«Τι πήγε στραβά κύριε Μπεστ;»

Ο Πελέ έχει πετύχει στην καριέρα του 1280 γκολ, έχει αγωνιστεί σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα και έχει κατακτήσει τα τρία εξ αυτών. Ο Μαραντόνα πάλι έχει κατακτήσει σχεδόν μόνος του ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, δύο πρωταθλήματα Ιταλίας και ένα Κύπελλο UEFA. Οι αριθμοί μιλούν και είναι απόλυτοι. Λένε όμως πάντα την αλήθεια; Γιατί εάν τη λένε, τότε στην «αλήθεια» τους δεν συμπεριλαμβάνεται ίσως το σημαντικότερο στοιχείο όλων, ένα στοιχείο που δεν κατηγοριοποιείται και δεν μπορεί να αποδοθεί μέσω της επιστήμης της Στατιστικής. Οι αναμνήσεις. Εάν αυτό είναι το κριτήριο τότε ο Τζορτζ Μπεστ, εάν δεν βρίσκεται μόνος στην κορυφή, τότε σίγουρα τη μοιράζεται με τα υπόλοιπα «ιερά τέρατα». Ακολουθεί ένα μικρό μόνο δείγμα αυτών των δικών του αναμνήσεων, κυρίως καλών και όχι μόνο…

Ένα από τα πιο έντονα στοιχεία της προσωπικότητας του Τζορτζ Μπέστ ήταν ο αυτοσαρκασμός. Και το επιβεβαίωνε με την κάθε ευκαιρία που του παρουσιαζόταν. «Ξόδεψα το 90% της περιουσίας μου σε γυναίκες, αλκοόλ και αυτοκίνητα. Το υπόλοιπο 10% το σπατάλησα…», συνήθιζε να λέει και πόσο δίκιο είχε…

Βεβαίως το ρεπερτόριό του ήταν… απλώς ανεξάντλητο. «Γνωρίζω ότι γεννήθηκα με ένα μεγάλο χάρισμα. Ορισμένες φορές όμως με ένα τέτοιο χάρισμα έρχεται μαζί με ένα τεράστιο μειονέκτημα. Όπως ακριβώς ήθελα να ξεπερνάω τους πάντες μέσα στο γήπεδο, έτσι ήθελα να τους ξεπερνάω και όταν βρισκόμουν μέσα στο μπαρ…» Αυτό και αν είναι αλήθεια…

@2@Βεβαίως, όλοι γνώριζαν ή τουλάχιστον άρχισαν με τον καιρό να το καταλαβαίνουν, πως εάν θέλουν να τον απολαμβάνουν μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, θα πρέπει να ανέχονται τα καμώματά του και έξω από αυτές. Όμως μην ξεγελαστείτε. Αυτοί που τον λάτρευαν δεν ήταν μόνο οι φίλοι του, οι συμπαίκτες του, οι συμπατριώτες του και οι οπαδοί της Γιουνάιτεντ. Από όπου περνούσε, κυριολεκτικά δημιουργούσε… κίνημα, αποκτώντας φανατικούς θαυμαστές (κυρίως θαυμάστριες) ανεξαρτήτως εθνικότητας, πεποιθήσεων ή ομάδας που υποστήριζε ο καθένας. Χαρακτηριστικότατες είναι άλλωστε οι ατάκες των αντιπάλων του μέσα στα γήπεδα τα χρόνια που αγωνίστηκε. Μια από αυτές ανήκει στον παλαίμαχο (ταλαίπωρο) αμυντικό της Γουέστ Μπρομ, Γκρέιαμ Γουίλιαμς. Κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού, που μάλλον θα ευχόταν να μην είχε συμμετάσχει ποτέ, ο Γουίλιαμς πλησιάζει τον Μπεστ από πίσω και τον ρωτάει: «Μήπως θα μπορούσες να γυρίσεις για να δω το πρόσωπό σου;» «Γιατί;», απαντάει έκπληκτος ο Μπεστ. «Να, γιατί μέχρι στιγμής…», προσπάθησε να εξηγήσει ο Γουίλιαμς, «… το μόνο που έχω καταφέρει να δω από σένα είναι η πλάτη σου να κατευθύνεται προς την περιοχή μας!!!».

Όσο τα χρόνια περνούσαν, η κατάσταση για τον Μπεστ χειροτέρευε. Αυτό βεβαίως δεν φαινόταν άμεσα μέσα στα γήπεδα, όσοι όμως τον ζούσαν και τον γνώριζαν καλά, μπορούσαν να διακρίνουν τα πρώτα σημάδια της παρακμής. Ίσως εάν είχε δίπλα του έναν αντίστοιχο Φέργκιουσον, σαν τον Καντονά, πιθανώς να είχε συνετιστεί, σε όποιο βαθμό ήταν αυτό πιθανό και έτσι να είχε συνεχίσει να παίζει μπάλα για πολλά χρόνια ακόμα. Ακόμη και ο ίδιος παραδέχθηκε πως το μοναδικό που θα ήθελε να αλλάξει στη ζωή του ήταν να είχε παίξει ποδόσφαιρο για άλλα δέκα χρόνια… Ο μοναδικός άνθρωπος που έφτασε κοντά στο να τον χαλιναγωγήσει ήταν ο Σερ Ματ Μπάσμπι, όπως ακριβώς έκανε και ο Φέργκιουσον τον Καντονά. Όμως τα αποτελέσματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Ο Μπάσμπι συνήθιζε να λέει: «Μην προσπαθήσετε καν να τον προπονήσετε. Είναι μια ιδιοφυία. Εντάξει. Είχαμε ορισμένα προβληματάκια με τον μικρούλη, όμως εγώ προσπαθώ να θυμάμαι μόνο την ιδιοφυία του».

Όμως ο Μπεστ δεν ήταν μόνο ιδιοφυία. Αρκετές ήταν οι φορές που μετατρεπόταν σε έναν πικρόχολο γέρο άνθρωπο, που έριχνε τα «βέλη» του προς όλες τις κατευθύνσεις ακόμα και προς ανθρώπους που υποτίθεται πως αποτελούσαν τους συνεχιστές του «έργου» του, οι οποίοι είχαν μεγαλώσει με μια αφίσα του πάνω από το κρεβάτι τους.

«Δεν μπορεί να κλωτσήσει με το αριστερό του πόδι, δεν μπορεί να κάνει κεφαλιά, δεν μπορεί να κάνει τάκλιν και δεν σκοράρει αρκετά γκολ. Πέραν αυτών, είναι μια χαρά παίκτης», είχε δηλώσει αναφερόμενος στον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεν του ξέφυγε όμως ούτε ο Ράιαν Γκιγκς: «Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια μέρα να λένε πως ήμουν ένας ακόμη Ράιαν Γκιγκς…»

Γενικά, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να σκιαγραφήσει κάποιος την προσωπικότητα του Τζορτζ Μπεστ και να ψάξει να βρει αιτίες και «γιατί» για όλα όσα συνέβησαν στην πολυτάραχη ζωή του. Το μοναδικό συμβάν που ίσως να μπορεί να συνοψίζει όλα αυτά, όπως ο ίδιος θα φιλοσοφήσει πάρα πολλά χρόνια, ήταν κάτι που έλαβε χώρα σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, όταν ο νεαρός ακόμη Μπεστ βρισκόταν στο απόγειο της δόξας του. Μάρτυρας σε αυτό ήταν ένας σερβιτόρος, αυτός που θα παρέδιδε στο δωμάτιο του Βορειοιρλανδού ένα μπουκάλι σαμπάνια. Φυσικά δεν θα την έπινε μόνος. Ο σερβιτόρος άνοιξε ανυποψίαστος την πόρτα του δωματίου για να αντικρύσει πάνω στο κρεβάτι, αραδιασμένες χιλιάδες αγγλικές λίρες, κέρδη από το καζίνο του ξενοδοχείου, αλλά και… μια Μις Κόσμος!!! Δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πως οι επόμενες λέξεις που ξεστόμισε θα αποτελούσαν πιθανότατα την πιο ουσιαστική και σοφή ερώτηση στη ζωή του Τζορτζ Μπεστ: «Τι πήγε στραβά κύριε Μπεστ;» Πολλά χρόνια αργότερα ο μεγάλος άσσος είχε δηλώσει πως εκείνος ο σερβιτόρος είχε διακρίνει κάτι που αυτός δεν είχε καταφέρει να το κάνει. «Ίσως είδε κάτι που δεν είδα εγώ…». Είχε δει. Το τέλος.

Εάν πάλι θέλετε να διαβάσετε την άποψη του ίδιου για… τον κόσμο και τη ζωή του, ρίξτε μια ματιά…

Πως κατακτούσε τις γυναίκες; «Συνήθιζα να λέω: Είμαι ο Τζορτζ Μπεστ, ο ποδοσφαιριστής της Μάντσεστερ. Γιουνάιτεντ. Αυτό συνήθως αρκούσε».

Πως αισθάνθηκε όταν παράτησε τις γυναίκες και το αλκοόλ; «Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου»

Τι δήλωσε αμέσως μετά τη μεταμόσχευση ήπατος; «Ήμουν μέσα για 10 ώρες και είχα σαράντα ποτήρια. Κατόρθωσα έτσι να διαλύσω το προηγούμενό μου ρεκόρ κατά 20 ολόκληρα λεπτά!»

Ποια ήταν η ύψιστη τιμή για αυτόν; «Ο Πελέ με αποκάλεσε τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Αυτό είναι η ύψιστη τιμή στη ζωή μου»

Τι έλεγε για τον αλκοολισμό του; «Σταμάτησα να πίνω αλλά μοναχά όταν κοιμάμαι»

Ποιος πιστεύει ότι είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο; «Αν είχα γεννηθεί άσχημος, δεν θα είχατε ακούσει ποτέ για τον Πελέ»

Για ποιο πράγμα μετάνιωσε; «Το μοναδικό πράγμα για το οποίο μετανιώνω είναι που δεν έπαιξα ποδόσφαιρο για ακόμα 10 χρόνια»

Επιμέλεια: Άκης Στρατόπουλος