε συζήτηση. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι προσανατολισμένο στο ανελέητο κυνήγι των βαθμών, εξ ου και τα θλιβερά ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας στα Ελληνόπουλα. Χρόνος για σπορ και άλλες τέτοιου είδους πολυτέλειες δεν υπάρχει. Εάν ο μαθητής-αθλητής βρεθεί στην ιδανική συγκυρία για να χρησιμοποιήσει τις αθλητικές του ικανότητες ως όχημα κοινωνικής ανάδειξης, έχει καλώς. Εάν ποντάρει σε αυτές και τελικά το μετανιώσει, μένει με ένα τεράστιο τραύμα στην ψυχή του και ταυτόχρονα αγράμματος. Είστε έτοιμοι να το ρισκάρετε;

«Μην αμελήσετε τον αθλητισμό για χατίρι του Πανεπιστημίου», συμβούλεψε τους μαθητές-μπασκετμπολίστες από τον Βύρωνα ο Γιώργος Ορφανός. Σε ποιον πλανήτη ζουν οι άνθρωποι που μας κυβερνούν; Οσο φιλομαθή κι αν είναι τα συγκεκριμένα παιδιά, το πιο πιθανόν είναι να συμβεί το ακριβώς αντίθετο...