Δεν αντέχει η ελληνική επαρχία (SportDay / Γιώργος Μαζιάς)

Χωράει μια επαρχιακή πόλη δύο ομάδες στην ίδια κατηγορία; Το ερώτημα έχει τεθεί εδώ και χρόνια. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ και όλα σχεδόν τα ομαδικά αθλήματα έχουν βιώσει μια τέτοια συνύπαρξη. Καλώς ή κακώς, η απάντηση είναι αρνητική. Το παράδειγμα της Λάρισας, η οποία φέτος κράτησε Ολύμπια και ΑΕΛ στην Α1, ίσως αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Η Πάτρα δεν τα κατάφερε. Τη γλίτωσε άνετα η Ολυμπιάδα, έπεσε ο ιστορικός Απόλλων.

Μπορεί να επιστρέψει του χρόνου; Ναι. Το έχει ξανακάνει, αλλά το θέμα είναι να μη γίνεται διαρκώς «ασανσέρ» στις κατηγορίες. Ο Βόλος στο ποδόσφαιρο θα έχει τρεις ομάδες στη Γ' Εθνική (αν η Νίκη δεν αποφύγει το μοιραίο). Καλό είναι να υπάρχουν πολλοί επαρχιακοί σύλλογοι στην ελίτ. Βοηθάει στην αποκέντρωση, τη διάλυση του υδροκεφαλισμού της Αθήνας, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και κυρίως στη διάδοση του φίλαθλου πνεύματος έξω από τη νοσηρή και άρρωστη πρωτεύουσα.

Ο κόσμος διψάει για υγεία στον αθλητισμό. Στην επαρχία πάνε για να δουν αθλητικό θέαμα και όχι για να πλακώσουν τον διπλανό του ή για να γκρινιάζουν διαρκώς για κάθε απόφαση του διαιτητή, ένα λάθος σουτ ή για τον κακό πρόεδρο που δεν κάνει μεταγραφές. Ετσι πρέπει να είναι. Δυστυχώς όμως είναι τέτοια η οικονομία και η φύση των πραγμάτων, που μια πόλη δεν αντέχει πάνω από μια ομάδα. Χωρίζεται στα δύο το ενδιαφέρον, τα χρήματα, η προβολή και η αγάπη. Η Ελλάδα είναι μικρή πληθυσμιακά χώρα για να σηκώσει τέτοιο βάρος. Στην Ιταλία κάθε πόλη, κωμόπολη έχει μια καλή ομάδα σε ένα άθλημα. Στην Ισπανία, τη Γερμανία το ίδιο.

Δύο καλές σε μια πόλη δεν γίνεται. Μπορεί να σταθούν για μια χρονιά, αλλά όχι για πολύ. Καλό είναι για τον πρόεδρο, τους φιλάθλους της όποιας ομάδας, τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται, αλλά στο φινάλε δεν ζουν όλοι καλά και ευτυχισμένοι.

Σίγουρα άπαντες θέλουν να βλέπουν την ομάδα τους ψηλά, να δικαιώνονται οι κόποι τους και να θεωρούν το δικό τους δημιούργημα ως το καλύτερο. Είναι νομοτέλεια, όμως, η πράξη να νικά τη θεωρία και τα συναισθήματα.
Η επαρχία πρέπει να έχει πρωτεύοντα ρόλο στα αθλητικά πράγματα μιας χώρας. Πρέπει να το κάνει με σωστή βάση και όχι εξυπηρετώντας το πάθος για εφήμερη δόξα και την αγάπη για την καρέκλα. Οταν κυριαρχούν αυτά, τότε το οικοδόμημα αργά ή γρήγορα καταρρέει και βυθίζεται στην ανυποληψία και τον μαρασμό...