Αλήθειες μισές ή... τριπλές; (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Συχνά μιλάμε για «μισές αλήθειες». Μακάρι τα πράγματα να ήσαν πάντα τόσο απλά: Θα αναζητούσαμε το -τεχνηέντως ή μη- κρυμμένο μισό και θα ξεμπερδεύαμε. Ελα όμως που συνήθως η αλήθεια διασπάται σε περισσότερα (των δύο) τμήματα...
Παράδειγμα: η συνεχιζόμενη συζήτηση, με αφορμή τα «κάλλη» τής περασμένης Κυριακής σε Αγρίνιο, Καλαμάτα και Αλκαζάρ. Εν προκειμένω η αλήθεια επιμερίζεται σε κάμποσα μέρη. Για την οικονομία του χώρου περιοριζόμαστε στα τρία.

Μέρος πρώτο: πολλοί επισήμαναν ότι τα συγκεκριμένα συμβάντα γελοιοποίησαν την ιδέα, σύμφωνα με την οποία τα μέτρα για τους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών θα μετέτρεπαν τις κερκίδες σε προθάλαμο μιας επίγειας Εδέμ. Σωστή η επισήμανση. Αλλά και ημιτελής. Ως συνήθως, το ημιτελές προσκαλεί κάποιο «ναι μεν, αλλά».
Το «αλλά» ήταν η εξής προτροπή: μην τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι. Δεν είναι το ίδιο οι σφαλιάρες ή τα ιπτάμενα πλαστικά μπουκάλια με τα μαχαιρώματα και τα ραντεβού θανάτου. Σωστό; Βεβαίως. Ημιτελές; Αφόρητα...

Διότι ασφαλώς και χωρίζει ολόκληρη άβυσσος τις καρπαζιές ή τις βρισιές από τις αιματηρές μάχες στρατών, αλλά πότε ακριβώς κάναμε αυτή τη... θαυμαστή ανακάλυψη; Πότε ακριβώς αντιληφθήκαμε ότι οι εκφάνσεις του χουλιγκανισμού -με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου- υπόκεινται σε μία κλίμακα διαβάθμισης, της οποίας το ναδίρ απέχει από το ζενίθ όσο κι ένα νεαρό αλάνι από τον Αλ Καπόνε;

Ορισμένοι το ανακάλυψαν μόλις τώρα, που ξεμείναμε από... οργανωμένους βαρβάρους ή «βαρβάρους» -αμφότεροι είναι υπαρκτοί. Μέχρι τώρα, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, ακούγαμε στα πέριξ άγριους, χαιρέκακους πανηγυρισμούς επειδή νέα παιδιά φυλακίζονταν για «βλασφημία» (!) ή για ρίψη ενός πλαστικού μπουκαλιού. Τότε, όλα -πρόσωπα και πεπραγμένα- εξισώνονταν: ακόμα και ο αθυρόστομος με τον αποκτηνωμένο μαχαιροβγάλτη. Τώρα όμως που τα μπουκαλάκια εκτοξεύονται από την «καθωσπρέπει» κερκίδα του Αλκαζάρ, κάποιοι αποφασίζουν να παραδεχτούν, δειλά, δειλά, το αυτονόητο. Πάλι καλά, αρκεί να σκεφθούν κάτι ακόμα: πριν αποφασίσουμε να γεμίσουμε τα ανώτατα σχολεία εγκληματικότητας, τις ελληνικές φυλακές, με παιδιά που αντάλλαξαν δύο σφαλιάρες ή έβρισαν (!) τα ΜΑΤ, καλό είναι να σκεφτούμε ότι τούτη η παράκρουση «υπόσχεται» να στείλει νέο, υποψήφιο για στρατολόγηση δυναμικό, στις συμμορίες των δρόμων. Εάν αντιμετωπίζεις τον απλό «τσαμπουκαλή» παραβάτη σαν εγκληματία, πιθανότατα θα τον ωθήσεις να κάνει τα πάντα για να σε δικαιώσει. Απλά πράγματα. Ο «τυφλός» παραδειγματισμός δεν νικά την «τυφλή» βία. Αντιθέτως, την αναπαράγει.
ΥΓ.: Αύριο: Από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση Παπανούτσου στη σύγχρονη του Πανούτσου...