Σαν να μην πέρασαν δυο χρόνια... (Sportday / Γιώργος Χελάκης)

Η κληρωτίδα συμμάχησε. Ο δρόμος για τα γήπεδα της Αυστρίας και της Ελβετίας είναι ανοιχτός. Πρόκειται για τον μοναδικό όμιλο στον οποίο δεν συμπεριλαμβάνεται ομάδα που το καλοκαίρι θα είναι στο Μουντιάλ.

Οι Τούρκοι έχουν ένα επιπλέον πρόβλημα. Μετά τα χοντρά επεισόδια που έκαναν στο ματς με τους Ελβετούς, υπολογίζουν τιμωρία δύο-τριών αγωνιστικών με κλειστές πόρτες στην έδρα τους. Χώρια που δεν είναι η ομάδα του παρελθόντος. Στα δύο παιχνίδια των προκριματικών που τους αντιμετωπίσαμε φάνηκε καθαρά ότι δεν είναι καλύτεροι από εμάς. Οι Νορβηγοί είναι βατή ομάδα και χωρίς σπουδαία αστέρια, όπως παλιότερα. Οι Ούγγροι είναι το γούρι μας. Το '80, όταν πήγαμε στα τελικά του τότε Κυπέλλου Εθνών, και το '94, όταν πήγαμε στο Μουντιάλ της Αμερικής, ήταν στον όμιλό μας. Για Μολδαβούς, Μαλτέζους και Βόσνιους/ Ερζεγοβίνιους δεν μπορεί να γίνει σοβαρή συζήτηση. Οταν δεν μπορείς να τα φέρεις βόλτα ούτε μ' αυτούς -που είναι κατώτεροι των Αλβανών- τότε καλύτερα να μη γίνεται συζήτηση.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης μπορεί να υπερασπιστεί τον τίτλο της σε δυόμισι χρόνια. Το «πρέπει» είναι λέξη που δεν ταιριάζει στο ποδόσφαιρο. Τίποτα δεν «πρέπει» όταν ο αντίπαλος είναι καλύτερος μέσα στο γήπεδο.Η Εθνική ομάδα βρίσκεται σήμερα σε μεταβατικό στάδιο. Ο Ρεχάγκελ ψάχνει ακόμα να βρει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει. Μέχρι το φθινόπωρο έχει αρκετό χρόνο για να δει ορισμένα πράγματα και να αποφασίσει. Πρέπει -εδώ «κολλάει»- να δει όμως. Εξ αποστάσεως και μέσω πληροφοριών από τρίτους δεν γίνονται αυτά τα πράγματα.

Η συμμαχία της κληρωτίδας δίνει αέρα στα πανιά της Εθνικής και ανεβάζει την αισιοδοξία. Θα χρειαστεί να προστεθεί σοβαρότητα από την πλευρά της ΕΠΟ και να επιστρέψουν οι φίλοι της ομάδας στις εξέδρες. Ο Σεπτέμβριος είναι κοντά. Πριν χαλαρώσουν οι μνήμες και ξεχαστεί η γιορτή της Πορτογαλίας, αρχίζει η νέα προσπάθεια. Το βρίσκω εξαιρετικά θετικό που επικεφαλής είναι ο Ρεχάγκελ και πολλοί από τους πρωταγωνιστές του 2004 θα βρεθούν με το σπαθί τους και πάλι μέσα στα γήπεδα. Σαν να μην πέρασαν δυο χρόνια...