Κόκκινο Πάσχα, πράσινη Ανάσταση (SportDay / Στέφανος Χάρης)

Όλοι γκρινιάζουν και κάνουν μούτρα, φίλε αναγνώστη. Στον Παναθηναϊκό μουρμουράνε επειδή η ομάδα δεν σταυρώνει νίκη στο πρωτάθλημα. Τους φταίνε ο Μουνιόθ, οι παίκτες, το αφιλόξενο και αχανές ΟΑΚΑ, ο μεγαλομέτοχος Τζίγκερ, ο Μήτσου, ο Σαλπιγγίδης, ο Μάντζιος και σίγουρα ο Βύντρα.

Στην ΑΕΚ γκρινιάζουν επειδή αν δεν το κάνουν θα σκάσουν. Στον ΠΑΟΚ τα ίδια. Γκρινιάζουν διότι η ομάδα χάνει την έξοδο στην Ευρώπη ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να το κάνει χαλώντας το φαξ στα γραφεία του συλλόγου και όχι αφήνοντας τους παίκτες να ξεφτιλίζονται στους αγωνιστικούς χώρους. Στον Ηρακλή πάλι γιατί βλέπουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Στο Αιγάλεω έχουμε άλλα. Γκρινιάζουν διότι η ομάδα υποβιβάζεται. Τόσα ξέρουν, τόσα λένε!

Οι αχάριστοι δεν είναι σε θέση να καταλάβουν ότι αυτός ήταν ο στόχος της διοίκησης. Αν ήταν άλλος, θα άφηνε την ομάδα από την έναρξη του δεύτερου γύρου να αγωνίζεται χωρίς προπονητή; Από τις λίγες λοιπόν διοικήσεις που πέτυχε τους στόχους της αυτή του Αιγάλεω και οι ανόητοι παραπονιούνται.

Στον Ολυμπιακό πάλι γκρινιάζουν επειδή η ομάδα κατέκτησε μεν το πρωτάθλημα αλλά δεν βλέπουν μπάλα. Λες και τα προηγούμενα χρόνια έβλεπαν… Τελικά, μου φαίνεται ότι με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι. Εδώ οι ομάδες κάνουν τόσες θυσίες, μέχρι και τους οργανωμένους απομόνωσαν για μία εβδομάδα, αυτή του Πάσχα, αλλά και προσπάθειες καταβάλλουν ώστε να έρθει ο κόσμος στα γήπεδα, να απολαύσει θέαμα, και όλοι αυτοί οι αχάριστοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να συμπεριφέρονται σαν μικρά κακομαθημένα παιδιά.

Επειδή λοιπόν θεωρώ τη συντριπτική πλειονότητα των οπαδών αγνώμονες, γι’ αυτό πίστεψα, φίλε αναγνώστη, ότι το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Η Πράσινη», με τίτλο «Ασεβείς και Λίγοι», αναφέρεται σε αυτούς!

Αλλά τελικά ο Θόδωρος ο οδηγός μου, παναθηναϊκών φρονημάτων, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, μου εξήγησε ότι το πρωτοσέλιδο αναφερόταν στους παίκτες της ομάδας. Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Αλλά δεν είναι το μόνο που με εκπλήσσει στη συγκεκριμένη εφημερίδα. Με εκπλήσσει π.χ. το γεγονός ότι εκδίδει την εφημερίδα ο Παύλος Γιαννακόπουλος και βάζει άλλους να κάνουν το ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού στο μπάσκετ. Μιλάμε, στην κυριολεξία, για πεταμένα λεφτά.

Όπως ακόμα προσπαθώ να ερμηνεύσω τον τίτλο οργής που φιγουράριζε χθες επίσης στην πρώτη σελίδα: «Όλοι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία του ΜΕΓΑΛΟΥ Παναθηναϊκού. Ανέστησε και τον Αρη, που ήταν για 5 γκολ».

Με λίγη καλή προσπάθεια καταλαβαίνω ποιοι είναι ΟΛΟΙ οι υπόλογοι, αφού τη διοίκηση της ΠΑΕ ΠΑΟ δεν την έχει ο Παύλος ο θεός! Αλλά αυτό με την ανάσταση του Αρη αδυνατώ να το αντιληφθώ. Η ομάδα της Θεσσαλονίκης στις τρεις τελευταίες αγωνιστικές είχε να επιδείξει δύο νίκες, με Ηρακλή και Εργοτέλη, και μία ισοπαλία στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό, ενώ ο Παναθηναϊκός δύο ήττες με Εργοτέλη και Ατρόμητο και μία ισοπαλία στην Καλαμαριά.

Συνεπώς, αν κατόρθωναν ύστερα από 4 αγωνιστικές να σταυρώσουν νίκη οι «πράσινοι», τότε λογικά ο Αρης θα ήταν αυτός που θα ανέσταινε τον Παναθηναϊκό και όχι το αντίθετο. Συμπερασματικά, σύμφωνα πάντα με τα τελευταία αποτελέσματα, η ήττα του ΠΑΟ κρίνεται απολύτως φυσιολογική. Ποιος ο λόγος λοιπόν για γκρίνιες; Μήπως έχουν όλοι τους τρελαθεί;

Δεν ξέρω για όλους, φίλε αναγνώστη, αλλά ο Μουνιόθ κάτι μου λέει ότι είναι κοντά στο να λασκάρει και μάλιστα τελειωτικά. Γι’ αυτό κι εγώ τον φαντάστηκα όπως τον βλέπεις στο σκίτσο στο κέντρο της σελίδας. Ενας Μουνιόθ με ζουρλομανδύα να ψάχνει να βρει τρόπο να ξεφύγει από την Ελλάδα, πριν προλάβουν και του ανανεώσουν το συμβόλαιο.

Αντίθετα λοιπόν με τους Παναθηναϊκούς, κατανοώ απολύτως την γκρίνια των Ολυμπιακών και πιο συγκεκριμένα του γενικού αρχηγού του ποδοσφαιρικού τμήματος, Σάββα Θεοδωρίδη, ο οποίος παραπονιέται που όλοι γκρινιάζουν.

Οι δηλώσεις του είναι ενδεικτικές της αγανάκτησης που δικαιολογημένα τον διακατέχει:

«Φτάνει αυτή η ιστορία, δεν μπορούν οι οπαδοί να επιβάλλουν τη γνώμη τους. Τα λέω τώρα για να προλάβω κάποια γεγονότα. Οι παίκτες δεν είναι ρομπότ. Οι οπαδοί πρέπει να βλέπουν τα ματς σαν γιορτή. Να έρχονται εδώ και να φωνάζουν μόνο για την ομάδα, διότι έτσι θα παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο. Να είναι όλοι ενωμένοι για το καλό του Ολυμπιακού. Σκέφτηκε κανείς τρεις μήνες που γράφονται όλα αυτά τα ονόματα πόσο επηρεάζονται οι παίκτες και ο κόσμος; Φανταστείτε τι άγχος έχουν οι παίκτες κι όταν διαβάζουν γι' αυτούς κάποια πράγματα ή για τους μεταγραφικούς στόχους. Αυτό ήταν το χειρότερο κακό φέτος…».

Το όνομα Σάββας Θεοδωρίδης συντάσσεται πάντα με τη λέξη δίκαιο, για όσους γνωρίζουν τους στοιχειώδεις γραμματικούς κανόνες. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οταν ο Σάββας λέει ότι οι οπαδοί δεν μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους, αναφέρεται προφανώς στις περιπτώσεις του Κυργιάκου και του Μπασινά, τότε που σε μια επίδειξη δύναμης η διοίκηση επέβαλε τις θέσεις της και τους έφερε στον Ολυμπιακό.

Κάτι ανάλογο έγινε και στην περίπτωση Ζιοβάνι. Τότε που ο πρόεδρος Κόκκαλης χτύπησε το χέρι στο τραπέζι ζητώντας από τον Βραζιλιάνο να μείνει ακόμα ένα χρόνο στην ομάδα, παρ' όλο που οι κακομαθημένοι οπαδοί ζητούσαν να μη συνεχίσει στο λιμάνι!

Απορώ λοιπόν γιατί συνεχίζουν να απαιτούν, αφού βλέπουν ότι δεν γίνεται ποτέ το δικό τους. Μάλλον από πείσμα. Όμως και για τις υποτιθέμενες μεταγραφές έχει απόλυτο δίκιο ο Σάββας. Όλοι αυτοί οι Βραζιλιάνοι, και όχι μόνο, που παρέλασαν τον τελευταίο καιρό από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων δεν ήταν μεταγραφικοί στόχοι της ομάδας, ούτε διέρρευσαν από τη διοίκηση τα ονόματά τους.

Φίλοι των δημοσιογράφων ήταν οι περισσότεροι, που αδυνατούν να βρουν δουλειά σε έντυπα και οι αλήτες ρουφιάνοι προσπαθούν να τους στριμώξουν στην ΠΑΕ Ολυμπιακός. Παλιά κόλπα, που ο Σάββας δεν τα τρώει...