Η κατάργηση των συνδέσμων είναι δουλειά των διοικήσεων (SportDay / Γιώργος Χελάκης)

Tο αίτημα για κατάργηση των οργανωμένων συνδέσμων οπαδών, που λειτουργούν ως εκτροφεία της βίας, προσωπικά το υποστηρίζω εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
Ολο αυτό το διάστημα, εκτός από τη χλεύη των συνδέσμων, μόνιμη ήταν και η άρνηση των ΠΑΕ. Αρνηση απολύτως δικαιολογημένη. Το αίτημα για κατάργηση των συνδέσμων απευθυνόταν στις διοικήσεις των ομάδων πρωτίστως. Στην πολιτεία δευτερευόντως. Κι αυτό γιατί η ουσιαστική και όχι η νόμω κατάργηση των συνδέσμων μπορεί να γίνει όταν ΠΑΕ και ΚΑΕ το αποφασίσουν και όχι αν η πολιτεία το νομοθετήσει.

Θυμίζω ότι το καλοκαίρι οι ΠΑΕ έτρεχαν να μαζέψουν τα χαρτιά για να νομιμοποιήσουν τους συνδέσμους. ΠΑΕ της Θεσσαλονίκης ήταν εκείνη που απαίτησε να σταματήσει η διαδικασία νομιμοποίησης, επειδή τα «μπουμπούκια» της δεν μπορούσαν να συγκεντρώσουν τα χαρτιά. Λογικό πράγμα. Πολλά από τα μέλη αδυνατούσαν να παρουσιάσουν λευκό ποινικό μητρώο.

Τέλος πάντων. Σημασία έχει ότι μόνο εφόσον οι διοικήσεις το θελήσουν οι σύνδεσμοι θα καταργηθούν στην πράξη. Από τη μέχρι τώρα στάση τους (Σούπερ Λίγκα) δεν πείθουν ότι πρόκειται να το κάνουν με την καρδιά τους. Τουλάχιστον όχι όλες. Σύρθηκαν από τα πράγματα στο μέτρο και δεν το επιδίωξαν. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ τον κ. Σκόρδα να εξοβελίζει τον «Super 3». Αφήνω κατά μέρος τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Σημειώνω μόνο την αντίδραση της μεγάλης μερίδας των οπαδών του Παναθηναϊκού στον πρόσφατο αγώνα μπάσκετ με την Ντιναμό Μόσχας. Το βρισίδι στους οπαδούς του Ολυμπιακού πήγε σύννεφο. Βρισίδι που είχε καταφανέστατη αφορμή τα πρόσφατα θλιβερά επεισόδια στη Λεωφόρο Λαυρίου. Κι όμως, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός δεν βρήκε μια λέξη αποδοκιμασίας.