Ολυμπιακός: Το κακό ρεκόρ της 12ετίας, ο ρεαλισμός και το λάθος με την… Άιντραχτ

• Για τον Ολυμπιακό το χθεσινό αποτέλεσμα ήταν καλό, αναλογικά με την εμφάνιση του και έτσι όπως εξελίσσεται η μάχη του τίτλου. Έβγαλε την πιο δύσκολη γι΄ αυτόν έδρα χωρίς να χάσει, έχοντας προηγουμένως κερδίσει τόσο την ΑΕΚ εκτός έδρας, όσο και τον ΠΑΟΚ εντός έδρας. Η δε διαφορά του από τους βασικούς αντιπάλους του εδώ και μία πενταετία στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αυτό που λέμε «ασφαλείας»-εννιά και δέκα βαθμοί.

• Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει μία πραγματικότητα: ότι ο Ολυμπιακός χθες έκανε ένα αρνητικό ρεκόρ μετά από μία ολόκληρη 12ετία! Για πρώτη φορά μετά την χειρότερη του σεζόν στο ελληνικό πρωτάθλημα, το 2009-10, δεν έβαλε γκολ σε μία ομάδα ούτε στον α΄, ούτε στον β΄γύρο! Στα 11 προηγούμενα πρωταθλήματα, από το 2010-11 έως και το 2020-21, δεν υπήρξε ποτέ ομάδα, δεν εννοώ μόνο τον Παναθηναϊκό αλλά οποιαδήποτε ομάδα, στην οποία να έμεινε στο μηδέν και στα δύο παιχνίδια μαζί της. Ποτέ. Κι έγινε τώρα με τον Παναθηναϊκό…

• Για την εμφάνιση του Ολυμπιακού στο δημιουργικό-επιθετικό κομμάτι, πραγματικά δεν μπορεί να γίνουν σοβαρά σχόλια. Ο Ολυμπιακός έπαιξε δέκα λεπτά!!! Στα δέκα πρώτα, μόνο τότε εμφανίστηκε ως μία…κανονική ομάδα. Η συνέχεια, τα υπόλοιπα 80 λεπτά, ήταν κάτι άλλο. Αρκεί κανείς να παρατηρήσει ένα πράγμα: όσες φορές κάτι πήγε να κάνει μπροστά ήταν από κλεψίματα της μπάλας, ποτέ δεν έκανε κάτι με οργανωμένο παιχνίδι: έκλεψε την μπάλα ο Εμβιλά και κέρδισε το φάουλ σε καλή θέση στα πρώτα λεπτά…έκλεψε την μπάλα ο Λόπες και σούταρε άστοχα στο 43’…έκλεψε την μπάλα ο Τικίνιο δύο φορές, αλλά τα γυρίσματα του δεν τα αξιοποίησε κανείς…

• Δεν βγήκε ο Ολυμπιακός μπροστά ορθολογικά, όπως το συνηθίζει ακόμη και στις όχι καλές του βραδιές-πώς να βγει, όμως, όταν δεν άλλαξε πάνω από τρεις πάσες;... Δεν τον βοήθησε και ο μείον ένας παίκτης στα χαφ (για να παίξει με έναν επιπλέον στόπερ), δεν τον βοήθησε κι η ικανότητα του ΠΑΟ στη μεσαία γραμμή να κυκλοφορεί καλά την μπάλα και να ελέγχει το παιχνίδι. Εκτός από το πρέσινγκ μπροστά, ήθελε ο Ολυμπιακός εναλλακτικά να πάει η μπάλα μπροστά στον Τικίνιο κι αυτός να την «σπάσει» σε Μασούρα η, Λόπες-ο Βραζιλιάνος το πάλεψε, το έκανε δύο τρεις φορές, αλλά οι άλλοι δύο κυνηγοί ήταν εκτός αγώνα, ιδίως ο Μασούρας.



• Παρεμπιπτόντως, ο Έλληνας διεθνής άσος για μία ακόμη φορά έβγαλε νεύρα στον αγώνα, γκρινιάζοντας προς τον Λόπες για τη φάση που ο Πορτογάλος έκλεψε την μπάλα, είδε τον γκολκίπερ να είναι λίγο εκτός θέσης κι επιχείρησε να τον αιφνιδιάσει με ένα εν τέλει άστοχο σουτ. Ζήτησε πάσα ο Μασούρας κι ο Λόπες αντέδρασε όπως τον έπιασε ο τηλεοπτικός φακός, εξηγώντας του γιατί σούταρε-γνώμη μου είναι ότι ακόμη και δίκιο να είχε ο Μασού, δεν κερδίζει τίποτα με τις πολύ συχνές τον τελευταίο καιρό διαμαρτυρίες προς τους συμπαίκτες του για τέτοια θέματα. Ίσα ίσα.

• Όπως επίσης θεωρώ ότι ήταν τραγική επιλογή του Τικίνιο να αναλάβει την ευθύνη της εκτέλεσης του φάουλ που κέρδισε ο Εμβιλά στο 6ο λεπτό. Ήταν σε εξαιρετική θέση για εκτέλεση από ένα αριστεροπόδαρο, άρα τον Λόπες. Από που κι ως που να πάρει το φάουλ ο Βραζιλιάνος; Έχει σκοράρει ποτέ στην καριέρα του με απευθείας εκτέλεση φάουλ; Και νομίζω ότι είναι η δεύτερη φορά που το κάνει στον Ολυμπιακό, ο Τικίνιο-και την προηγούμενη είχε σουτάρει πάνω στο τείχος…Πραγματικά δεν το καταλαβαίνω. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι, οι ευκαιρίες που θα σου παρουσιαστούν είναι ελάχιστες-και πας και σουτάρεις από τόσο καλή θέση, με τον χειρότερο τρόπο; Αν δεν το έχεις, που δεν το έχεις, μην σουτάρεις κι άφησε κάποιον άλλο.



• Από εκεί και πέρα, ο Μαρτίνς είχε την ατυχία να πάρει μηδέν πράγματα από τις βασικές δύο αλλαγές του. Υποτίθεται κράτησε στον πάγκο τον Ελ Αραμπί και τον Βαλμπουενά, έχοντας δύο όπλα για να αλλάξει το παιχνίδι επιθετικά. Κι όταν μπήκαν οι δυό τους, ο πρώτος από το ημίχρονο κι ο δεύτερος από το 57΄, ήταν σαν να έπαιζε η ομάδα με παίκτες λιγότερους. Ο Ματιέ ήταν σαν να μας έλεγε ότι δεν είναι για σκληρά παιχνίδια η, ότι είναι για 15-20 λεπτά. Η δε χρησιμοποίηση του Αραμπί σε ρόλο…εξτρέμ, ήταν μία ιδέα κακή. Δεν είναι που δεν είναι στα καλά του ο Μαροκινός αυτό τον καιρό, το να παίζει στα πλάγια της επίθεσης μάλλον τον απενεργοποιεί ακόμη περισσότερο. Νομίζω ότι στο τελευταίο δεκάλεπτο, με Αραμπί φορ και Βρουσάι, Βαλμπουενά στα άκρα, ο Ολυμπιακός έβγαζε μία κάποια καλύτερη λογική στο παιχνίδι του.

• Μία δεύτερη ατυχία για τον Ολυμπιακό ήταν ο τραυματισμός του..Αϊτόρ! Γιατί έτσι πέρασε στο παιχνίδι ο Βιτάλ στα τελευταία 30 λεπτά κι αυτός ήταν που δημιούργησε προβλήματα στην «ερυθρόλευκη» άμυνα, τόσο από τον άξονα, όσο κι από τα αριστερά. Αντίθετα, με τον Παλάσιος που ήταν «λίγα πράγματα» και τον Αϊτόρ, που ήταν λίγο καλύτερος, αλλά όχι ιδιαίτερα απειλητικός.

• Για να είμαστε ρεαλιστές, το 0-0 δεν πρέπει να μας προκαλεί απορίες, ως αποτέλεσμα. Ο Ολυμπιακός αυτά τα χρόνια με τον Μαρτίνς, στα πέντε εκτός έδρας παιχνίδια του με τον ΠΑΟ είχε δύο νίκες (1-0 στο ΟΑΚΑ και 4-1 στη Λεωφόρο πέρυσι στα πλέι οφς τελευταία αγωνιστική), δύο ισοπαλίες (1-1 και 0-0 στο ΟΑΚΑ) και μία ήττα (στο άλλο ματς που έγινε στη Λεωφόρο). Υπό αυτή την έννοια, μία ισοπαλία ήταν το πιθανότερο αποτέλεσμα.


• Ο τρόπος παιχνιδιού ήταν που χάλασε τον κόσμο του Ολυμπιακού. Κάποιες φορές, όμως, πρέπει να προσαρμόζεσαι στις συνθήκες και να κοιτάς να παίξεις και για το 0-0. Μακάρι ο Ολυμπιακός να ήταν έτσι ρεαλιστής στο εντός έδρας παιχνίδι του με την Άιντραχτ και να μην κυνηγούσε ρισκάροντας πολύ το 2-1, κρατώντας το 1-1. Γιατί αν δεν δέχονταν εκείνο το γκολ στην αντεπίθεση των Γερμανών στο 91’, με το οποίο έχασε 1-2, τώρα ίσως να ήταν πρώτος στον όμιλο του Γιουρόπα Λιγκ και να μην είχε σε ένα μήνα μπροστά του τα δύο τεράστιας δυσκολίας παιχνίδια με την Αταλάντα…

• Παρεμπιπτόντως, για εμένα είναι καλύτερο να παίξεις και μία φορά άμυνα και να φέρεις 0-0, παρά να έχεις τον έλεγχο του αγώνα και να χάσεις, όπως έχασε πέρυσι ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο 1-2 (μειώνοντας μάλιστα στο 82’), χάνοντας παράλληλα και το αήττητο που είχε, και τότε, στο πρωτάθλημα, Φλεβάρη μήνα. Και τι έγινε τώρα δηλαδή; Λένε οι «πράσινοι» (στην 4η θέση της βαθμολογίας, και 16 πόντους πίσω…) ότι ο Ολυμπιακός έπαιξε σαν μικρή ομάδα, κάτι δηλαδή που έχουμε δει…άπειρες φορές να κάνει ο Παναθηναϊκός στο Καραϊσκάκη, με έσχατο παράδειγμα το β΄ ημίχρονο του αγώνα του γύρου των δύο ομάδων, που είχε λήξει πάλι 0-0, με τελικές 18-4 και κατοχή μπάλας 63-37…