Η μέρα που η Ελλάδα ισοπέδωσε την ποδοσφαιρική λογική

«Γκολ και… φύγαμε για τελικό»… Λες εκείνη την ώρα και ο Γιώργος Χελάκης ξόρκισε θεούς και ποδοσφαιρικούς δαίμονες με τη βραχνή φωνή του να φτάνει σαν προσευχή στον θεό του ποδοσφαίρου, ώστε να λάβει σάρκα και οστά, ακόμα ένα ποδοσφαιρικό θαύμα.

Πως να ξεχάσει κανείς αυτή την πρόκριση, πως να ξεχάσει κανείς τον τελευταίο άθλο πριν φτάσει η Εθνική των… θαυμάτων και των ονείρων ως το ευρωπαϊκό «Άγιο Δισκοπότηρο»;

Ακριβώς σαν σήμερα πριν δεκαπέντε χρόνια, ο… Κολοσσός, Τραϊανός Δέλλας θα πετύχει απέναντι στους Τσέχους το «ασημένιο γκολ» το οποίο στα μάτια των Ελλήνων ήταν… χρυσό. Και τι χρυσό! Μιλάμε για 24 καράτια και βάλε…



Αν κάποιος βάλει ξανά το βίντεο και δει εκείνο το απίστευτο ματς, θα καταλάβει πως για να γίνει αυτό που έγινε, πρέπει η τύχη να σου κλείσει πονηρά το μάτι. Και για την Εθνική του Ρεχάγκελ που άρχισε να μοιάζει άτρωτη, η τύχη εκείνη τη βραδιά ήθελε Ελλάδα. Το είχε αποφασίσει ρε παιδί μου, να έρθει από τη μεριά μας και να ντυθεί στα γαλανόλευκα. Να πάει να κάτσει στην ελληνική κερκίδα εκείνη τη μαγική βραδιά στο Οπόρτο.

Ναι, συγνώμη για την αναγωγή της απίστευτης αυτής επιτυχίας στους καλούς θεούς του ποδοσφαίρου και στην ανάλυση με… επιχειρήματα του καφενείου, όμως εκείνη τη βραδιά, ίσως τη μόνη στο Euro 2004, η Ελλάδα χρειάστηκε την τύχη με το μέρος της και την είχε. Άλλωστε, δικό μας, ελληνικό είναι το ρητό που λέει «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Και η αλήθεια είναι πως μέχρι την 1η Ιουλίου το χέρι μας το είχαμε κουνήσει αρκετά, οπότε και η Αθηνά, έπρεπε να κάνει το χρέος της απέναντι μας.

Βέβαια, το μαγικό τρικ Ρεχάγκελ να βάλει τον Καψή πάνω στον τεράστιο Κόλερ περιόρισε τα πράγματα, αλλά σίγουρα τα δοκάρια του Νικοπολίδη σφύριζαν εκείνο το βράδυ από την ομάδα του Νέντβεντ, του Μπάρος και τον υπολοίπων.

Για να εξηγήσει κανείς το θαύμα απέναντι στους Τσέχους, που είναι ίσως το μεγαλύτερο όλων των θαυμάτων στη διοργάνωση, πρέπει να καταλάβει για τι ομάδα μιλάμε.

Πρόκειται για την καλύτερη ομάδα στη διοργάνωση, με βάση όσα έδειξε. Ο γίγαντας Κόλερ έδεσε με τον ταχύτατο Μπάρος, ενώ ο αστέρας Νέντεβεντ είχε πλάι του τους Πομπόρσκι και Ροζίζσκι να στηρίζουν το παιχνίδι του.



Μια ομάδα που μπορεί να έπαιζε ένα… παλιακό 4-4-2, αλλά είχε ένα κάρο τρόπους να αναπτυχθεί επιθετικά. Και ενώ έπαιζε παιχνίδι κυριαρχίας, πίσω ήταν συμπαγής και σκληροτράχηλη.

Μάλιστα, είχε δύο στοιχεία στο παιχνίδι της, που τα εφάρμοζε μοναδικά. Το ένα ήταν να ανεβάζει τους ακραίους μπακ, παίζοντας overlap και το άλλο ήταν πως ήξερε να χτυπάει ιδανικά στην κόντρα εξαιτίας της γρήγορης κυκλοφορίας της μπάλας από τους χαφ της.

Στην εξίσωση μπορεί να βάλει κανείς και τις στατικές μπάλες που είχαν στόχο τον Κόλερ και καταλαβαίνεις εύκολα για τι σύνολο μιλάμε.



Μάλιστα, σε έναν όμιλο με Ολλανδία, Γερμανία και Λετονία, είχε το απόλυτο και τερμάτισε αέρα πρώτη.

Στα προημιτελικά, το 3-0 απέναντι στη Δανία τη βάζει ψηλά στοιχηματικά ακόμα και για την κατάκτηση του ευρωπαϊκού, αλλά αυτή η απίστευτη ομάδα, έπεσε πάνω σε μια ομάδα που εκείνο το καλοκαίρι, ισοπέδωσε κάθε ποδοσφαιρική λογική.

Σε εκείνον τον ημιτελικό, που καθόρισε η κεφαλιά του Δέλλα, οι Τσέχοι είχαν κατοχή μπάλας κοντά στο 60% και 18 τελικές προσπάθειες.

Όμως το ποδόσφαιρο και η λογική δεν πάνε μαζί. Άλλωστε αυτό θα το αποδείκνυε και με τη βούλα η Ελλάδα, τρεις μέρες αργότερα.





Οι συνθέσεις:

Ελλάδα (Ρεχάγκελ): Νικοπολίδης, Σεϊταρίδης, Δέλλας, Καψής, Φύσσας, Καραγκούνης, Μπασινάς (72'), Ζαγοράκης, Κατσουράνης, Βρύζας (91'), Χαριστέας / Γιαννακόπουλος (72'), Τσιάρτας (91')

Τσεχία (Μπρούκνερ): Τσεχ, Γκριγκέρα, Γκάλασεκ, Μπολφ, Γιανκουλόφσκι, Πομπόρσκι, Κόλερ, Ροζίτσκι, Νέντβεντ (40'), Μπάρος, Ουιφαλούζι / Σμίτσερ (40')