Η ΑΕΚ τρύπησε το ταβάνι της, τώρα πρέπει να το μεγαλώσει

Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη μοιάζει με παρηγοριά στον άρρωστο, όταν για 30 και κάτι λεπτά έχεις δείξει όχι μόνο ότι θες αλλά και ότι μπορείς να πετύχεις το θαύμα. Γιατί για κάτι τέτοιο θα μιλούσαμε αν η ΑΕΚ νικούσε αυτή τη Μάλαγα στον ημιτελικό του Final 4 του BCL.

Κι όμως, η «Ένωση» τρύπησε το ταβάνι της και άγγιξε μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία της, μέχρι να της γλιστρήσει από τα χέρια. Άδοξο φινάλε για μια ευρωπαϊκή περιπέτεια διαδοχικών υπερβάσεων, που πέρα όμως από την πικρία αφήνει και ένα σαφές δίδαγμα για τον δρόμο προς την κορυφή.

Το βάθος κέρδισε το πάθος

Η ΑΕΚ όχι απλώς κοίταξε στα μάτια τη μεγάλη της αντίπαλο, αλλά έφτασε λιγότερο από δέκα λεπτά μακριά από μια ανέλπιστη μπασκετική νίκη. Το αμυντικό πλάνο του Ντράγκαν Σάκοτα αρίστευσε, κράτησε την καλύτερη επίθεση της Ευρώπης 23 πόντους κάτω από την παραγωγή της και έβγαλε τη Μάλαγα από τη βολή της. Οι Ανδαλουσιανοί που είχαν καλομάθει μια ολόκληρη σεζόν να σκοράρουν όταν και όπως θέλουν έγιναν νευρικοί, έπαιρναν κακές αποφάσεις και έριχναν άσφαιρα από την περιφέρεια (8/34), με την ψυχολογία του αγώνα να γέρνει προς την «Ένωση» έχοντας και ως καύσιμο την ώθηση από το καταπληκτικό κοινό της. Στην επίθεση η στόχευση του Ίμπον Ναβάρο στον περιορισμό Χαμπ και Χέιλ δυσκόλεψε μεν τους γηπεδούχους, οι οποίοι ωστόσο αναπλήρωσαν κάπως το έλλειμα παραγωγικότητας των κορυφαίων της σκόρερ με τους ψηλούς τους, Γκόλντεν και Γκρέι.



Τη διαφορά, τελικά, την έκανε η ενέργεια και η εμπειρία. Φτάνοντας στην τελική ευθεία του αγώνα, η Μάλαγα είχε να επιστρατεύσει παίκτες που τα τελευταία χρόνια έχουν παίξει τελικούς Κυπέλλου, BCL, Σούπερ Καπ και Διηπειρωτικού Κυπέλλου, απέναντι σε μια ομάδα που πλην του Κουζμίνσκας είχε μόνο πρωτάρηδες σε τέτοιου διακυβεύματος παιχνίδια. Πέραν αυτού όμως, η Μάλαγα είχε δώδεκα ετοιμοπόλεμους παίκτες, με φρέσκα πόδια και γεμάτο ακόμη ντεπόζιτο απέναντι στο περιορισμένο ροτέισον της ΑΕΚ που έβγαλε πρακτικά το ματς με οκτώ που έκαναν υπερωρίες στο κόκκινο και έφτασαν στα τελευταία λεπτά με αναθυμιάσεις.

Η «Ένωση» των 10 λαθών στα τρία πρώτα δεκάλεπτα έκανε 9 στο τελευταίο (με αποτέλεσμα να κάνει μόλις 8 σουτ στην τελευταία περίοδο έναντι 19 της Μάλαγα), ενώ τα συνολικά 19 σφάλματα και τα ισάριθμα χαμένα ριμπάουντ πρόσφεραν 17 παραπάνω κατοχές στους αντιπάλους. Αριθμός που καμία ομάδα δεν μπορεί να αντιπαρέλθει ακόμη και απέναντι σε πολύ κατώτερου επιπέδου ομάδες, πόσω μάλλον κόντρα στη συγκεκριμένη. Όπως και να’ χει, είναι βαρύ όταν είσαι μπροστά μέχρι και τριάμισι λεπτά πριν το τέλος να γνωρίζεις την ήττα. Κι ας είναι από έναν ανώτερο αντίπαλο.

Η ΑΕΚ ξαναβρήκε το δρόμο της, η Μάλαγα τής δείχνει τη συνέχεια

Ό,τι συνέβη στον ημιτελικό δεν αναιρεί, ασφαλώς, τα άλματα που έκανε η ΑΕΚ. Ίσα-ίσα ενισχύει την πεποίθηση πως μετά από κάποιες σεζόν με αρκετά πισωγυρίσματα, από οφειλές που έπληξαν την εικόνα του κλαμπ διεθνώς και προκάλεσαν πολλά κλειστά τηλέφωνα σε αναζήτηση παικτών, μέχρι τις επιλογές «ξεθυμασμένων» ξένων που έρχονταν χωρίς φιλοδοξίες και με τον κόσμο σταθερά απόντα, η «Ένωση» βρήκε και πάλι τον δρόμο της. Απέκτησε οικονομική υγεία τακτοποιώντας τα λάθη του παρελθόντος, εμπιστεύτηκε το χτίσιμο του ρόστερ στον άνθρωπό της, Ντράγκαν Σάκοτα, διατήρησε έναν-έστω και μικρό-κορμό, δόμησε το δυναμικό της με ξένους σε καλές ηλικίες και με κίνητρο, απέφυγε τις εύκολες καρατομήσεις ή τις κινήσεις εντυπωσιασμού, έδωσε χρόνο στην ομάδα για να βρει την ταυτότητά της και δικαιώθηκε από τα αποτελέσματα κερδίζοντας σταδιακά και την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Τελικά αυτή η ήττα από τη Μάλαγα, όσο κι αν ακούγεται τώρα σαν κακόγουστο αστείο, ίσως να ήταν και κρυμμένη ευλογία για την ΑΕΚ. Γιατί; Γιατί είδε τι ακριβώς την χωρίζει από μια ομάδα που λειτουργεί ως πρότυπο για κάθε μία που καλείται όχι απλώς να επιβιώσει αλλά να διαπρέψει έξω από το κλειστό κλαμπ της Ευρωλίγκας. Μια ομάδα που έχει έναν προπονητή και έναν κορμό τριετίας με ελάχιστες προσθαφαιρέσεις, που έχει δομηθεί με ξένους σε καλή ηλικία, με φιλοδοξίες αλλά και κάποιους που δεν στέριωσαν στην Ευρωλίγκα αλλά η ποιότητά τους περισσεύει για το επίπεδο του BCL, αλλά κι έναν οργανισμό που δίχως να έχει τις πλάτες κανενός μεγιστάνα, παρά μόνο τη σταθερή χορηγία μιας τράπεζας και σταθερά 9.000 διαρκείας, μπορεί να διαθέτει πάνω από 10 εκατ. ευρώ όπως φέτος για το αγωνιστικό της μπάτζετ. Μια ομάδα, που με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί όχι μόνο να διεκδικεί κάθε χρόνο το BCL, αλλά να ανταγωνίζεται ευθέως τις Ευρωλιγκάτες ομάδες στο εγχώριο πρωτάθλημα και στο Κύπελλο.



Φαντάζεστε πώς θα ήταν η ΑΕΚ αν πέρα από την «τρέλα» του Αγγελόπουλου είχε-όχι 9 αλλά έστω 3-4 χιλιάδες διαρκείας; Πώς αντί να έχει φέτος μια ολοκαίνουρια ομάδα διατηρούσε κάθε καλοκαίρι σε βάθος χρόνου τον κορμό των γηγενών της και τουλάχιστον τους μισούς ξένους της εμπλουτίζοντας διαρκώς το ρόστερ της; Πώς αντί να αλλάζει κάθε χρόνο τους προπονητές σαν τα πουκάμισα ή να καταφεύγει στη σίγουρη λύση του Σάκοτα να επενδύει σε έναν ικανό προπονητή και να του δίνει χρόνο να παρουσιάσει έργο; Να είστε σίγουροι πως μια τέτοια ΑΕΚ θα κέρδιζε απόψε τη Μάλαγα, θα «έκλεβε» κάποιες νίκες από τους αιώνιους στο πρωτάθλημα και θα μπορούσε ίσως να πάρει και κανένα Κύπελλο.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η ΑΕΚ. Γιατί η φετινή ομάδα τρύπησε το ταβάνι της, αλλά αυτές των επόμενων ετών πρέπει να το μεγαλώσουν. Όχι μεμιάς, αλλά λίγο-λίγο... Για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί ο Αγγελόπουλος-που δεν ξενερώνει ποτέ-να συνεχίσει να επενδύει, χωρίς όμως να παρασύρεται, αλλά και ο κόσμος να γίνει ο «συμμέτοχος» που τόσα χρόνια ψάχνει και δεν βρίσκει ο ιδιοκτήτης. Μόνο έτσι τα 1,8 εκατ. ευρώ του φετινού μπάτζετ θα γίνει του χρόνου 2,5, σε τρία χρόνια 4 και μπορεί κάποια στιγμή και 10, όπως της Μάλαγα. Μόνο έτσι θα έρθουν καλύτεροι ξένοι και Έλληνες, χωρίς να ψάχνουν να φύγουν στο πρώτο τηλεφώνημα από την Ευρωλίγκα. Μόνο έτσι η ΑΕΚ θα καταξιωθεί στην κορυφογραμμή του BCL και δεν θα είναι έκπληξη πρώτου μεγέθους όταν… χάνει δύσκολα από τους «αιώνιους», γιατί θα μπορεί ενίοτε να τους κερδίζει.

Μεγάλη «προίκα», λοιπόν, για την ΑΕΚ από αυτό το Final 4 είναι αυτά τα διδάγματα από την ομάδα που την κέρδισε, αλλά και ο κόσμος της που γνώρισε από κοντά ένα γήπεδο που αγνοούσε και που αν μείνει στο πλευρό της μόνο καλύτερες μέρες μπορούν να έρθουν.

ΥΓ: Ανάξιο του επιπέδου των ομάδων αυτό των διαιτητών. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο είναι ζήτημα αν πέτυχαν τα μισά σφυρίγματα, με αμέτρητα εξόφθαλμα λάθη εκατέρωθεν, αλλά περισσότερα εις βάρος της ΑΕΚ.