Ανησυχητικός Παναθηναϊκός

Λίγο έλειψε μια εύκολη αποστολή να μετατραπεί σε ιδανικό βίντεο κλιπ του άσματος «Ανέστησες τον πεθαμένο». Ο Παναθηναϊκός, θαρρείς και πέρασε ένας… αιώνας κι όχι μια εβδομάδα από την ολοκληρωτική του εμφάνιση απέναντι στη Ρεάλ, παρουσίασε για μία ακόμη φορά μακριά από το ΟΑΚΑ τον κακό δίδυμο αδερφό του στο παρκέ.

Το μείγμα χαλαρότητας («έλα μωρέ, είμαστε καλύτεροι και λίγο να παίξουμε θα νικήσουμε») και οίκτου («κρίμα είναι να τα δώσουμε όλα απέναντι σε επτά νοματαίους») δημιούργησε ένα «ναρκωτικό» κοκτέιλ που λίγο ήθελε να οδηγήσει σε ανεπανάληπτο κάζο, εφάμιλλο-τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων-εκείνου στο οποίο είχε υποχρεώσει ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό στα προημιτελικά Κυπέλλου αρχές Οκτωβρίου. Κι αντί να γίνει… κακός, αγνοώντας κάθε συναδελφική αλληλεγγύη απέναντι στη λειψανδρία των αντιπάλων και «καθαρίζοντας» νωρίς ένα ματς που έπρεπε να γίνει διαδικαστικό, ήταν κάκιστος και αυτοκαταστροφικός… παρά τέταρτο.

Ο Παναθηναϊκός έδινε εξ αρχής την αίσθηση πως μια μικρή δόση του καλού του εαυτού θα ήταν υπερ-αρκετή για να βγάλει την υποχρέωση. Έλα όμως που αυτό φάνηκε να γίνεται κτήμα της ψυχολογίας των παικτών του, που όσες φορές πάτησαν το γκάζι για 2-3 λεπτά, το άφηναν στη συνέχεια λες και υπήρχε όριο ταχύτητας ή ραντάρ της τροχαίας. Κι όσο έδιναν θάρρος στο χωριάτη, τόσο αυτός ήταν έτοιμος να ανέβει στο κρεβάτι.

Η «Γαλατά» κατέβηκε μεν παντελώς αδιάφορη βαθμολογικά, ελλιπέστατη και απλήρωτη, ακόμη και με τον κανονικό της προπονητή να στρογγυλοκάθεται στον πάγκο αφήνοντας στο… πόδι του τον βοηθό του, αλλά δεν σκόπευε να πεθάνει πριν τη σκοτώσει ο Παναθηναϊκός. Έπαιξε για τους λίγους, πλην όμως πιστούς και φωνακλάδες οπαδούς της στο γήπεδο και τα εκατομμύρια των υπολοίπων που έβλεπαν από τις τηλεοράσεις τους, πάλεψε για την ιστορία της και οι παίκτες της για το επόμενο συμβόλαιό τους (μιας κι αυτό είναι αμφίβολο αν θα το εισπράξουν και πότε).

Το πρόσφατο πάθημα του παλιόφιλου «Ζοτς», που έχασε από την εξάδα του Αταμάν δεν έγινε μάθημα στο «τριφύλλι», που πήρε κακό βαθμό σε όλους τους τομείς. Προπαντός στην άμυνα, όπου δεν έβγαλε το δυναμισμό που απαιτείτο για να εξαντλήσει τους εξουθενωμένους λεπτό με το λεπτό αντιπάλους, ενώ δεν εμπιστεύτηκε τον εαυτό του ούτε στο φινάλε επιλέγοντας την ασφαλή λύση του φάουλ και των βολών. Αλλά ΚΑΙ στην επίθεση. Μην ξεγελούν οι 86 πόντοι, γιατί αυτοί επετεύχθησαν με λάθος τρόπο. Απέναντι σε μια… διακριτική άμυνα που έκανε οικονομία ενέργειας και φάουλ, ο Παναθηναϊκός δεν προκάλεσε φθορά διεισδύοντας ή πατώντας στο «ζωγραφιστό» και αναλώθηκε στο δίκοπο μαχαίρι των μακρινών σουτ, εκτελώντας σε όλο το ματς επτά βολές (!) και το πρώτο του ζευγάρι δύο λεπτά πριν το τέλος.

Με Παππά και Νέλσον να απέχουν πολύ από την εντυπωσιακή τους εικόνα πριν μια εβδομάδα, τον Σλότερ σταθερά κακό το τελευταίο διάστημα και τους Μπατίστα και Μαυροκεφαλίδη παρά την υψηλή παραγωγή τους να είναι σε αρνητικό συντελεστή λόγω της κακής τους άμυνας στον θηριώδη Γιανγκ, ο Παναθηναϊκός ανέτρεξε στις παλιές καλές λύσεις. Τους Διαμαντίδη και Γκιστ, στον Γιάνκοβιτς που κάνει όλο και πιο πληθωρικό το παιχνίδι του γεμίζοντας τη στατιστική του, αλλά και στον Μπλουμς που θαρρείς κι έχει προηγούμενα με τη Γαλατάσαραϊ μετά το ρεκόρ καριέρας με 16 πόντους στο ματς του ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να χρησιμοποιήσει αυτό το παιχνίδι σαν μάθημα άνευ «διδάκτρων» και το αποτέλεσμα δεν πρέπει επ ουδενί να κρύψει κάτω από το χαλάκι αδυναμίες του, που παρουσιάζει σχεδόν αποκλειστικά μακριά από το ΟΑΚΑ. Πλέον κρατά στα δικά του χέρια την πρόκριση στα προημιτελικά, με μια απλή νίκη απέναντι στην Άλμπα την επόμενη εβδομάδα, ενώ ελπίζει βάσιμα και στην τρίτη θέση. Το ζήτημα είναι, ωστόσο, με τέτοια κακή εικόνα όταν βγαίνει φέτος από τα σύνορα, κι όταν πασχίζει να νικήσει κι ενίοτε χάνει από υποδεέστερους αντιπάλους, πώς μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλό στα προημιτελικά, που θα κληθεί να νικήσει τουλάχιστον μια φορά Φενέρ, ΤΣΣΚΑ ή Ολυμπιακό σε αφιλόξενο περιβάλλον.

Follow @ChristosRobolis