Με το φτωχό μου το μυαλό(SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

O Ιαν Φλέμινγκ στον «Χρυσοδάκτυλο» είχε περιγράψει το άγχος του επαγγελματία γκόλφερ τη στιγμή που κάνει το τελευταίο put από το οποίο εξαρτάται το ματς, σαν να γίνεται με τον κρύο άνεμο της φτώχειας να του χαϊδεύει την πλάτη. Φυσικά, στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν, τα οικονομικά των γκόλφερ έχουν βελτιωθεί, αλλά, εάν διαβάσετε κάποιο βιβλίο που περιγράφει τον τελευταίο αγώνα εκείνων των γκόλφερ που προσπαθούν να πάρουν την κάρτα του PGA για τα ματς της επόμενης σεζόν, μπορείτε να αντιληφθείτε την πίεση. Η πίεση είναι το παν. Σκεφτείτε το εξής. Εχετε να μεταφέρετε ένα γεμάτο φλιτζάνι με καφέ. Εάν κανένας δεν σας παρακολουθεί, είναι πιθανόν να το πάτε στον προορισμό του χωρίς να χύσετε σταγόνα. Εάν σας παρακολουθούν, είναι απίθανο. Εάν σας παρακολουθούν και σας έχουν πει ότι από αυτό εξαρτάται η ζωή σας, είναι αδύνατον. Φυσικά, παίζει μεγάλο ρόλο το επάγγελμά σας. Ενα γκαρσόνι που έχει συνηθίσει να μεταφέρει το φλιτζάνι ανάμεσα σε κόσμο έχει μεγαλύτερες πιθανότητες από έναν πελάτη. Αλλά και αυτός, εάν πρέπει να το σερβίρει στον Μπους, θα έχει τρακ.

Ολα τα ανωτέρω σχετικά με το γκολ του Μέσι. Εάν μιλάμε για δεξιοτεχνία, το γκολ είναι ανώτερο από του Μαραντόνα. Εάν αναφερόμαστε σε βαθμό δυσκολίας, δεν μπορούν να συγκριθούν. Οπως και δεν μπορεί να συγκριθεί το να είσαι ποδοσφαιριστής με το να είσαι επαγγελματίας πυγμάχος. Εάν μπορείτε να φανταστείτε την πίεση που ασκείται σε έναν άνθρωπο που πρέπει να ανέβει σε μία υπερυψωμένη πλατφόρμα για να πλακωθεί στο ξύλο με έναν πιθανότατα άγνωστό του άνθρωπο, γνωρίζοντας ότι σε λίγα λεπτά πιθανόν να είναι φυτό ή νεκρός, έχετε μια ιδέα του τι σημαίνει επαγγελματική πυγμαχία. Ακόμα περισσότερο, όχι στον αποστειρωμένο χώρο ενός ξενοδοχείου του Λας Βέγκας, αλλά κάτω από ένα καυτό από τον ήλιο υπόστεγο, δύο ώρες μετά τη δύση του ηλίου, κάπου κοντά στο κέντρο της Μπανγκόκ.

Καλεσμένος από την κυβέρνηση της Ταϊλάνδης για να δούμε από πρώτο χέρι την ατμόσφαιρα μετά τη στρατιωτική παρέμβαση του περασμένου Σεπτεμβρίου, το μόνο πράγμα που είχα ζητήσει ήταν να παρακολουθήσω έναν αγώνα γνήσιας ταϊλανδέζικης πυγμαχίας. Η χάρη μού είχε γίνει και στις 9 το βράδυ βρισκόμουν στην πρώτη σειρά του σταδίου του Lupinee για να παρακολουθήσω επτά αγώνες πυγμαχίας. Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ο τρόπος με τον οποίο εμφανίζονταν οι πυγμάχοι.

Μου θύμισε τον τρόπο που οι αρχαίοι συνήθιζαν να θυσιάζουν τους ταύρους. Στολισμένους με στεφάνια λουλουδιών. Οι πυγμάχοι εμφανίζονταν στις γωνίες τους με περασμένο στον λαιμό ένα στεφάνι από λευκά λουλούδια. Οπως εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που ζεσταίνονταν. Εκαναν stretching επάνω στο ρινγκ, αλλά με συγκεκριμένη σειρά ασκήσεων, με εμφανείς θρησκευτικές προεκτάσεις, τελειώνοντας με μια επίσκεψη σε κάθε γωνία του ρινγκ, που ολοκληρωνόταν με υπόκλιση και μουρμουρητό προσευχής. Σ' αυτό το σημείο όμως τελείωναν τα τελετουργικά. Με τις κλοτσιές, γονατιές και αγκωνιές να επιτρέπονται, η ταϊλανδική πυγμαχία είναι πολύ σκληρότερη από τη δυτικοευρωπαϊκή των κανόνων του Κουίνσμπερι. Αντίθετα με τη συμβατική πυγμαχία, που ο πυγμάχος είναι σχετικά ασφαλής όταν κολλάει επάνω στον αντίπαλο, στο Μουάι Τάι κολλημένος στον αντίπαλο είσαι υποψήφιος για να δεχτείς γονατιές στα πλευρά και αγκωνιές στο πρόσωπο. Επίσης, ενώ στη συμβατική πυγμαχία ο πυγμάχος έχει να προφυλάσσει το σώμα πάνω από τη ζώνη και το πρόσωπο, στην ταϊλανδική πρέπει να προσέχει τις γάμπες, στις οποίες οι κλοτσιές πέφτουν βροχή.

Ακόμα μεγαλύτερη διαφορά υπήρχε στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη γωνία των πυγμάχων. Αντίθετα με τη Δύση, όπου ο προπονητής είναι ο μόνος που φωνάζει δίνοντας οδηγίες στον πυγμάχο, στις γωνίες του σταδίου του Lupinee επικρατούσε χάος. Στον πυγμάχο έδινε οδηγίες, όχι μόνο ο προπονητής του, αλλά και ο βοηθός του και μέχρι και δέκα φίλοι του που βρίσκονταν ή εμφανίζονταν στη γωνία.

Καθισμένος στην πρώτη σειρά, με την τρίτη μπίρα Singha να τελειώνει, την προσοχή μου τράβηξαν οι θεατές που κάθονταν πίσω μου. Συγκεκριμένα, ένας θεατής. Με γύρω στους τρεις χιλιάδες μικρόσωμους Ταϊλανδούς θεατές να γεμίζουν το γήπεδο, στις περίπου 15 κερκίδες του την προσοχή τραβούσε ένας θεατής στη μέση του γηπέδου. Εμφανώς μισός Ταϊλανδός, μισός Ευρωπαίος, ο τύπος παρακολουθούσε όλα τα ματς όρθιος, αλλά σκυμμένος στο κάγκελο που χώριζε τα ακριβά από τα φτηνά εισιτήρια. Από εμφάνιση ήταν σωσίας του Μπαντ Σπένσερ. Γύρω στο 1,85, στα 120 κιλά με πυκνό ανοιχτόχρωμο μούσι. Επειτα από κάθε ματς ο τύπος έβαζε το χέρι στην κωλότσεπη και έβγαζε ένα ρολό από χαρτονομίσματα, από τα οποία είτε ξεφύλλιζε μερικά και τα έδινε σε θεατές που τον πλησίαζαν είτε έπαιρνε από αυτούς και τα τύλιγε στο ρολό. Ηταν φανερό ότι ο τύπος ήταν ο αρχιμπούκης του σταδίου.

Οχι ότι όσοι δεν έπαιζαν μαζί τους ήταν εναντίον του τζόγου. Στο στάδιο Lupinee ο τζόγος ήταν πιο ζωντανός από το Caesars Palace του Las Vegas και ο τρόπος που το στοίχημα παιζόταν ήταν σχεδόν τελετουργικός. Οποιος ενδιαφερόταν να παίξει τέντωνε το χέρι με την παλάμη προς το έδαφος και την κουνούσε σαν να πετάει.

Αν κάποιος ήθελε να ανταποκριθεί, με λυγισμένο τον αγκώνα έστρεφε την παλάμη στον ουρανό και την περιέστρεφε με την ίδια κίνηση που κάνουμε όταν θέλουμε να ρωτήσουμε κάποιον τι θέλει. Ο πρώτος σήκωνε το δεξί χέρι δείχνοντας ένα ή δύο δάχτυλα, που σήμαινε τον πρώτο ή τον δεύτερο πυγμάχο και με το αριστερό το ποσόν των χρημάτων και τα odds. Ο δεύτερος και πάλι με κίνηση έδειχνε ότι δεχόταν το στοίχημα, το απέρριπτε ή το απέρριπτε με χαμόγελο, σαν να του έλεγε: «Για τόσο μαλάκα με έχεις;». Τώρα να προειδοποιήσω ότι αυτό κατάλαβα από τις κινήσεις. Οχι όμως τόσο ώστε να είμαι βέβαιος. Παρά το ότι με έτρωγε ο ποπός μου να τζογάρω κάπου, συγκρατήθηκα από τον φόβο ότι άλλα θα έδειχνα και άλλα θα ήθελα να παίξω. Πριν λοιπόν τζογάρω ότι η σερβιτόρα της μπίρας θα κερδίσει το τουρνουά, παρήγγειλα μία ακόμα και ησύχασα.