Κι αν ο Κόκκαλης σκέφτεται να πουλήσει; (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Διαβάζω κάθε μέρα, καιρό τώρα, στις εφημερίδες τρελά πράγματα για τον Ολυμπιακό. Οτι ο Λούβαρης αποφεύγει να δει τον μάνατζερ Χόπενγουρθ, μολονότι λίγο πριν από το Πάσχα είχαν συμφωνήσει να αποκτήσει ο Ολυμπιακός τον Ντούντου. Οτι έχει γίνει πρόταση στον Σαβιόλα, αλλά υπάρχουν άλλες δώδεκα ομάδες που θέλουν τον Αργεντινό. Οτι παρακολουθούν τον Τόμασον, αλλά άρχισε να αρέσει κι ο Αλωνεύτης. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ξαφνικά ο Σωκράτης Κόκκαλης ανακοίνωνε ότι πουλούσε.

Tον τελευταίο καιρό στον Ολυμπιακό διακρίνω μια διαχειριστική λογική. Από τα Χριστούγεννα και μετά παρατηρώ μια εικόνα συντήρησης της κατάστασης. Τίποτα το καινούργιο -μόνο μια παράξενη στασιμότητα.

Λεμονής

Η επιλογή του Τάκη Λεμονή έγινε θεωρητικά για να μη χαθεί το πρωτάθλημα. Ο Λεμονής, μολονότι έκανε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να δώσει στην ομάδα κίνητρα σοβαρότητας, τελευταία μοιάζει να διαχειρίζεται τον Ολυμπιακό για να τον αλλάξει το καλοκαίρι. Μπορεί ο Ελληνας προπονητής να έχει πάρει εγγυήσεις ότι αυτό θα συμβεί -μπορεί όμως διοικητικά η επιλογή του Λεμονή να έγινε και γιατί ο Κόκκαλης χρειαζόταν έναν προπονητή που να μην τον σκοτίζει με απαιτήσεις έχοντας υπολογίσει ένα διάστημα περισυλλογής.

Κορεσμός

Για όποιον καταλαβαίνει, ο Ολυμπιακός κλείνει τη χρονιά παρουσιάζοντας σημάδια διοικητικού κορεσμού. Χρειάστηκαν τρεις μήνες για να αποφασισθεί η επέμβαση στο γόνατο του Κωνσταντίνου, ουδείς ασχολήθηκε σοβαρά με το ποια εθνική ομάδα θα επιλέξει ο Καστίγιο, τον χειμώνα δεν έγινε η παραμικρή μεταγραφή πλην του Τοροσίδη, για τον οποίο επέμενε κυρίως ο Πανόπουλος. Τα σχέδια περί τεχνικού διευθυντή μπήκαν στο συρτάρι, στον Ιλια Ιβιτς όταν έμεινε ελεύθερος από την ΑΕΚ δεν έγινε ούτε ένα τηλεφώνημα, μολονότι αυτοί που γνωρίζουν ορκίζονταν ότι ο πρόεδρος εκτιμά το έργο του. Ο μεταγραφικός προγραμματισμός, που θα άρχιζε νωρίς γιατί ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει -κατά δήλωση του προπονητή του- έξυπνες μεταγραφές, περιορίζεται στη διαρροή ονομάτων έπειτα από κάποιο στραβό αποτέλεσμα. Ακόμα και η ανανέωση των συμβολαίων του Ριβάλντο, του Νικοπολίδη και του «Τζόλε» μοιάζει να καθυστερεί, μολονότι έχει ανακοινωθεί καιρό τώρα. Ο πρόεδρος έχει κρυώσει μετά τις μέτριες εμφανίσεις στο πρωτάθλημα; Δεν το ξέρω. Αυτό που βλέπω είναι ότι ο Κόκκαλης έχει μπλέξει με έναν καινούργιο αντίπαλο: τις απαιτήσεις του κόσμου.

Εξέλιξη

Το πρωτάθλημα, ειδικά έτσι όπως κατακτήθηκε, δεν συγκινεί κανέναν. Οι οργανωμένοι νιώθουν ακάλυπτοι από τη διοίκηση μετά τις πρόσφατες περιπέτειες και οι μη οργανωμένοι δείχνουν σε κάθε ευκαιρία ότι δεν είναι ευχαριστημένοι από την εξέλιξη των πραγμάτων. Στις εφημερίδες γράφεται ότι για την απόκτηση του Ντούντου και του Λοβ χρειάζονται 20 εκατομμύρια ευρώ και ο κόσμος απαντάει «ποιοι είναι αυτοί;». Ο Κόκκαλης εξέθρεψε τη μεγαλομανία του κοινού -καλλιέργησε την εντύπωση ότι στον Ολυμπιακό ταιριάζουν μόνο οι Ριβάλντο: τώρα εισπράττει πίεση. Το καλοκαίρι έχει δύο δρόμους μπροστά του: ο ένας είναι να ξοδέψει πολλά και ο άλλος να κάνει δυο, τρεις προσθήκες στην ομάδα ελπίζοντας ότι οι γερόλυκοι θα του δώσουν και του χρόνου το πρωτάθλημα. Ο Κόκκαλης έχει τη συνήθεια να τα μετράει όλα ακόμα με «δισεκατομμύρια δραχμές» -τις αναφορές σε ευρώ τις αποφεύγει, προτιμάει τα δολάρια. Δεν ξέρω πόσα δισεκατομμύρια πρέπει να ξοδέψει για να εξασφαλίσει ηρεμία στην επόμενη σεζόν. Αυτό που βλέπω είναι ότι αν δεν το κάνει και ψάξει πάλι λύσεις που να θυμίζουν τις περσινές μεταγραφές, η μουρμούρα του χρόνου στο Καραϊσκάκη θα είναι τεράστια. Φέτος δεν υπάρχει και ο «κακός» Σόλιντ.

Εσοδα

Το πιο σημαντικό στην ιστορία είναι ότι το αφεντικό ξέρει και ποια είναι τα έσοδα του Ολυμπιακού και πόσα χρήματα απαιτούνται για να γίνει το κοινό πάλι ευτυχισμένο. Ο Κόκκαλης γνωρίζει ότι για μια καινούργια ελκυστική ομάδα χρειάζεται να ξοδέψει δύο φορές περισσότερα από όσα έδωσε το καλοκαίρι του 2000, που πήρε τον Ζάχοβιτς και τον Ζιοβάνι. Με τους πιο γενναιόδωρους υπολογισμούς ο Ολυμπιακός χρειάζεται δύο αμυντικούς, έναν παίκτη επιπέδου στον άξονα, δύο πλάγιους χαφ κι ένα σέντερ φορ καλύτερο του Μπόρχα (αυτό είναι εύκολο) και ισάξιο τουλάχιστον του Κωνσταντίνου (αυτό είναι δύσκολο). Για να πάρεις έναν καλό παίκτη σήμερα, χρειάζεσαι τουλάχιστον 5 εκατομμύρια ευρώ. Μπορείς να βρεις και ελεύθερους 30άρηδες των 500 χιλιάδων, αλλά τότε στο Καραϊσκάκη θα βρέχει αποδοκιμασίες από τα φιλικά. Για να μπορείς να φτιάξεις μια καλή ομάδα απαιτούνται γύρω στα 20 με 25 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές και συμβόλαια. Και ο Κόκκαλης ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στην Ελλάδα ότι αυτά τα χρήματα δεν γυρίζουν πίσω.

<Ερώτηση

Ας σταθούμε στα δεδομένα. Ο Κόκκαλης σύντομα πανηγυρίζει το δέκατο πρωτάθλημά του. Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει γήπεδο και προπονητικό κέντρο και τα έσοδά του έχουν χτυπήσει ταβάνι. Ο πρόεδρος ελέγχει το σκηνικό και ο ανταγωνισμός δεν τον φοβίζει. Από την άλλη, δεν αντέχει και την γκρίνια: στο τελευταίο Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας δυσφόρησε γιατί χρεώνουν στον Ολυμπιακό τους αρχιδιαιτητές! Διάθεση αλλαγής στρατηγικής και άλλου τύπου οργάνωσης ώστε η ομάδα να επιχειρήσει την υπέρβαση στην Ευρώπη δεν φαίνεται να υπάρχει, τα δε παιδιά έχουν άλλα ενδιαφέροντα. Αν ήμουν Κόκκαλης, θα ξόδευα τον χρόνο μου για να μετρήσω αν αξίζει να επενδύσω ή αν έφτασε η στιγμή να πουλήσω μεθοδεύοντας την επόμενη μέρα. Αν κάποιος το δει στενά επιχειρηματικά, δύσκολα θα βρεθεί καταλληλότερη στιγμή για το δεύτερο.

Κύκλος

Με την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος μοιάζει να ολοκληρώνεται ένας κύκλος. Αν ο Κόκκαλης έφευγε τώρα, για τον κόσμο του Ολυμπιακού θα ήταν ο μεγαλύτερος ηγέτης της ιστορίας. Αν μείνει, ρισκάρει. Τι όρεξη έχει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού να επενδύσει; Είναι διατεθειμένος να «κάψει» πάλι χρήματα σε ένα πρωτάθλημα που έτσι όπως γίνεται δεν θα τα φέρει πίσω; Αυτές είναι οι απορίες μου κι όχι τι γίνεται με τον Ντούντου και τον Σαβιόλα….

Αστεράκια

Οι ημιτελικοί του Κυπέλλου Ελλάδος κρίθηκαν από δύο υπέροχους «ημιτελείς» παίκτες, τον Αλέξανδρο Τζιόλη και τον Στάθη Αλωνεύτη. Συγχωρήστε μου το άκομψο «ημιτελείς», αλλά δυσκολεύομαι να βρω έναν άλλον όρο για να τους χαρακτηρίσω.
Δεν αναφέρομαι με αυτό στο παιχνίδι τους, αλλά στο επίπεδό τους: για μένα ο Τζιόλης και ο Αλωνεύτης έχουν προδιαγραφές για να ανέβουν επίπεδο και να γίνουν πραγματικά σπουδαίοι, αλλά για την ώρα έχουν λίγο κολλήσει στον δρόμο. Τον Τζιόλη τον παρακολουθώ από τον καιρό που έτρεχε για τον Πίνο και τον Παρόντι κι έβγαλε τον Πανιώνιο στην Ευρώπη. Στα 18 του είχε προσωπικότητα και «βαρύτητα παιχνιδιού» που έχουν λίγοι. Ηταν εκεί που έπρεπε, κινούνταν πολύ χωρίς την μπάλα, μασκάρευε με το μυαλωμένο παιχνίδι του το ότι είναι λίγο αργός. Οταν πήγε στον Παναθηναϊκό, ήλπιζα ότι αν έβρισκε έναν προπονητή που να του μάθει κάποια πολύ βασικά ή ένα συμπαίκτη με την τακτική σοφία του Πάουλο Σόουζα θα γίνει γρήγορα βασικός στην Εθνική Ελλάδος. Δεν συνέβη ούτε το ένα ούτε το άλλο: ο Μαλεζάνι έχασε χρόνο προσπαθώντας να αξιοποιήσει τον Κονσεϊσάο και τον Μπίσκαν και ο Μουνιόθ χρειάστηκε τον Τζιόλη για να μπει λίγη τάξη στη μεσαία γραμμή -όταν χρειάζεσαι κάποιον είναι δύσκολο να τον κατηχήσεις. Ο Τζιόλης δύο χρόνια τώρα προοδεύει μόνος του -είναι λογικό η πρόοδός του να είναι λίγο αργή, αλλά είναι και θέμα χρόνου να ασχοληθεί σοβαρά μαζί του κάποιος προπονητής και να τον μάθει να πετάει.

Ο Αλωνεύτης σε αυτό είναι τυχερός, γιατί βρήκε τον Δώνη. Ο Δώνης δύο χρόνια τώρα του έμαθε όσα δεν του είχαν μάθει οι προηγούμενοι προπονητές του: όμως ο Στάθης έχει ακόμα να μάθει πολλά. Αν φύγει από τη Λάρισα, όποιος τον αποκτήσει θα πρέπει να συνεχίσει τα φροντιστήρια. Να τον «μαστιγώνει» για να είναι ομαδικός, να του εξηγεί ότι η μπάλα τρέχει πιο γρήγορα ακόμα κι από αυτόν, να του φωνάζει ότι πρέπει και να πρεσάρει ή να αμύνεται. Δεν ξέρω αν μετά τη Λάρισα θα έχει την τύχη να βρει έναν προπονητή που θα εξακολουθήσει να ασχολείται μαζί του, γιατί ο Αλωνεύτης σε ξεγελάει εύκολα: είναι τόσο καλός, που νομίζεις ότι είναι έτοιμος.

Κάτι μου λέει ότι και για τον Τζιόλη και για τον Αλωνεύτη ο τελικός θα είναι σημαντικός: είναι η στιγμή που το άστρο τους θ' αρχίσει να λάμπει…