Η καταδίκη του δολοφόνου του Τζορτζ Φλόιντ: Και τώρα ξεμπερδέψαμε;

«Θέλω να υψώσετε το ανάστημά σας και να δώσετε μάχη για περισσότερη ισότητα». Ο Φιλονίζ Φλόιντ, αδερφός του αδικοχαμένου Τζορτζ Φλόιντ, καλούσε τον λαό της Αμερικής να μην περιοριστεί σε μια ετυμηγορία. Όπως ανέφερε, χρειαζόταν κάτι παραπάνω για να συντελεστούν αλλαγές σε βάθος στη χώρα.

Ήταν η 20η Απριλίου, ημερομηνία-σταθμός του 2021, όταν ο Ντέρεκ Σόβιν, κρίθηκε ένοχος από το δικαστήριο της Μινεάπολης των Ηνωμένων Πολιτειών για τη δολοφονία του Αφροαμερικανού Φλόιντ στις 25 Μαΐου του 2020. Τότε που το «I can' t breathe» του εκλιπόντα -όσο ο πρώην αστυνομικός, κατά τη διάρκεια της σύλληψής του, παρέμενε γονατισμένος στον λαιμό του για σχεδόν εννιά λεπτά- ανατρίχιαζε και ξεσήκωνε έναν ολόκληρο πλανήτη. Μετέπειτα, στις 25 του περασμένου Ιουνίου καταδικαζόταν σε 22,5 χρόνια κάθειρξη.

Ανεξαρτήτως της έκβαση της έφεσης, την οποία άσκησε τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Σόβιν αλλά και της απόφασης του ομοσπονδιακού δικαστηρίου (άσκησε επίσης δίωξη για καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων του Φλόιντ), η καταδίκη του αποτελεί ορόσημο στην ιστορία των φυλετικών σχέσεων στις ΗΠΑ. Πού βασίζεται, ωστόσο, η παραπάνω έκκληση του Φιλονίζ Φλόιντ; Τι γεννά τα ρατσιστικά αίτια που αφαίρεσαν τη ζωή του αδερφού του και πώς μπορούν να βρουν απάντηση; Και σ' αυτήν τη «μάχη» που ζητά, πόσο χώρο μπορεί να έχει ο αθλητισμός;

Η αιτία που μέχρι σήμερα έχει «δολοφονήσει» πολλούς Φλόιντ

Η στυγερή δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ συνέπεσε χρονικά με τους πρώτους μήνες της πανδημίας του κορωνοϊού στην Αμερική, καθώς και με τις εικόνες των ομαδικών ταφών, επακόλουθο των τεράστιων ελλείψεων στο δημόσιο σύστημα υγείας. Η μητρόπολη ενός ολόκληρου κοινωνικοοικονομικού συστήματος αποκάλυπτε με τον πλέον ωμό τρόπο ότι η τεράστια πλειονότητα των πολιτών του «δεν μπορεί να ανασάνει» μέσα σ' αυτό.

Σε μια από τους πλουσιότερες χώρες του κόσμου, όπου, μεταξύ άλλων, έχει να... επιδείξει 40 εκατ. ανθρώπους να βρίσκονται στα όρια της φτώχειας, 20 εκατ. κάτω από τα όρια της ακραίας φτώχειας, 20% παιδική φτώχεια και κάτι λιγότερο από ένα εκατ. αστέγους. Και πριν αναθεματίσουμε για το κακό τους το ριζικό, θα ήταν καλύτερη η φωτογράφιση της πραγματικής αιτίας όλων των παραπάνω στο ότι το 1% κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου.

Εκεί, όπου η νομική ισότητα των Αφροαμερικανών αποτέλεσε σίγουρα σπουδαία και ιστορική πρόοδο, η οποία παρόλα αυτά δεν μπόρεσε να εξαλείψει ούτε τον ρατσισμό ούτε την ανισοτιμία.

Η κρατική καταστολή, η προσφυγιά, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η οικονομική ανέχεια, όπως φυσικά και η άνιση πρόσβαση στο σύστημα υγείας, δεν γίνεται να εξετάζονται ξεκομμένα από την αιτία που τα γεννά.

Η άγρια καταστολή που βίωσαν όσοι απλά διεκδίκησαν «να μπορούν να ανασάνουν». Η ανάγκη για γεωστρατηγική αναβάθμιση ενός κράτους, που μεταφράζεται σε βόμβα που αναγκάζει τον Σύρο να εγκαταλείψει την πατρίδα του. «Ο Πακιστανός που φταίει που δεν έχεις δουλειά», το οποίο αναπαράγεται ως δικαιολογία για την ανεργία. Η συνεχιζόμενη ιδιωτικοποίηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Έχουν άραγε όλα αυτά διαφορετικό παρανομαστή από το ανηλεές κυνήγι του κέρδους;

«Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον»

Οι οικείοι του Τζορτζ Φλόιντ κάλεσαν τον λαό της Αμερικής να μην αρκεστεί στην καταδίκη. Χρειάζεται η τελευταία; Προφανώς. Αλλά δεν αρκεί.

Οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη απέδειξαν ότι υπάρχει συσσωρευμένος προβληματισμός στον κόσμο και πως μια «σπίθα» αρκεί για να εκφραστεί. Η άποψη για απάντηση στον ρατσισμό απλά μέσω καλύτερης παιδείας -που φυσικά είναι απαραίτητη- μοιάζει περισσότερο ρομαντική, παρά λύση ρεαλιστική.



Εξάλλου, για να μην… ξεμακραίνουμε, η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση, δεν έγινε ούτε με ευχολόγια ούτε περιμένοντας τους υποστηρικτές της να ανοίξουν κάποιο βιβλίο. Αντίθετα, πραγματοποιήθηκαν τεράστια και διαδοχικά συλλαλητήρια, αλλά και καθημερινή πάλη μέσα στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, όπου αναπαράγεται στην τελική το φασιστικό δηλητήριο.



Το γεγονός ότι οι όροι που γεννούν τον ρατσισμό πηγάζουν και τροφοδοτούνται συνεχώς από τις δυσχερείς κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καθιστούν απαραίτητη και τη συνεχιζόμενη πάλη εναντίον τους, μέχρι αυτές να εξαλειφθούν.

Μέχρι να εξαλειφθούν οι αιτίες που αναγκάζουν την κάθε Τζιάνα Φλόιντ να αναρωτιέται για το πώς σκοτώθηκε ο πατέρας της.

Η δύναμη του αθλητισμού

«Θέλουμε αλλαγή, θέλουμε δικαιοσύνη και γι' αυτό είμαστε εδώ», βροντοφώναζε μέσα από το μεγάφωνο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παίρνοντας μέρος μαζί με τα αδέρφια του στις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα στο Μιλγουόκι.

Πρωτεργάτες στις τεράστιες ανά την υφήλιο αντιδράσεις, ύστερα από τη δολοφονία του Φλόιντ στάθηκαν μια σειρά από αθλητές. Είτε αυτό γινόταν μέσω του Black Lives Matter, το οποίο επανήλθε στο προσκήνιο μετά το 2013, είτε με τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις.

Μπορεί ο αθλητισμός να σταματήσει τον ρατσισμό; Όχι, αλλά σίγουρα μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπισή του. Σε έναν χώρο, άλλωστε, που είθισται ο «παικταράς» να μετατρέπεται σε «Αράπη», όταν δεν θα πιάσει σέντρα ακριβείας.

Εξάλλου, οι αθλητές δεν είναι «ρομπότ», αλλά πάνω απ' όλα άνθρωποι. Μπορούν και σ' ένα σημείο οφείλουν να έχουν γνώμη, αφού πέρα από επαγγελματίες συνήθως αποτελούν και πρότυπα. Σχετικά παραδείγματα υπάρχουν ήδη (δυστυχώς και σε ό, τι αφορά το αντίστροφο), ωστόσο πρέπει να πολλαπλασιαστούν. Έχοντας αυξημένα αντανακλαστικά, να δίνουν το παράδειγμα, απομονώνοντας αλλά και πηγαίνοντας κόντρα σε ρατσιστικές συμπεριφορές.

«Έχουμε μια φωνή όλοι μαζί. Εσείς ως δημοσιογράφος, ως ανθρώπινο ον. Εγώ ως πρώην παίκτης, ως άνθρωπος επίσης. Οποιοσδήποτε… Μπορούμε πραγματικά να δείξουμε στους ανθρώπους την αποδοκιμασία μας και να ελπίζουμε ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Εάν δεν κάνεις τίποτα, τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ. Ίσως όχι φέτος, ίσως όχι σε δύο-τρία χρόνια. Όμως, πρέπει να κάνεις κάτι…», παρακίνησε ο Τιερί Ανρί μέσω συνέντευξής του στο «CNN Sport».



Κι αν το λέει ο τύπος με ένα από τα καλύτερα πλασέ στην ιστορία, ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε;