Εθνική Ελλάδος: Μία αποτυχία που μας επιτρέπει να κοιτάμε με αισιοδοξία από τη… χαραμάδα!

Η ανώμαλη προσγείωση της Εθνικής Ελλάδος ήταν απότομη και επίπονη, όμως πέρα για πέρα διδακτική.

Μία Ελλάδα που σφύζει από νιάτα, ποιότητα και μαγεία, έκανε μία ολόκληρη χώρα να πιστέψει πρώτα απ’ όλα ξανά στον εαυτό της και στη συνέχεια να αγκαλιάσει μία προσπάθεια την οποία απαξιούσε επιδεικτικά για περίπου μία 10ετία. Στην πραγματικότητα αυτό είναι και το μεγαλύτερο επίτευγμα της «γαλανόλευκης». Η εικόνα των 20.000 φιλάθλων στο «Γ. Καραϊσκάκης» για την αδιάφορη αναμέτρηση με τη Σκωτία ήταν συγκινητική, δημιουργώντας την αναγκαία αισιοδοξία για το δύσκολο μέλλον που ακολουθεί.

Είτε λίγο είτε πολύ, όλοι μας είχαμε μαγευτεί από την ποδοσφαιρική ομορφιά που έβγαζε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο χορτάρι, με τον στόχο της πρόκρισης σε μία μεγάλη διοργάνωση να μοιάζει πιο κοντά από ποτέ. Εν τέλει τελικά βρεθήκαμε μόλις στα μισά της διαδρομής, με την πραγματικότητα να μας ρίχνει μία γερή σφαλιάρα, ώστε να αντιληφθούμε ποιοι είμαστε και ποιες είναι οι δυνατότητες μας (προς το παρόν).



Μετά την 3άρα στη Σκωτία μέσα στη Γλασκώβη (3-0) για το Nations League, ήρθε η 5άρα επί της Λευκορωσίας (5-1) στην πρεμιέρα των προκριματικών και κάπως έτσι το μυαλό των φιλάθλων ξέφυγε από το κεφάλι και άρχισε να ονειρεύεται από πολύ νωρίς τον ουρανό με τ’ άστρα.



Ωραίο το «Jogo Bonito» και η πιτσιρικαρία, όμως απέναντι σε μία ψημένη ομάδα όπως η Δανία αυτά δεν περνάνε και οι αδυναμίες κάνουν «μπαμ» και τιμωρούνται. Τα νιάτα φέρνουν απροσεξία και προβλήματα όπως η έλλειψη πολλών λύσεων στο κέντρο, τα εύκολα λάθη και η αδράνεια στις στατιοκές φάσεις οδήγησαν σε τρεις απανωτές ήττες που μας άφησαν από την 4η αγωνιστική… σπίτι μας.

Η αποτυχία αυτή, όπως και την έχουν ονομάσει οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αφήνει στον κόσμο μία επίγευση απογοήτευσης και θλίψης για όλα τα ανεκπλήρωτα όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Μην ξεχνάμε όμως πού ήμασταν και πού έχουμε πλέον βρεθεί.

Ένας τέτοιος αποκλεισμός πριν από μερικά χρόνια θα έφερνε οργή, θυμό και το χειρότερο απ’ όλα, αδιαφορία. Η ιστορία αυτή τη φορά έχει γραφτεί διαφορετικά, διότι παρά τη στεναχώρια το μέλλον αναμένεται πιο ελπιδοφόρο από ποτέ.



Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μοιάζει να είναι ο ιδανικός «πατέρας» για να δασκαλέψει αυτά τα παιδιά και να τα μετατρέψει σε μία καλοκαρδισμένη μηχανή που θα φτάσει στην τελική φάση του EURO 2028. Παρά την αμφισβήτηση και τη δίκαιη κριτική που έχει δεχθεί ο Σέρβος τεχνικός, η αποχώρησή του θα ήταν μία… αυτοκτονική απόφαση.

Ο Γιοβάνοβιτς σε αυτά τα προκριματικά ξεχείλωσε το ρόστερ, καλώντας συνολικά 38 διαφορετικούς ποδοσφαιριστές, χωρίς να κοιτάει ηλικίες ή ομάδες. Αιώνιο παράπονο των φιλάθλων ήταν πως η Εθνική απαρτίζεται μονάχα από Έλληνες του εξωτερικού ή από Έλληνες των μεγάλων ομάδων, μετά το απόλυτο χάος. Ο Γιοβάνοβιτς ήρθε με μία βαριοπούλα και γκρέμισε μονομιάς αυτό το στερεότυπο.

Από την Κηφισιά βρέθηκαν στην Εθνική οι Ανδρέας Τεττέη και Παύλος Παντελίδης (με τον τελευταίο βέβαια να κόβεται τελευταία στιγμή, λόγω της επιστροφής του Κωνσταντίνου Καρέτσα), αλλά και ο Μάριος Βήχος από τον Λεβαδειακό, ενώ παλαιότερα είχε επιλέξει και τον Ταξιάρχη Φούντα του ΟΦΗ. Επιπλέον σε αυτά τα προκριματικά ντεμπούτο με τα γαλανόλευκα πραγματοποίησαν οι Ανδρέας Τεττέη, Μπάμπης Κωστούλας και Νεκτάριος Τριάντης.



Η απογοήτευση της αποτυχίας δεν μπορεί να σβήσει μέσα σε μόλις λίγα 24ωρα, θα χρειαστεί καιρός για να έρθουμε και πάλι στα… ίσια μας. Υπάρχουν βέβαια πολλά που θα πρέπει να δώσουμε βάσει για να κοιτάμε με αισιοδοξία το μέλλον, ακόμη και αν αυτό φαίνεται μόλις από τη χαραμάδα. Άλλωστε με μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας τα 25 έτη, δεν μπορείς να μην ελπίζεις...

Όσο αδιάφορο, βαθμολογικά και αγωνιστικά, ήταν το παιχνίδι με τη Λευκορωσία, άλλο τόσο ουσιαστική και εποικοδομητική ήταν ολόκληρη αυτή η διαδικασία των προκριματικών, παρά το σκληρό της τελικό αποτέλεσμα. Οι αγώνες στην πρώτη κατηγορία του Nations League, απέναντι σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, θα είναι ένα καλό «σχολείο» εν όψει των προκριματικών του Euro 2028. Εκεί που πλέον η πρόκριση θα είναι... υποχρέωση. Όχι μόνο γιατί θα έχουν συμπληρωθεί 14 χρόνια από την τελευταία παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση, αλλά κυρίως επειδή αυτή η φουρνιά ΜΠΟΡΕΙ να τα καταφέρει και δεν πρέπει να αστοχήσει ξανά.