FC: Όταν ο Γιουπ Χάινκες συνάντησε τον Φρανκ Σινάτρα

Για να το θέσουμε ευγενικά, ο Γιουπ Χάινκες δεν έχει τη φάτσα του γλυκού κι ευγενικού θείου, νονού ή παππού. Μπορεί με τα ανίψια του ή τα βαφτιστίρια του βέβαια να είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου και να ανέχεται τα πάντα επειδή τα αγαπάει, αλλά όταν τον βλέπεις δεν λες «να ένας γλυκύτατος άνθρωπος που κοντεύει τα 70». Για την ακρίβεια όταν τον βλέπεις, λες «να ένας πρώην εκπαιδευτής των ΛΟΚ» ή «να ένας Διοικητής της Στρατονομίας εν αποστρατεία» ή «να ο Αρχιδεσμοφύκαλας των φυλακών υψίστης ασφαλείας».

Μόνο που στη μπάλα και γενικά στη δουλειά που κάνει, δεν παίζει ρόλο ούτε το καλωσυνάτο παρουσιαστικό, ούτε η γνώμη που σχηματίζει για σένα ο κόσμος, διότι αν ήταν έτσι καριέρα σε πάγκο ελληνικής ομάδας λόγω φάτσας και χαμόγελου θα έπρεπε να είχε κάνει ο Βασίλειος Κωστέτσος και λόγω «καλού παιδιού» ο Γιάννης Πλούταρχος. Ο Γιουπ Χάινκες όλα αυτά τα χρόνια που δούλεψε, υπήρξε όλα αυτά που μαρτυρά το σκληρό του παρουσιαστικό: ένας άνθρωπος που λάτρεψε την πειθαρχία, που είχε ένα συγκεκριμένο πράγμα στο μυαλό του το οποίο ακολούθησε με συνέπεια και ευλάβεια, που δεν ανέχθηκε κανέναν υφιστάμενό του (βοηθό ή ποδοσφαιριστή) να τον αμφισβητεί, να του χαλάει τα αποδυτήρια ή ακόμα και να χαλάει την εικόνα του ποδοσφαιριστή όπως την είχε πλάσει στο μυαλό του με περίεργα κουρέματα, ανταύγειες και λοιπές στυλιστικές υπερβολές. Έτσι πορεύτηκε τόσα χρόνια σε Γερμανία και Ισπανία, έτσι και στη Μπάγερν όπου δούλεψε τα τελευταία χρόνια, με το αποτέλεσμα να είναι αυτό που έγραψε η ιστορία στον τελικό του Ουέμπλεϊ και πιθανότατα να σφραγιστεί και με το κύπελλο Γερμανίας, που θα σημαίνει ένα σπουδαίο τρεμπλ. Βλέπετε οι Βαυαροί πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν η Μπάγερν έχανε το Τσάμπιονς Λιγκ από τα καπρίτσια της μοίρας και το άστρο του Ντρογκμπά και στη Μπουντεσλίγκα έβλεπε την πλάτη της Ντόρτμουντ, δεν του έδωσαν τα παπούτσια στο χέρι.

Αυτόν τον άνθρωπο με το σκληρό παρουσιαστικό, τον Λυκειάρχη με τη βέργα στο χέρι, δεν μπορείς να μην τον συμπαθείς λιγάκι τον τελευταίο καιρό. Όχι μόνο γι’ αυτά που πέτυχε, αλλά κυρίως για τον τρόπο που του φέρθηκαν: οι ίδιοι άνθρωποι που τον στήριξαν στο τέλος της περσινής χρονιάς, τον άδειασαν στα μισά της φετινής, πρώτα συζητώντας, στη συνέχεια συμφωνώντας και εν τέλει ανακοινώνοντας τον Γκουαρδιόλα. Σε μια χρονική στιγμή όπου ναι μεν το πρωτάθλημα δεν γινόταν να χαθεί, όπου το κύπελλο δεν έμπαινε σε περιπέτειες αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ όλη αυτή η αναμπουμπούλα θα μπορούσε να κοστίσει ακριβά: αν δεν ήταν μια γερμανική και απόλυτα πειθαρχημένη ομάδα, όπου ακόμα και οι μη-Γερμανοί γνωρίζουν ότι πρέπει να φερθούν «σαν Γερμανοί» ή αλλιώς να πάνε στην ευχή του Θεού, πιθανότατα η ευρωπαϊκή πορεία της Μπάγερν να είχε πάει περίπατο: τα αποδυτήρια να είχαν «χαθεί», η πειθαρχία να είχε μαλακώσει, κάποιοι να σκέφτονταν την επόμενη χρονιά και τον νέο προπονητή, άλλοι να σκέφτονταν ότι μπορεί να τους έδιωχναν για να φέρουν άλλους στη θέση τους.

Στη Μπάγερν δεν συνέβη κάτι τέτοιο, κυρίως επειδή δεν επέτρεψε να συμβεί ο Χάινκες. Και τώρα, μετά τον τελικό κυπέλλου, θα αποχωρήσει με το κεφάλι ψηλά, ως θριαμβευτής και αφήνοντας μια προίκα ασήκωτη για τον Πεπ, ο οποίος αν δεν κάνει τρεμπλ του χρόνου κι αν δεν αποκλείσει τη Μπάρτσα με συνολικό σκορ 8-0 και άνω, θα υστερεί στη σύγκριση με τον προκάτοχό του. Γλυκιά αίσθηση για τον άνθρωπο με το σκληρό παρουσιαστικό, που πέταξε στα σκουπίδια την πρόταση των Βαυαρών να πάρει θέση στη Διοίκηση, όταν εκείνοι προσπάθησαν να του χρυσώσουν το χάπι. Ίσως διότι τον τρόπο και τον χρόνο που θα αποστρατευτεί, θέλει να τον επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του και όχι κάποιος άλλος γι’ αυτόν, χωρίς αυτόν.

Κώστας Βαϊμάκης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr