Η πρόκριση στον τελικό Ολυμπιακών Αγώνων από την Εθνική πόλο Ανδρών δεν συνιστά απλώς το… Έβερεστ (μέχρι τουλάχιστον τον αγώνα για το χρυσό της Κυριακής), αλλά και τη δικαίωση ενός ολόκληρου αθλήματος.
Ενός αθλήματος που μπορεί να αποτελεί σταθερά το συνεπέστερο της χώρας, να ανταγωνίζεται ευθέως πλέον το μπάσκετ σε επιτυχίες σε κάθε επίπεδο και να τείνει να γίνει… «εθνικό» σπορ, αλλά που έχει καταφέρει όλα τα παραπάνω κόντρα σε κάθε λογής αντιξοότητες.
Έφτασε στην κορυφή με τους πολίστες να δίνουν τις μάχες τους στις λιγοστές και απαρχαιωμένες πισίνες της χώρας, με προπονήσεις ή και αγώνες στο καταχείμωνο μέσα σε παγωμένα νερά, με προβολή από τα ΜΜΕ αντιστρόφως ανάλογη των επιτυχιών που φέρνει το σπορ, με συμβόλαια ή μισθούς φτώχειας για τη συντριπτική πλειονότητα των αθλητών του που αντιμετωπίζονται ως ερασιτέχνες και-φυσικά-με πενιχρή βοήθεια από την Πολιτεία.
Κι όμως, ενώ ανταγωνίζεται τεράστιες σχολές του αθλήματος, με υδατοσφαιριστές στους οποίους παρέχονται όλες οι ανέσεις, που είναι, νιώθουν κι αντιμετωπίζονται ως επαγγελματίες, με σύγχρονα κολυμβητήρια, κλειστές ή και θερμαινόμενες πισίνες, με προβολή και χορηγούς, το ελληνικό πόλο δεν επιβιώνει, ούτε απλώς… ζει, αλλά βασιλεύει και θριαμβεύει.
Η πρόκριση στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων δεν… έτυχε. Είναι η φυσική (ή μήπως αφύσικη λόγω των συνθηκών) συνέπεια και συνέχεια…
-μετά από 17 πλέον συμμετοχές στο σπουδαιότερο αθλητικό γεγονός με κορυφαία ως χθες την τέταρτη θέση στην Αθήνα το 2004, όπως και άλλες τρεις παρουσίες στην οκτάδα τα τελευταία 25 χρόνια.
-μετά από δύο χάλκινα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Υγρού Στίβου (2005 και 2015), όπως επίσης δύο τέταρτες θέσεις και ισάριθμες έκτες την τελευταία 20ετία.
-μετά από ακόμη δύο χάλκινα σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα Πόλο (2004 και 2006).
-μετά από σταθερή παρουσία στην οκτάδα Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων τα τελευταία 30 χρόνια (με εξαίρεση το 2008).
Σε όλα αυτά προσθέστε τις σπουδαίες επιτυχίες σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και των Γυναικών σε επίπεδο Εθνικής αλλά και συλλόγων, που δεν είναι φυσικά καθόλου αμελητέες.
Συνεπώς η πορεία σε αυτούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο δεν ήταν πυροτέχνημα, όπως δεν ήταν ούτε το ασημένιο των κοριτσιών το 2004. Ήταν όμως η στιγμή της απόλυτης δικαίωσης για ένα ολόκληρο σπορ. Και έμελλε να έρθει με τον πιο εμφατικό τρόπο. Με μια αήττητη πορεία μέχρι και τον τελικό και με δεύτερη νίκη επί της εννιά φορές χρυσής σε Ολυμπιακούς Αγώνες Ουγγαρίας (!), την οποία η Εθνική Ανδρών δεν είχε κερδίσει ΠΟΤΕ ως τώρα στην ιστορία της διοργάνωση.
Πώς το είχε πει ο μεγάλος Νίκος Γκάλης στο Ευρωμπάσκετ του 1987, όπου η Ελλάδα είχε νικήσει δύο φορές την υπερδύναμη Γιουγκοσλαβία; «Η μεγαλύτερη επιτυχία μας, μέχρι την επόμενη». Ας είναι την Κυριακή αυτή η «επόμενη»! Κι αν δεν είναι, δεν πειράζει. Θα έρθουν σίγουρα πολλές... επόμενες.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
