Ολυμπιακός: Πνευματικά ανέτοιμος και εγκλωβισμένος σε έναν ρόλο που δεν έχει συνηθίσει να παίζει

«Είναι μεγάλη η απογοήτευση, δεν γίνεται να το κρύψουμε. Είναι μεγάλη η απογοήτευση για όλη την προσπάθεια, όλα αυτά τα χρόνια, όχι μόνο για φέτος. Όλοι μας νιώθουμε από χθες ότι δεν μπορούμε να σηκώσουμε το κεφάλι να αντικρίσουμε τον κόσμο». Οι δηλώσεις του αρχηγού του Ολυμπιακού, Κώστα Παπανικολάου, μερικές ώρες μετά την οδυνηρή ήττα των «ερυθρόλευκων» από τη Μονακό στον ημιτελικό του φετινού Final Four της Ευρωλίγκας τα λένε όλα, όσον αφορά το… βαρύ και ασήκωτο κλίμα, που επικρατεί στις τάξεις της ομάδας μετά το παιχνίδι της Παρασκευής.

Κλίμα το οποίο, άλλωστε, ήταν ξεκάθαρο μερικές μόλις στιγμές μετά τη λήξη της αναμέτρησης με τους Μονεγάσκους. Από τις συγκλονιστικές εικόνες με τον Εβάν Φουρνιέ, έναν παίκτη με τεράστια εμπειρία και αμέτρητες παραστάσεις στο κορυφαίο επίπεδο, να ξεσπά σε λυγμούς πριν κατευθυνθεί προς τα αποδυτήρια. Το κενό βλέμμα του… άδειου Βεζένκοφ μπροστά στις κάμερες, τα σκυμμένα κεφάλια και τα πρόσωπα γεμάτα απογοήτευση των χιλιάδων φίλων του Ολυμπιακού που βρέθηκαν στην Etihad Arena και την έκαναν να θυμίζει ΣΕΦ, με την ελπίδα να δουν την ομάδα τους να ανεβαίνει στην κορυφή της Ευρώπης για τέταρτη φορά στην ιστορία της και για πρώτη φορά από το (μακρινό πλέον) 2013.



Οι Πειραιώτες ταξίδεψαν στο Άμπου Ντάμπι αναγκασμένοι να παίξουν τον ρόλο του φαβορί. Έναν ρόλο που η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν συνηθίσει να παίζουν. Όπως έχει αποδειχθεί πολλάκις στο παρελθόν, τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ο Ολυμπιακός τις έχει πανηγυρίσει έχοντας κάνει υπερβάσεις, έχοντας τρυπήσει το ταβάνι του και πιάνοντας τους αντιπάλους του… αδιάβαστους. Φέτος, όμως, η κατάσταση ήταν διαφορετική.

Έχοντας φτιάξει το κατά γενική ομολογία ποιοτικότερο ρόστερ της ιστορίας του και με τους προέδρους του να βάζουν το χέρι στην τσέπη πιο βαθιά από ποτέ άλλοτε, είχε γίνει ξεκάθαρο πριν καν ξεκινήσει η σεζόν ότι μοναδικός στόχος του Ολυμπιακού για φέτος ήταν η κορυφή σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και όλα έβαιναν καλώς, μέχρι να έρθει ο ημιτελικός με τη Μονακό. Έχοντας ελαχιστοποιήσει τα σκαμπανεβάσματα, που δεδομένα θα υπήρχαν στην απόδοση της ομάδας κατά τη διάρκεια μιας μαραθώνιας σεζόν και πραγματοποιώντας σταθερά βήματα προόδου, οι «ερυθρόλευκοι» κατάφεραν να τερματίσουν πρώτοι στη regular season της Ευρωλίγκας και στη συνέχεια να ξεπεράσουν χωρίς μεγάλα καρδιοχτύπια το εμπόδιο της αποδυναμωμένης, αλλά πάντοτε κάτι παραπάνω από υπολογίσιμης δύναμης, Ρεάλ Μαδρίτης, στα playoffs, κερδίζοντας με την αξία τους τον χαρακτηρισμό της καλύτερης ομάδας της φετινής διοργάνωσης.

Ωστόσο, το βράδυ της Παρασκευής όλα αυτά κατέρρευσαν σαν ένα παλάτι που είχε χτιστεί στην άμμο της ερήμου των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Στο παρκέ της υπερσύγχρονης Etihad Arena εμφανίστηκε μια ομάδα αγνώριστη, η οποία πραγματοποίησε τη χειρότερή της εμφάνιση στο πιο κρίσιμο σημείο. Μια ομάδα που δεν έδωσε τίποτα, όταν έπρεπε να δώσει τα πάντα, έτσι ώστε να «εξαργυρώσει» τις προσπάθειες μιας ολόκληρης σεζόν και να εξασφαλίσει την παρουσία της στον τελικό, εκεί όπου άξιζε να βρίσκεται βάσει του αγωνιστικού προσώπου που παρουσίαζε σταθερά (με κάποιες λίγες εξαιρέσεις) τους προηγούμενους μήνες. Μια ομάδα που λύγισε στην πίεση, την οποία, πάντως, είχε στους ώμους της καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν και έδειχνε να τη διαχειρίζεται μια χαρά.

Με τον συνήθως πολυτιμότερο παίκτη του, Σάσα Βεζένκοφ, να κάνει το χειρότερο φετινό του παιχνίδι και τους πάντες πλην του Φουρνιέ, ο οποίος έκανε τα πάντα στο παρκέ και ολοκλήρωσε το παιχνίδι έχοντας κάνει ρεκόρ καριέρας αλλά ήταν αδύνατον να νικήσει ολομόναχος την καλοκουρδισμένη μηχανή του Βασίλη Σπανούλη, να είναι εκτός τόπου και χρόνου, ο Ολυμπιακός φάνηκε να παραδίνεται άνευ όρων.

Από την πρώτη κιόλας περίοδο του ημιτελικού, από τη γλώσσα του σώματος των παικτών, που φορούσαν τα κόκκινα, μπορούσε κανείς εύκολα να αντιληφθεί ποια ήταν η ομάδα που έδειχνε να το θέλει περισσότερο. Ακόμα και στην τέταρτη περίοδο, με τη διαφορά να μην έχει ξεφύγει, παρά την κάκιστη αγωνιστική εικόνα που παρουσίαζε ο Ολυμπιακός, ήταν αδύνατο να δημιουργηθεί σε κάποιον η εντύπωση ότι η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα θα μπορούσε να «το γυρίσει», να επιστρέψει και να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη.



«Ήταν σαφές ότι παίζαμε με πολύ μεγάλη πίεση και δεν μπορέσαμε να τη διαχειριστούμε», δήλωσε στη συνέντευξη Τύπου μετά τη λήξη του ημιτελικού ο προπονητής του Ολυμπιακού. Πίεση η οποία ήταν εδώ και καιρό δεδομένη, αλλά βάσει των όσων είδαμε στο παρκέ, δεν υπήρξε η σωστή προετοιμασία έτσι ώστε να μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο. Αντιθέτως, οι «ερυθρόλευκοι» φάνηκε να λυγίζουν από το βάρος που είχαν στις πλάτες τους.

Όσον αφορά την «επόμενη μέρα», χωρίς καμία αμφιβολία είναι δύσκολη για τον Ολυμπιακό. Με την τέταρτη διαδοχική αποτυχία σε Final Four Ευρωλίγκας να είναι και η πιο… ηχηρή, οι Πειραιώτες καλούνται πλέον να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να ανασυνταχθούν το συντομότερο δυνατό. Άλλωστε, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, με τους τελικούς του πρωταθλήματος να είναι μόλις μερικές μέρες μακριά (Παρασκευή 30/5 το πρώτο παιχνίδι στο ΟΑΚΑ). Το ζητούμενο, πλέον, για τον Ολυμπιακό δεν μπορεί να είναι άλλο από το να ξεπεράσει το σοκ, να μετατρέψει την απογοήτευσή του σε πείσμα και να αφήσει πίσω του την «μαυρίλα», έτσι ώστε να παρουσιαστεί όπως πρέπει να παρουσιαστεί στα εναπομείναντα παιχνίδια της σεζόν. Να πάρει το μάθημά του και να μεγαλώσει μέσα από το πάθημα.



Παρά τη δεδομένη αποτυχία του Άμπου Ντάμπι, αφού η κατάκτηση της Ευρωλίγκας αποτελούσε τον πρώτο στόχο, ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του την ευκαιρία να διώξει (στον βαθμό που γίνεται, γιατί τελείως δεν μπορεί) την πικρία και να κλείσει με θετικό πρόσημο τη σεζόν, κατακτώντας το πρωτάθλημα. Το να καταφέρεις να εκθρονίσεις τον πρωταθλητή και επίσης πληγωμένο από το Final Four της φετινής Ευρωλίγκας, Παναθηναϊκό, χωρίς μάλιστα να έχεις και το πλεονέκτημα της έδρας, κάθε άλλο παρά εύκολη υπόθεση μπορεί να χαρακτηριστεί. Ωστόσο, αυτή η ομάδα έχει μάθει στα δύσκολα και σε μερικές μέρες θα κληθεί να παίξει ξανά τον ρόλο στον οποίο αποδείχθηκε ότι αισθάνεται πιο άνετα, αυτόν του αουτσάιντερ.