Οι ηχηρές προσθήκες του Παναθηναϊκού δεν προδικάζουν ηχηρές πορείες

Προσδοκίες, απαιτήσεις, βλέψεις αλλά μέχρι τώρα η εικόνα του Παναθηναϊκού απέχει σημαντικά από εκείνη που ονειρευόντουσαν τόσο οι άνθρωποι της ομάδας, όσο και ο κόσμος που πάτησε το ΟΑΚΑ με την ελπίδα να παρακολουθήσει ένα σύνολο με πρωταρχικό μέλημα να βγάλει ενέργεια και να παρουσιάσει πάθος. Η προτελευταία θέση στην Ευρωλίγκα (1-5) με μοναδική νίκη στην καυτή έδρα του Ερυθρού Αστέρα δείχνει, δυστυχώς, την αλήθεια. Όχι, ότι στο πρωτάθλημα οι «πράσινοι» κυριεύονται από γαλήνη. Ηττήθηκαν στο Παλέ (έτσι μας το είπαν, έτσι σας το λέμε) από τον Άρη με κάτω τα χέρια, δυσκολεύτηκαν για ένα ημίχρονο στο… νεκρωμένο ΟΑΚΑ απέναντι στο Λαύριο πριν καθαρίσουν την μπουγάδα στη συνέχεια. Πλέον, με την Μπασκόνια να του χτυπάει την πόρτα, το ανάστημα που θα επιδιώξει να υψώσει παραμένει το μοναδικό προσωρινό και αποτελεσματικό ελιξήριο.

Ίσως, η μεγαλύτερη υπόσχεση που έδωσε ο Ντέγιαν Ράντονιτς για άμυνα από γρανίτη και διάθεση για πίεση, να μην φαίνεται για την ώρα στα ιδρωμένα παρκέ αλλά η εμπειρία που διαθέτει ο Σέρβος με την απαραίτητη στήριξη μπορεί να μετουσιωθεί εν καιρώ. Μην ισοπεδωθούν όλα, προφανώς το αμάρτημα δεν βαραίνει μόνο τους δικού του ώμους. Ανησυχία περαιτέρω πρόσθεσε ο αγώνας με την Παρτίζαν, όπου ο Παναθηναϊκός επέτρεψε στον Κέβιν Πάντερ να βρει το… χέρι του, καθώς δεν τοποθέτησε πάνω του εξ αρχής κάποιον να τον επιτηρεί σθεναρά και παράλληλα άφησε τον Μάνταρ να γίνει παράγοντας της αναμέτρησης. Ήταν δεδομένο ότι ο Ισραηλινός γκαρντ θα πάρει ευθύνες διότι είναι ο μόνος από το σύνολο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που μπορεί να οργανώσει την επίθεση και να … τρέξει τα συστήματα του εννιά φορές πρωταθλητή Ευρώπης.

Μία υπόσχεση που πρέπει να υλοποιηθεί απέναντι σε μία ομάδα που παραδοσιακά επιθετικά στη μέρα της σκίζει στα δύο ψυχολογία και πίστη. Ο φανερά πιο έτοιμος Ολυμπιακός στη χώρα των Βάσκων διασώθηκε στην τελευταία περίοδο από τον Κώστα Σλούκα, διαφορετικά θα τύλιγε ατημέλητα την πετσέτα και θα επέστρεφε στην Ελλάδα με κάτω το κεφάλι. Ευτυχώς για εκείνον τα όνειρα του Χοάν Πεναρόγια δεν πραγματοποιήθηκαν όσο και αν η συνηθισμένη φίλαθλος των γηπεδούχων φώναζε με όλη την δύναμή της στην κερκίδα.



Η απουσία του Νέιτ Γουόλτερς σίγουρα δεν βοήθησε τον Παναθηναϊκό να αγωνιστεί υπό φυσιολογικές συνθήκες και να αναπτυχθεί χημεία μεταξύ των αθλητών. Ο Αμερικανός γκαρντ αποτελεί αποδεδειγμένη λύση στην Ευρώπη, που ο προπονητής γνωρίζει επακριβώς τι θα πάρει από εκείνον στον αγώνα. Ικανός εκτελεστής από τη περιφέρεια, πολύ καλός δημιουργός από το pick and roll όσο και στο γενικότερο διάβασμα του παιχνιδιού και της αντίπαλης άμυνας. Δεν ομιλούμε για έναν show-man δημιουργό τύπου Γιασικεβίτσιους παλαιότερα, όμως η σταθερότητα που τον διακρίνει είναι σημείο αναφοράς. Ενδεχομένως. να μην είναι αυτό που λέγεται στη διάλεκτο του μπάσκετ «από το πάνω ράφι», αλλά για μία ομάδα που ψάχνει ένα σίγουρο και ελεγχόμενο restart, ταιριάζει γάντι.

Τον συμπληρώνει τυπικά στην βασική backcourt ο Πάρις Λι, ο οποίος πιέζει όσο πάει και μπορεί να υποστηρίξει κάλλιστα μία full court press με τα γρήγορα και πονηρά χέρια του και ξέρει να κατευθύνει άριστα τον αντίπαλο πάνω σε παγίδες ή σε λάθη. Μαρκάρει με άνεση τις πρώτες δύο θέσεις, και πρόκειται για έναν ιδιαίτερα χρήσιμο παίκτη, όταν οι άλλες ομάδες δοκιμάζουν συστήματα με τρεις γκαρντ.

Κάτι ακόμα που χρεώνεται ο Ράντονιτς δίχως λόγο και πρέπει να ξεκαθαριστεί, είναι το γεγονός πως ο Παναθηναϊκός δεν τελειώνει τις αναμετρήσεις του με 100 πόντους μέσο όρο. Ένας προπονητής που τη περασμένη χρονιά με τον Ερυθρό Αστέρα με ένα μπάτζετ κάτω από 7 εκατομμύρια ήταν ανάμεσα στις δύο καλύτερες άμυνες της διοργάνωσης. Πρακτικά αδύνατον να αλλάξει η φιλοσοφία ενός ανθρώπου σε μία χρονιά και να ζητείται από εκείνον ξαφνικά να… πετάει φωτιές κσι να μετατραπεί σε ταχυδακτυλουργός. Εννοείται, οφείλει να προσφέρει δείγματα επιθετικής ικανότητας ο Παναθηναϊκός, όμως γνώριζε καλύτερα από όλους ποιον επέλεξε να αναλάβει τα ηνία και ορισμένα δεδομένα απλούστατα μένουν αμετάβλητα.

Στον αθλητισμό περισσότερο σημασία για την οικονομία της αναμέτρησης έχει το τι θα κάνεις εσύ παρά ο… απέναντι. Αν ο Παναθηναϊκός συγκεντρώσει τα αποσπασματικά καλά διαστήματα της τρέχουσας σεζόν και εντοπίσει τον τρόπο να παρουσιάζεται στο ύψος του, τότε θα δει τις απαντήσεις στους γρίφους της Μπασκόνια να παρουσιάζονται μπροστά στα πόδια του. Σίγουρα θα επέλθουν «ακατανόητες» ήττες, όμως αν ορίσει σήμερα μία νέα αρχή και προχωρήσει βήμα-βήμα με επίκεντρο την σταθερότητα και τη διάθεση ενός καινούργιου ξεκινήματος, γιατί στο τέλος της χρονιάς να μην πιάσει εκ νέου το νήμα από την αρχή. Τα τελευταία χρόνια αυτό ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο, τα «πρέπει» δεν συμβάδιζαν με τις ανάγκες. Το κοινό που έμαθε στη δόξα θεωρούσε πως το φαινόμενο λογίζεται ως καθημερινότητα και όταν οι ρόλοι διαφοροποιήθηκαν, οι απαιτήσεις ξεπερνούσαν το ταβάνι, με αποτέλεσμα οι αναποδιές να γίνουν συνήθεια.

Πρωτοφανές πρόβλημα αντιμετωπίζει στη ρακέτα, χάνοντας πολύτιμα ριμπάουντ σε πολλαπλά ματς και δεχόμενος αβέρτα καλάθια. Για την προσήλωση του Ντέρικ Γουίλιαμς τα περισσότερα είναι γνωστά, ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να λάβει από εκείνον όσον τον δυνατόν περισσότερα επιθετικά, με τον ίδιο να αποδίδει στον ρόλο του σκόρερ είτε από την περιφέρεια είτε απομόνωση στο χαμηλό ποστ. Στην άλλη πλευρά του παρκέ, μέσω της αθλητικότητας του επιδιώκει να βάλει… δύσκολα στον προσωπικό του αντίπαλο, όμως απέναντι στον Ζακ Λεντέι ως ένα τελευταίο και γνώριμο παράδειγμα, έπεσε θύμα των προσποιήσεων του συμπατριώτη του.

Και σε περίπτωση που από τον άλλοτε NBAer το περιμένεις σε έναν βαθμό, η μέτρια εκκίνηση του Γιώργου Παπαγιάννη προβληματίζει. Ο Έλληνας σέντερ παρουσιάζεται εξουθενωμένος, νωθρός, άτονος και δεν θυμίζει τις περσινές επιδόσεις του, που μέσω της παρουσίας του κάλλιστα θα ισχυριζόταν ο καθένας ότι ήταν το πιο κυριαρχικό πεντάρι της Ευρωλίγκας.



Στα ίδια επίπεδα σκέψης το «τριφύλλι» βλέπει τον Μάριους Γκριγκόνις να μένει άπραγος απέναντι στις μεγάλες ευθύνες που επωμίσθηκε και να αναζητεί τη θέση του ανάμεσα στους υπόλοιπους. Αναμφισβήτητη θεωρείται η αξία του Λιθουανού γκαρντ-φόργουορντ, μολονότι σύμφωνα με τα ελληνικά δεδομένα η άμμος στην κλεψύδρα κυλάει.

Λαμπρότατα ο Ματέους Πονίτκα προσαρμόστηκε υπάρχοντα δεδομένα, όντας καταλυτικός σε πολλαπλούς τομείς. Ένας δευτερογενής δημιουργός με εξαιρετική αντίληψη του γηπέδου, ικανός σκόρερ με καίρια κοψίματα στη ρακέτα και σκόρερ όταν οι περιστάσεις το απαιτούν. Όλες τις μικρές λεπτομέρειες τις επιμελείται εκείνος με προσοχή, βάζοντας το κορμί του μπροστά. Πάντως, όλα τα προαναφερθέντα λειτουργούν ως επιβεβαίωση στις στιγμές που χάρισε με τη φανέλα της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης για μία τριετία.

Στοε κρηκτικό μείγμα βρίσκεται και ο Ντουέιν Μπέικον αλλά το πρόβλημα στη θέση του αναπληρωματικού πάουερ φόργουορντ μένει ως έχει και «πειράματα» με πιο κοντά φόργουορντ φαίνεται πως πληγώνουν τους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης.

Ο Παναθηναϊκός παλεύει με τους δαίμονες του χρόνια, η ανάγκη να επιβεβαιώσει το βάρος της φανέλας του απέναντι στο μυαλό που διατάζει την ανασύνταξη. Το δέντρο που φωνασκεί για τη δόξα και το δάσος που συμβουλεύει για υπομονή και ανάπτυξη. Ακόμα και αν κέρδιζε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην πρεμιέρα, θα σήμανε αυτόματα ότι είναι μεγαλύτερο φαβορί σε σύγκριση με εκείνη; Φυσικά, και όχι. Καλύτερα να θυμηθεί την περπατημένη των νικών απέναντι στις Μπασκόνια, Άλμπα Βερολίνου, Μπάγερν Μονάχου, Ζάλγκιρις και πάει λέγοντας. Εξάλλου, επειδή μυθοποιούμε τα περασμένα χρόνια, γνώριζε ήττες ως έναν βαθμό από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής, όμως οι… κουτσουκέλες ήταν σχεδόν εξαφανισμένες.